Αστική ανθεκτικότητα | Urban resilience | Δημόσιος χώρος | Public space | Πάρκα τσέπης | Pocket parks | Αυτοδιαχειριζόμενο Πάρκο Ναυαρίνου | Self-Organized Navarino | Πάρκο τσέπης Παγκρατίου | Pocket Park Pagrati
17
19
πίνακες, εικόνες
"Pocketparks" : η συμβολή των μικρών αστικών πάρκων κλπ/ Αγγελοπούλου Ε. (2020).
Στην παρούσα διπλωματική εργασία, επιχειρούνται να εξεταστούν δύο ζητήματα και από τα οποία θα εξέλθουν τα βασικά συμπεράσματα σχετικά με τον ρόλο των πάρκων τσέπης ως δημόσιων χώρων σε σχέση με την αστική ανθεκτικότητα. Eπιδιώκεται να γίνει μια αναφορά αλλά και κριτική πάνω στα θέματα ανθεκτικότητας και σχεδιασμού. Τον τρόπο δηλαδή με τον οποίο ο κυρίαρχος σχεδιασμός, ο οποίος είναι αυτός που εκτελείται από τους θεσμούς και τους φορείς άσκησης εξουσίας χρησιμοποιεί την έννοια της ανθεκτικότητας. Κεντρική θέση στην εξέταση του φαινομένου της ανθεκτικότητας έχει η κοινωνική και η περιβαλλοντική ανθεκτικότητα και ειδικότερα σε μικρότερη κλίμακα, όπως είναι τα πάρκα τσέπης και το πώς επιτυγχάνεται από πρωτοβουλίες πέραν του κυρίαρχου σχεδιασμού. Αναφορικά με τον σχεδιασμό η παρούσα διπλωματική ερευνά τα πάρκα τσέπης καθώς αποτελούν ανοικτούς και δημόσιους χώρους μικρής κλίμακας της Αθηναϊκής πραγματικότητας και τα χρησιμοποιεί ως μελέτες περίπτωσης. Συγκεκριμένα, γίνεται μία συγκριτική ανάλυση δύο παραδειγμάτων πάρκων τσέπης στο κέντρο της Αθήνας. Η ανάλυση αυτή γίνεται μεταξύ του αυτοδιαχειριζόμενου πάρκου Ναυαρίνου στα Εξάρχεια και του νέου πάρκου τσέπης στο Παγκράτι. Πιο συγκεκριμένα, αναλύονται από την μία μεριά η ύπαρξη και η δομή του πρώτου πάρκου ως αποτέλεσμα συμμετοχικού σχεδιασμού και αυτοδιαχείρισης ενώ από την άλλη μεριά, για το πάρκο στο Παγκράτι, ως αποτέλεσμα χρηματοδότησης ιδιωτικής πρωτοβουλίας, σε σχέση με πάντα με την περιβαλλοντική καθώς και την κοινωνική ανθεκτικότητα. Συμπερασματικά και τα δύο πάρκα αποτελούν αρωγό προς την επίτευξη της ανθεκτικότητας, ελάχιστη διαφορά υπάρχει στο πλαίσιο της περιβαλλοντικής ανθεκτικότητας ενώ μεγαλύτερη διαφορά παρατηρείται αναφορικά με την κοινωνική ανθεκτικότητα υπέρ του πάρκου Ναυαρίνου.
In this master thesis, two main issues are attempted to be examined and from which the main conclusions will be exported on the role of pocket parks as public spaces in relation to urban resilience. The thesis seeks to make a relation but also a critique on the issues of resilience and spatial planning. That is, whether and how the dominant planning authorities, which is the one carried out by the main power, uses the concept of resilience in the design. It also investigates the way of how social and environmental resilience is achieved by initiatives beyond that. Regarding this, the present thesis is referencing to pocket parks as open and small-scale public spaces of the city of Athens. Specifically, a comparative analysis is made of two examples of pocket parks in the centre of Athens. This analysis is made between the self-managed Navarino park in Exarchia and the new pocket park in Pagrati. More specifically, conclusions are drawn from the existence and mode of operation of the first park as a result of participatory planning and self-management while on the other hand, for the park in Pagrati, as a result of private initiative funding, always in relation to environmental and social resilience. In conclusion, both parks are helpful in achieving resilience. There is little difference in the context of environmental resilience, comparing the two parks while a larger difference is observed in terms of social resilience in favor of Self-Organized Navarino Park.
Αστική ανθεκτικότητα και Δημόσιος χώρος: Μελέτη περίπτωσης των πάρκων τσέπης.