Η παρούσα διπλωματική εργασία εστιάζει το ενδιαφέρον της στη διερεύνηση της πολιτικής διάστασης της ληστρικής πρακτικής των απαγωγών από τα μέσα του 19ου αιώνα έως τις αρχές του 20ου αιώνα, οπότε και σχεδόν εξαφανίστηκε το ληστρικό φαινόμενο. Αρχικά, παρουσιάζεται η ληστεία, γενικότερα, ως βασική κοινωνικοπολιτική παράμετρος της εποχής και στη συνέχεια, μέσα από την παρουσίαση και ερμηνευτική προσέγγιση συγκεκριμένων περιπτώσεων απαγωγών πολιτικών ή άλλων επιφανών προσώπων και αξιοποιώντας,  παράλληλα με τη βιβλιογραφία, πρωτογενές υλικό (εφημερίδες της εποχής, κρατικά έγγραφα, αυτοβιογραφικά κείμενα κλπ.) αναδεικνύονται βασικές πολιτικές πτυχές του φαινομένου. Συμπερασματικά, επιβεβαιώνεται ο πολιτικός χαρακτήρας της ληστρικής πρακτικής των απαγωγών και ερμηνεύεται ως μια "αντιεξουσιαστική" συστημική πράξη δράσης και αντίδρασης, επαναλαμβανόμενη για μεγάλο χρονικό διάστημα που έθετε σε δοκιμασία τον κρατικό μηχανισμό του νεοσύστατου ελληνικού κράτου.

This thesis focuses the interest in investigating the political diemension of the predatory practice of kidnappings from the middle of the 19th century to the beginning of the 20th century, when the predatory phenomenon almost disappeared. Initially, the robbery is presented, in general, as a key socio-political parameter of the time and then, through the presentation and interpretive approach of specific cases of kidnapping of politicians or other prominent persons and utilising, alongside the bibliography, primary material (newspapers of the time, government documents, autobiographical texts, etc.) the main political aspects of the phenomenon are highlighted. In conclusion, the political character of the predatory practice of kidnapping is confirmed and interpreted as an "anti-authoritarian" systemic act of action and reaction, repeated over a long period of time that put the state apparatus of the newly established Greek state to the test.