Αντικείμενο της παρούσας εργασίας είναι η έννοια της δημόσιας τάξης ως λόγος άρνησης στην αναγνώριση κι εκτέλεση των διαιτητικών αποφάσεων, όπως αυτή έχει ερμηνευθεί από τα Δικαστήρια της Ελλάδας, της Κύπρου, του ΔΕΕ κι αλλοδαπών Δικαστηρίων. Προκειμένου να σχηματισθεί μία ολοκληρωμένη εικόνα του θέματος, σκόπιμη κρίνεται αρχικώς μια αναφορά στο θεσμό της διαιτησίας, τη διαχρονική εξέλιξη του θεσμού και τις επιμέρους κατηγορίες της διαιτησίας. Ακολούθως γίνεται παράθεση των σταδίων της διαιτητικής διαδικασίας και του εφαρμοστέου δικαίου σε κάθε στάδιο , όπως αυτά μέχρι τώρα προβλέπονταν στο Ν. 2735/1999 σχετικά με την διεθνή εμπορική διαιτησία. Σημειώνεται ότι ο νόμος αυτός καταργήθηκε και αντικαταστάθηκε από τον ν. 5016/2023 (ΦΕΚ Α΄ 21/4.2.2023), ο οποίος και εφαρμόζεται πλέον στην εμπορική διαιτησία, για όσες διαιτησίες λαμβάνουν χώρα μετά την έναρξη ισχύος του Ν. 5016/2023. Για όσες διαιτησίες αρχίσαν πριν από την εφαρμογή του Ν. 5016/2023 εφαρμόζεται ο Ν. 2735/1999, σύμφωνα με το άρθρο 48 του νέου Νόμου. Εν συνεχεία γίνεται ανάπτυξη της έννοιας της δημόσιας τάξης, όπως αυτή αναφέρεται στο άρθ. 34 ν. 2735/1999 και ήδη στο άρθ. 43 ν 5016/2023 υπό το πρίσμα του άρθ.  5(2)(β) της Σύμβασης της Νέας Υόρκης και όπως αυτή ορίζεται στο άρθ. 33 ΑΚ.,  η οποία στην πορεία παρατηρείται μέσα από δικαστικές αποφάσεις της Ελληνικής έννομης τάξης, των κυπριακών δικαστηρίων και του ΔΕΕ. Εν κατακλείδι διατυπώνονται συνοπτικά συμπεράσματα.