Ο κινηματογράφος από το ξεκίνημά του συνδέθηκε με την Ιστορία και την κοινωνία που την παράγει. Ως υποκείμενο  και  αντικείμενο της ιστορίας, καταγραφικό και καλλιτεχνικό μέσο, τελεστικός μηχανισμός και οικονομικό προϊόν παράγει δημόσια ιστορία και μπορεί να διαμορφώσει την πολιτισμική και την προσθετική μνήμη μιας κοινωνίας. Παράλληλα, οι νέοι στην εποχή της εικόνας, απολύτως εξοικειωμένοι με αυτήν έχουν μία συνήθως αρνητική στάση  απέναντι στο μάθημα της Ιστορίας, όμως, δέχονται ιστορική πληροφόρηση και διαμορφώνουν ιστορική άποψη ποικιλοτρόπως  στη δημόσια σφαίρα, έτσι, ελλοχεύουν κίνδυνοι χειραγώγησης και έκθεσής τους στην προπαγάνδα . Ο κινηματογράφος ειδικά στην ιστορική εκπαίδευση θα μπορούσε να συμβάλλει στην ανανέωση της εκπαιδευτικής διαδικασίας και γενικότερα στην ανάπτυξη μιας πολύπλευρης ιστορικής αντίληψης όχι μόνο για τα γεγονότα που πραγματεύεται αλλά και για την ιστορία που κρύβεται πίσω από κάθε ταινία. Στην παρούσα εργασία  επιχειρούμε, αρχικά, να δείξουμε το πώς επιδρά το ευρύτερο ιστορικό πλαίσιο στη δημιουργία των κινηματογραφικών ταινιών, χρησιμοποιώντας ως παραδείγματα περίπτωσης τρεις ταινίες που αναφέρονται σε μία από τις πλέον σύνθετες και τραγικές περιόδους της ελληνικής ιστορίας στις αρχές του 20^ου αιώνα που καθόρισε την μετέπειτα πορεία της,  στον Εθνικό Διχασμό και τη Μικρασιατική Καταστροφή. Εστάζουμε, κυρίως, σε διαφορετικά θέματα αποδοχής και πρόσληψης που αφορούν την κάθε ταινία, αναφερόμαστε, όμως, και στο είδος αλλά και τη σχέση της με την ιστοριογραφία.  Ξεκινώντας από τα ελληνικά δεδομένα του 1950,1960 αλλά, κυρίως, την κομβικής σημασίας τόσο για τη χώρα όσο και για τον κινηματογράφο δεκαετία του 1970, αναλύουμε τις ταινίες  «1922» του Κούνδουρου και «Ελευθέριος Βενιζέλος 1910-1927» του Βούλγαρη. Κατόπιν, περιγράφονται αδρά οι πολιτικοί- κοινωνικοί και κινηματογραφικοί μετασχηματισμοί που πραγματοποιήθηκαν, κυρίως στην Ελλάδα, τις δεκαετίες του 1980, 1990, 2000, ιδιαίτερα, όμως  του 2010, καθώς αποτελεί το πλαισίο δημιουργίας της ταινίας «Σμύρνη μου αγαπημένη», η οποία αναλύεται στη συνέχεια. Τέλος, χρησιμοποιώντας τις ταινίες αυτές και άλλο υλικό δημιουργήσαμε ένα διδακτικό σενάριο, επιδιώκοντας να καταδείξουμε εκτός από θεωρητικά και πρακτικά την αξία της χρήσης κινηματογραφικών ταινιών στην ιστορική εκπαίδευση και ειδικότερα στην καλλιέργεια της πολυπρισματικότητας, της ενσυναίσθησης και του οπτικού γραμματισμού των μαθητητών.

Since its inception, cinema has been associated with history and the society that produces it. As a subject and object of history, a recording and artistic medium, a ceremonial mechanism, and an economic product, it produces public history and can shape the cultural and additive memory of a society. At the same time, young people in the age of the “image”, completely familiar with it, usually have a negative attitude towards the lesson of History, but they receive historical information and form a historical opinion in various ways in the public sphere, thus, there are risks of manipulation and exposure to propaganda. Cinema, especially in historical education, could contribute to the renewal of the educational process and, in general, to the development of a multifaceted historical perception not only of the events it deals with but also of the history behind each film. In this paper we attempt, first, to show how the wider historical context affects the creation of films, using as case examples three films that refer to one of the most complex and tragic periods of Greek history at the beginning of the 20th century that determined its subsequent course, the National Division and the Asia Minor Catastrophe. We focus, mainly, on different issues of acceptance and reception that concern each film, but we also refer to their genre and their relationship with historiography.  Starting from the Greek circumstances of the 1950s,1960s, and especially of the 1970s, a period that has catalytic importance for both the country and the cinema industry, we analyze the films "1922" by Koundouros and "Eleftherios Venizelos 1910-1927" by Voulgaris. Flowingly, the political, social, and cinematic transformations that took place, mainly in Greece, in the 1980s, 1990s, and 2000s are roughly described.  Emphasis is given to the 2010s, the time framework for the creation of the film "Smyrni mou agapimeni", which is analyzed too. Then, using these films and other material, we created a teaching plan, seeking to demonstrate,  theoretically as well as practically, the value of using motion pictures in historical education and particularly in the cultivation of multi-prismatism, empathy, and visual literacy of students.