Μεταμοντέρνα διάρθρωση σε κλασικά αφηγηματικά «μεγέθη»: η περίπτωση Guillermo Arriaga στην «τριλογία του θανάτου» Amores Perros, 21 Grams και Babel.

Postmodern structure in classical narrative figures: the case of Guillermo Arriaga in the cinematic “trilogy of death” Amores Perros, 21 Grams and Babel. (english)

  1. MSc thesis
  2. Μουρσελά, Μαρία
  3. Δημιουργική Γραφή (ΔΓΡ)
  4. 17 July 2022 [2022-07-17]
  5. Ελληνικά
  6. 132
  7. Ιωσηφέλης, Παναγιώτης
  8. Πετρίδης, Σωτήριος | Καπλάνης, Αναστάσιος
  9. Guillermo Arriaga | Guillermo Arriaga | Τριλογία του Θανάτου | Trilogy of Death | Μεταμοντερνισμός | Postmodernism | Πολυκλωνική Αφήγηση | Multi-strand Narrative | Διατάραξη του Χρονικού Άξονα | Temporal Axis’ Disruption | Κλασικό Αφηγηματικό Μέγεθος | Classical Narrative Figures | Αριστοτέλους Ποιητική | Aristotle’ s Poetics | Δυναμική των Αντιθέσεων | Contrast Dynamics
  10. 8 + 3 Φιλμ
  11. 25
  12. 0
    • Στην ανά χείρας διατριβή ερευνάται η ώσμωση μεταμοντέρνας διάρθρωσης και κλασικών αφηγηματικών μεγεθών στην κινηματογραφική «τριλογία του θανάτου» Amores Perros (2000), 21 Grams (2003) και Babel (2006) του συγγραφέα Guillermo Arriaga. Κατ’ αρχήν, γίνεται μια προσέγγιση της αφηγηματικής ιδιοσυγκρασίας του Μεξικάνου σεναριογράφου και στη συνέχεια του μεταμοντερνισμού ως αισθητικού αποτυπώματος της μετανεωτερικής εποχής. Κατόπιν επισκόπησης της εφαρμογής του μεταμοντερνισμού στη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο, ανιχνεύεται η σχέση του Arriaga με την εν λόγω υφολογική τάση και εντοπίζονται τα σημεία σύγκλισης κι απόκλισης. Ανατέμνοντας το δομικό μοντέλο της κάθε μίας από τις τρεις πολυκλωνικές ταινίες, ο μεταμοντερνισμός στο έργο του Arriaga αποδεικνύεται στη δομική και φιλοσοφική αντικατάσταση της μεγάλης αφήγησης με μικρότερες, των οποίων η συνάρθρωση επιβάλλει έναν θραυσματικό χαρακτήρα στη συγκρότηση του σεναρίου, με κύρια συνέπεια τη διατάραξη του χρονικού άξονα. Παράλληλα, συνεξετάζεται η οξύμωρη λειτουργία της κατακερματισμένης αφήγησης στην ανάδειξη της συνδεσιμότητας των χαρακτήρων, αλλά και το παράδοξο της «θεραπείας» του αβαθούς στοιχείου στη μεταμοντέρνα αισθητική με τη διατήρηση των αξιών και τον επαγωγικό χαρακτήρα των μικρών αφηγήσεων που αποκαλύπτουν την ανθρώπινη κατάσταση στην οικουμενικότητά της. Καθώς η τελευταία συνάδει με την αριστοτελική επιταγή για «καθολικότητα» στην τραγική ποίηση, διερευνώνται τα αφηγηματικά στοιχεία που συνιστούν το «κλασικό μέγεθος» στην τριλογία του Arriaga, αναγνωρίζοντας τις αναλογίες με τις κανονιστικές προδιαγραφές των «μερών» και των «συστατικών» της αρχαίας τραγωδίας, όπως αυτές διατυπώθηκαν από τον Αριστοτέλη στον ακροαματικό του διάλογο «Περί Ποιητικής». Τα ευρήματα συνοψίζονται στη νοηματοδότηση που προκύπτει από τη φύση του μύθου, της πλοκής και των χαρακτήρων, αλλά και στην «οικεία ηδονή» που προκαλεί ο «φόβος», ο «έλεος» και η «κάθαρση» του θεατή. Τέλος, γίνεται μια απόπειρα τοποθέτησης του Arriaga σε σχέση με την πρωτοπορία στην κινηματογραφική αφήγηση.
    • The present dissertation researches the osmosis of postmodern structure and classical narrative figures in the cinematic “death trilogy” Amores Perros (2000), 21 Grams (2003) and Babel (2006) by author Guillermo Arriaga. It starts off with an introduction to the narrative temperament of the Mexican screenwriter, and furthermore to postmodernism as an aesthetic imprint of the postmodern era. After reviewing the application of postmodernism in literature and cinema, Arriaga’s relation to this stylistic trend is explored by analysing the points of convergence and divergence. Dissecting the structural model of each of the three multi-strand films, the postmodernism in Arriaga’s work proves to be the literal and philosophical replacement of the grand narrative with smaller ones, which impose a fragmentary character to the composition of the script, resulting in the disruption of the temporal axis. Analogically, it becomes essential to examine the contradictory function the narrative fragmentation has in highlighting the connectivity of characters, but also the paradox of “curing” the shallow element that distinguishes postmodern aesthetics through the preservation of values ​​and the inductive character of small narratives that reveal the human condition in its universality. As the latter is in line with the Aristotelian call for “universality” in tragic poetry, the narrative elements that constitute the “classical volume” in Arriaga’s trilogy are understood by drawing a parallel to the normative standards of tragedy’s “parts” and “components”, as posited by Aristotle in his "Poetics". These similarities become manifest not only in the sense provided by the myth, the plot and the characters, but in the “tragic pleasure” caused by the “fear”, the “pity” and the “catharsis” of the viewer, as well. Finally, an attempt is made to position Arriaga in relation to the avant-garde in film narration.
  14. Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 Διεθνές