Το φαινόμενο της διαφθοράς συνδέεται συνήθως με τα οικονομικά εγκλήματα, αφού οι δράστες συνήθως έχουν σκοπό άντλησης μεγάλου οικονομικού οφέλους  εις βάρος του δημοσίου και των λοιπών κοινωνικών και πολιτικών θεσμών. Αυτό, άλλωστε έχουμε συναντήσει και σε πολύκροτες υποθέσεις, όπως είναι η Υπόθεση Novartis, που αποτελεί το αντικείμενο της παρούσας εργασίας. Κατά καιρούς έχει γίνει προσπάθεια να διατυπωθούν νομικοί ορισμοί γύρω από το φαινόμενο της διαφθοράς, ώστε να δημιουργείται μια ασφάλεια περί του ποιες συμπεριφορές, πράξεις ή παραλείψεις εντάσσονται σε αυτή την κατηγορία. Επειδή το κάθε κράτος έδωσε το δικό του νομικό ορισμό στην έννοια και στο φαινόμενο της διαφθοράς, υπάρχει ένα μεγάλο εύρος αυτού, με αποτέλεσμα να εντάσσονται εντός του περιεχόμενου της διαφθοράς διάφορες πράξεις και συμπεριφορές. Πέραν τούτων, επειδή η διαφθορά, ως φαινόμενο, είναι πολυδιάστατο και δεν μπορεί να προσδιοριστεί με ακρίβεια ποιο είναι το έννομο αγαθό που προστατεύεται ή πρέπει να προστατευθεί, με δυσκολία μπορεί να αποσαφηνιστεί με τους όρους του εγκληματικού δικαίου. Η διαφθορά εντοπίζεται ανάμεσα στην πολιτική διαπλοκή και στην επικοινωνιακή διαπλοκή, όπου πρώτη οδηγεί στην ιδιωτικοποίηση δημόσιων αγαθών, και η δεύτερη  προάγει όχι την προώθηση του δημοσίου συμφέροντος, αλλά τουναντίον την υπαγωγή του δημόσιου συμφέροντος στην ικανοποίηση ιδιωτικών συμφερόντων. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι και η υπόθεση Novartis, όπου τα εμπλεκόμενα πρόσωπα ήταν πολιτικοί και ιατροί που φέρεται να είχαν διαπράξει το αδίκημα της ενεργητικής και παθητικής δωροδοκίας, προς εξυπηρέτηση ιδίων συμφερόντων και άντλησης υψηλού οικονομικού οφέλους. Εν τέλει, όλα τα εμπλεκόμενα πολιτικά πρόσωπα απαλλάχτηκαν, καθώς δεν βρέθηκαν αποχρώσες ενδείξεις ενοχής και επαρκή αποδεικτικά στοιχεία, πλην 15 ιατρών που παραπέμφθηκαν στο ακροατήριο.

The phenomenon of corruption is usually associated with economic crimes, since the perpetrators usually aim to obtain a large financial benefit at the expense of the public and other social and political institutions. After all, we have also encountered this in highly acclaimed cases, such as the Novartis Case, which is the subject of this paper. From time to time an attempt has been made to formulate legal definitions around the phenomenon of corruption, in order to create certainty as to which behaviours, acts or omissions fall into this category. Because each state gave its own legal definition to the concept and phenomenon of corruption, there is a wide range of it, with the result that various actions and behaviors are included within the content of corruption. Furthermore, because corruption, as a phenomenon, is multidimensional and cannot be precisely defined as the legal good that is protected or should be protected, it can hardly be clarified in terms of criminal law. Corruption is located between political entanglement and communicative entanglement, where the former leads to the privatization of public goods, and the latter promotes not the promotion of the public interest, but rather the subordination of the public interest to the satisfaction of private interests. One such example is the Novartis case, where the persons involved were politicians and doctors who allegedly committed the crime of active and passive bribery, in order to serve their own interests and extract a high financial benefit. In the end, all the political figures involved were acquitted, as no clear indications of guilt and sufficient evidence were found, except for 15 doctors who were referred to the audience.