Σκοπός: Η διερεύνηση της συσχέτισης μεταξύ φυσικής άσκησης, αντιλαμβανόμενου στρες και ποιότητας επαγγελματικής ζωής στο νοσηλευτικό προσωπικό των Κέντρων Υγείας.

Υλικό και μέθοδοι: Το δείγμα της έρευνας αποτελούσαν 128 νοσηλευτές/τριες που εργάζονται σε Κέντρα Υγείας του Νομού Αττικής. Για τη συλλογή δεδομένων χρησιμοποιήθηκε ένα ερευνητικό πακέτο που αποτελούνταν από: το διεθνές ερωτηματολόγιο φυσικής δραστηριότητας (IPAQ), την Κλίμακα Αντιλαμβανόμενου Στρες (PSS10) την Κλίμακα ποιότητας επαγγελματικής ζωής (ProQOL) και ένα ερωτηματολόγιο με κοινωνικά και δημογραφικά στοιχεία. Η στατιστική ανάλυση έγινε με τη χρήση του πακέτου IBM SPSS Statistics V21.

Αποτελέσματα: Οι ερωτηθέντες αξιολόγησαν τη φυσική τους δραστηριότητα μέσα από μία σειρά ερωτήσεων σχετικά με τη συχνότητά της. Τα επίπεδα φυσικής δραστηριότητας σημειώθηκαν χαμηλά για το νοσηλευτικό προσωπικό. Τα επίπεδα του αντιλαμβανόμενου στρες, προέκυψαν κατά μέσο όρο μέτρια προς χαμηλά. Η συνολική επαγγελματική ικανοποίηση κρίθηκε μέτρια προς υψηλή, το συνολικό δευτερεύον τραυματικό άγχος προέκυψε μέτριο προς χαμηλό και η συνολική επαγγελματική εξουθένωση προέκυψε επίσης μέτρια προς χαμηλή. Θετική συσχέτιση μεταξύ της φυσικής δραστηριότητας και της επαγγελματικής ικανοποίησης. Όσον αφορά τα κοινωνικά και δημογραφικά στοιχεία, οι άνδρες φάνηκε να έχουν πιο υψηλά επίπεδα φυσικής δραστηριότητας από τις γυναίκες. Οι εργαζόμενοι με μεγαλύτερη ηλικία φάνηκε να είναι περισσότερο ικανοποιημένοι επαγγελματικά, ενώ αντίθετα φάνηκε να βιώνουν λιγότερη επαγγελματική εξουθένωση. Το νοσηλευτικό προσωπικό με υψηλότερα επίπεδα εκπαιδευτικής κατάρτισης βιώνουν σε μεγαλύτερο βαθμό την επαγγελματική εξουθένωση. Υψηλότερη φυσική δραστηριότητα και επίπεδο επαγγελματικής ικανοποίησης, φάνηκε να έχουν οι διαζευγμένοι. Οι έγγαμοι φάνηκε να είναι περισσότερο ικανοποιημένοι από την επαγγελματική τους ζωή, ενώ οι άγαμοι φάνηκε να βιώνουν σε μεγαλύτερο βαθμό δευτερεύον τραυματικό άγχος.

Συμπεράσματα: Τα ευρήματα της διεθνούς βιβλιογραφίας σε συνδυασμό με τα παρόντα ευρήματα, υποδεικνύουν ότι η αύξηση της φυσικής άσκησης θα επιδράσει σημαντικά στην ποιότητα ζωής του υγειονομικού προσωπικού. Σύμφωνα με τα ευρήματα της παρούσας μελέτης, με το σχεδιασμό και την εφαρμογή προγραμμάτων φυσικής άσκησης στον εργασιακό χώρο για το προσωπικό όχι μόνο προάγεται η υγεία, αλλά αυξάνεται και η επαγγελματική ικανοποίηση. Στη βιβλιογραφία υπάρχουν ευρήματα παρεμβάσεων φυσικής άσκησης για τους εργαζομένους με διάφορους τρόπους. Για παράδειγμα, στη Νορβηγία ένα μεγάλο ποσοστό των εργαζομένων λαμβάνουν οικονομική υποστήριξη από τον εργοδότη προκειμένου να ασκηθούν, ενώ σε κάποιους οργανισμούς στις Ηνωμένες Πολιτείες υπάρχουν εσωτερικές εγκαταστάσεις άσκησης εντός του οργανισμού.

Purpose: The investigate of correlation between physical exercise on the perceived stress and the quality of professional life of the nursing staff of the Health Centers.

Material and method: The research sample consisted of 128 nurses working in Primary Healthcare Centers of the Prefecture of Attica. For data collection a research package was used, comprised of the International Physical Activity Questionnaire (IPAQ), the Perceived Stress Scale (PSS10), the Professional Quality Of Life Scale (ProQOL) and a questionnaire of social and demographic data. The statistical analysis was conducted with the use of the package IBM SPSS Statistics V21.

Results: Respondents assessed their physical activity through a series of questions about its frequency. Physical activity levels were noted to be low in nursing staff. Perceived stress levels were found to be moderate to low on average. Overall job satisfaction was rated moderate to high, overall secondary traumatic stress was rated moderate to low, and overall work burnout was also rated moderate to low. A positive correlation was noted between physical activity and work satisfaction. Regarding the social and demographic data, men appeared to have higher levels of physical activity than women. Older workers appeared to be more professionally satisfied while, on the contrary, they appeared to experience less occupational burnout. Nursing staff with higher levels of educational training experience burnout to a greater extent. Divorced people were found to have higher physical activity and level of job satisfaction. Married people appeared to be more satisfied with their work lives while single people appeared to experience more post-traumatic stress.

Conclusions: The findings of the international literature, combined with the present findings, indicate that the increase in physical exercise will significantly affect the quality of life of health personnel. According to the findings of this study, designing and implementing physical exercise programs in the workplace for staff not only promotes health, but also increases job satisfaction. In the literature there are findings of physical exercise interventions for workers in various ways. For example, in Norway a large proportion of employees receive financial support from the employer in order to exercise, while some organizations in the United States have in-house access facilities within the organization.