Το φαινόμενο της ενδοοικογενειακής βίας και της παιδικής κακοποίησης αποτελεί μία παθογόνα κατάσταση, η οποία εμφανίζεται από τα αρχαία ακόμη χρόνια. Η ευπάθεια της παιδικής ηλικίας και η εξάρτησή τους από κάποιο άλλο πρόσωπο τα καθιστά ευάλωτα σε κακοποιητικές συμπεριφορές, συχνά πραγματοποιούμενες στο οικογενειακό τους περιβάλλον, όπως η σωματική, η συναισθηματική και η σεξουαλική βία. Σε περιόδους παγκόσμιας κρίσης παρατηρείται αύξηση του φαινομένου αυτού. Η εμφάνιση της πανδημίας του COVID-19 και τα μέτρα περιορισμού που ελήφθησαν οδήγησαν σε πλήθος διαταραχών στη ζωή των ανθρώπων, πλήττοντας την οικονομία, την παιδεία, τη σταθερότητα, την επαγγελματική κατάσταση, την ψυχική υγεία και τη διατήρηση της κοινωνικότητας και των υγιών σχέσεων. Πολλά από τα αίτια της παιδικής κακοποίησης εντάθηκαν εν όψη της πανδημίας και των μέτρων που επιβλήθηκαν. Η παιδική κακοποίηση με οποιαδήποτε μορφή και συχνότητα δημιουργεί τεράστιες επιπτώσεις στο παιδί, στην μετέπειτα ενήλικη ζωή του και στην κοινωνία συνολικά, χρήζοντας άμεσης πρόληψης και αντιμετώπισης. Η παιδική κακοποίηση είναι συνυφασμένη με την παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Έχει αναγνωριστεί παγκοσμίως, με επικυρωμένες Συμβάσεις, η ευαλωτότητα της παιδικής ηλικίας, η ίση πρόσβαση των παιδιών στα ανθρώπινα δικαιώματα και η υποχρέωση όλων ως προς την προστασία τους. Στην παρούσα έρευνα πραγματοποιήθηκαν συνεντεύξεις σε εννέα επαγγελματίες εργαζόμενους σε ΜΚΟ/Οργανώσεις που αφορούν το παιδί. Οι πέντε ανέφεραν αύξηση παιδικής κακοποίησης κατά την περίοδο της πανδημίας. Το μεγαλύτερο ποσοστό παρατηρείται στη σωματική και συναισθηματική βία. Όλοι οι συνεντευξιαζόμενοι ανέφεραν αιτίες της παιδικής κακοποίησης, σημειώνοντας πως η πανδημία αποτέλεσε αίτιο ή αφορμή εκδήλωσης της. Μίλησαν για τις ανεπανόρθωτες συνέπειες της, για την παραβίαση βασικών δικαιωμάτων, όπως της ελευθερίας, της υγιούς ανάπτυξης, της έκφρασης και της προσωπικότητας καθώς και για την αναγκαιότητα ευαισθητοποίησης, πρόληψης και αντιμετώπισης τόσο από αρμόδιους φορείς όσο και από το κράτος, την κοινωνία, τις εκπαιδευτικές δομές και τον κάθε πολίτη ξεχωριστά.

The phenomenon of domestic violence and child abuse is a pathogenic condition that has been around since ancient times. The vulnerability of childhood and their dependence on another person makes them vulnerable to abusive behavior, often taking place in their family environment, such as physical, emotional and sexual violence. In times of global crisis, an increase in this phenomenon is observed. The emergence of the COVID-19 pandemic and the containment measures taken have led to a multitude of disruptions in people's lives, affecting the economy, education, stability, professional status, mental health and the maintenance of sociability and healthy relationships. Many of the causes of child abuse have intensified in view of the pandemic and the measures imposed. Child abuse in any form and frequency creates enormous effects on the child, on his later adult life and on society as a whole, requiring immediate prevention and treatment. Child abuse is intertwined with the violation of human rights. It has been recognized worldwide, with ratified Conventions, the vulnerability of childhood, the equal access of children to human rights and the obligation of all to protect them. In this research, interviews were conducted with nine professional workers in NGOs/Organizations that concern the child. All five reported an increase in child abuse during the pandemic. The largest percentage is observed in physical and emotional violence. All interviewees mentioned causes of child abuse, noting that the pandemic was a cause or occasion for its occurrence. They spoke of its irreparable consequences, of the violation of basic rights, such as freedom, healthy development, expression and personality, as well as the necessity of raising awareness, prevention and response both by competent bodies and by the state, society, educational structures and each individual citizen.