Μεγάλη ποσότητα αποβλήτων, που δεν ανακυκλώνονται ή δεν επαναχρησιμοποιούνται, καταλήγουν στους χώρους υγειονομικής ταφής, οι οποίοι έχουν σχεδιαστεί, κατά τέτοιο τρόπο ώστε να ελέγχουν και να ελαχιστοποιούν σε μεγάλο ποσοστό τους κινδύνους για το περιβάλλον. Η μεγάλη παραγωγή των στραγγισμάτων αποτελεί ευρέως αντικείμενο ερευνών, καθώς θεωρείται ως ένας μακροπρόθεσμος ρύπος, που μπορεί να μολύνει τα επιφανειακά και υπόγεια ύδατα. Η υψηλή συγκέντρωση και το ευρύ φάσμα των μολυσματικών ουσιών των στραγγισμάτων καθιστά αδύνατο να επιλεγεί ένα μόνο κατάλληλο σύστημα επεξεργασίας τους. Αυτό εξαρτάται από τα κανονιστικά πρότυπα μιας χώρας, από το κόστος και τη βιωσιμότητα του συστήματος επεξεργασίας και από τα χαρακτηριστικά των στραγγισμάτων.
Έχουν μελετηθεί διάφορες τεχνολογίες επεξεργασίας στραγγισμάτων, συμπεριλαμβανομένων των βιολογικών και των φυσικοχημικών. Οι τεχνολογίες της βιολογικής επεξεργασίας ταξινομούνται σε αερόβιες και αναερόβιες και καθίστανται απαραίτητες για την εξάλειψη του υψηλού φορτίου σε βιοαποδομήσιμες οργανικές ενώσεις. Οι φυσικοχημικές μέθοδοι εφαρμόζονται ως ειδικές τεχνολογίες για την απομάκρυνση διαφόρων ρύπων σε ένα στράγγισμα. Σε αυτές ανήκουν η κροκίδωση, η ιζηματοποίηση, η ιοντοανταλλαγή, ο αεροδιαχωρισμός, η χημική κατακρήμνιση, η οξείδωση, η προσρόφηση, η επίπλευση και η εξάτμιση. Σε αυτή την κατηγορία συγκαταλέγεται και η τεχνολογία των μεμβρανών, που περιλαμβάνουν την υπερδιήθηση, τη νανοδιήθηση και τη μικροδιήθηση.
Ιδιαίτερη σημασία δίδεται στην εφαρμογή της αντίστροφης ώσμωσης ως μέθοδο τριτοβάθμιας επεξεργασίας. Μέσω αυτής, το τελικό προϊόν (διήθημα) είναι υψηλής ποιότητας, κατάλληλο προς διάθεση στο περιβάλλον, για άρδευση και άλλες χρήσεις, εκτός της ποσιμότητας. Η τεχνολογία αυτή εφαρμόζεται σε διάφορους ΧΥΤΑ της Ελλάδας, διότι έχει διαπιστωθεί ότι επιτυγχάνεται μεγάλο ποσοστό απομάκρυνσης των ρύπων και των βαρέων μετάλλων.
A large amount of waste, which is not recycled or reused, ends up in landfills, which are designed in such a way as to control and minimize to a large extent the risks to the environment. The high production of leachate is widely researched, as it is considered as a long-term pollutant, which can contaminate surface waters and groundwaters. The high concentration and wide range of leachate contaminants make it impossible to select a single suitable treatment system. This depends on the regulatory standards of a country, the cost and viability of the treatment system and the characteristics of the leachate.
Various leachate treatment technologies have been studied, including biological and physicochemical methods. Biological treatment technologies are classified into aerobic and anaerobic and become essential for the elimination of the high load in biodegradable organic compounds. Physicochemical methods are applied as special technologies for the removal of various pollutants in leachate. These include flocculation, sedimentation, ion exchange, air stripping, chemical precipitation, oxidation, adsorption, flotation, and evaporation. Membrane technology is also added to this category, which includes ultrafiltration, nanofiltration and microfiltration.
Application of reverse osmosis is particularly important as a method of tertiary treatment. By reverse osmosis, a high-quality permeate is produced, suitable for disposal, for irrigation and other uses except drinking. This technology is applied in various landfills in Greece, because research has shown that a high percentage of removal of pollutants and heavy metals is achieved.
Βιομηχανική εφαρμογή των τεχνολογιών επεξεργασίας στραγγισμάτων: Η περίπτωση της αντίστροφης ώσμωσης Περιγραφή: 142401_ΛΑΓΚΩΝΑΣ_ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ.pdf (pdf)
Book Reader Άδεια: Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 Διεθνές Πληροφορίες: primary:true Μέγεθος: 2.2 MB
Βιομηχανική εφαρμογή των τεχνολογιών επεξεργασίας στραγγισμάτων: Η περίπτωση της αντίστροφης ώσμωσης - Identifier: 169661
Internal display of the 169661 entity interconnections (Node labels correspond to identifiers)