Η εργασία εξετάζει τις τροποποιήσεις που επήλθαν στην ποινική νομοθεσία αναφορικά με την αντιμετώπιση της εγκληματικότητας στα εγκλήματα διαφθοράς. Αρχικά επιχειρείται η εννοιολογική προσέγγιση του φαινομέμου της διαφθοράς και παρουσιάζεται συνοπτικά το ΄΄ οπλοστάσιο ΄΄ της Ελληνικής Πολιτείας για την καταπολέμηση της διαφθοράς πριν και μετά τις τροποποιήσεις του Ποινικού Κώδικα και του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας έως σήμερα. Στη συνέχεια γίνεται αναφορά στις μεταρρυθμίσεις που επήλθαν στον Κώδικα Ποινικής Δικονομίας αναφορικά με τους ειδικούς εισαγγελικούς λειτουργούς. Αρχικά παρουσιάζεται συνοπτικά το καθεστώς πριν τη θέση σε ισχύ του νόμου 4620/2019 ενώ στη συνέχεια αναλύονται οι μεταρρυθμίσεις του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας αναφορικά με την καθ΄ ύλην αρμοδιότητα των ειδικών εισαγγελικών λειτουργών και το εύρος των αρμοδιοτήτων τους και αποτιμώνται οι συνέπειες των μεταρρυθμίσεων. Στο δεύτερο κεφάλαιο γίνεται σύντομη ιστορική αναδρομή στους μάρτυρες δημοσίου συμφέροντος, αναφέρονται οι πρωτοβουλίες του Έλληνα Νομοθέτη αναφορικά με το καθεστώς προστασίας τους και παρουσιάζονται οι μεταρρυθμίσεις που επήλθαν Στον Κώδικα Ποινικής δικονομίας με τους Ν. 4620/2019 και Ν. 4855/2021.  Στο τέλος του κεφαλαίου αποτιμώνονται κριτικά οι σχετικές μεταρρυθμίσεις και γίνεται συνοπτική αναφορά στο Ν. 4990/2022. Στο τρίτο κεφάλαιο παρουσιάζονται οι μεταρρυθμίσεις που εισήχθησαν στον Ποινικό Κώδικα με τους νόμους 4619/2019 και 4855/2021 αναφορικά με το σύστημα ποινών στα αδικήματα διαφθοράς κια ειδικότερα στα αδικήματα της δωροδοκίας κια δωροληψίας, δωροδοκίας και δωροληψίας δικαστικών λειτουργών, δωροδοκίας κια δωροληψίας πολιτικών προσώπων, της δωροδοκίας εκλογέα και της εμπορίας επιρροής. Τέλος επιχειρείται μια συνολική θεώρηση των συνεπειών που επέφρεαν οι διαρκείς μονοθετικές μεταρρυθμίσεις σχετικά με τα αδικήματα διαφθοράς. ενώ η κριτική επικεντρώνεται στις νομοτεχνικές αστοχίες αλλά και στην έλλειψη οργάνωσης και συντονισμού του Κράτους αναφορικά με την εφαρμογή των σχετικών διατάξεων. Καταλήγοντας, εγείρονται προβληματισμοί που προκαλούνται από την εν λόγω νομοθεσία σε σχέση με τα ανθρώπινα δικαιώματα και το κράτος δικαίου, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι οι διαρκείς τροποποιήσεις μάλλον οδηγούν σε ανασφάλεια δικαίου  παρά σε εξάλειψη του φαινομένου της διαφθοράς. 

The paper examines the amendments made to the criminal legislation regarding to the treatment of crime in corruption crimes. Initially, the conceptual approach to the phenomenon of corruption is attempted and the arsenal of the Greek State for the fight against corruption is briefly presented before and after the amendments of the Criminal Code and the Code of Criminal Procedure to date. In the first chapter, reference is made to the reforms made to the Code of Criminal Procedure with regard to special prececutors. Initially the regime before the entry into force of law 4620/2019 iw briefly presented while thew the reforms of the Code of Criminal Procedure regarding the material competence of special prosecutors and the scope of their responsibilities are analyzed and the consequences of the reforms are  assessed. the second chapter givew a brief historical overview of Whistleblowers, mentions the initiatives of thw Greek Legislator regarding their protection status and presents the reforms made to the Code of Criminal Procedure by Lawq 4620/2019 and 4855/2021. At the end of the chapter, the relevant reforms are critically assessed and a brief reference is made to law 4990/2022. the third chapter presents the reforms intoduced in the Criminal Code by Laws 4619/2019 and 4855/2021 regarding the system of penalties for corruption offenses and in particular for the offenses of bribery, bribery of judicial officers etc. Finally, an overall view of the consequenses brought about be the continuous legislative reforms regarding corruption offences is attempted, while the criticism focuses on the legislative failures but also the lack of organization and coordination of the State regarding the implementation of the relevant provisions. In conclusion, concerns raised by thiw legislation in relation to human rights and the Rule of Law, concluding that constant amendments lead to legal uncertainty rather than to the elimination of the phenomenon of corruption.