Η παρούσα έρευνα διερευνά το φαινόμενο της ψυχικής ανθεκτικότητας παιδιών, τα οποία μεγάλωσαν σε ιδρύματα. Συγκεκριμένα αναζητά τους προστατευτικούς παράγοντες που έδρασαν αντισταθμιστικά στις δύσκολες συνθήκες και στις τραυματικές εμπειρίες των παιδιών αυτών. Έχει ιδιαίτερη σημασία για την επιστήμη της ψυχολογίας η ανεύρεση ατόμων ψυχικά ανθεκτικών, που αν και βρέθηκαν από πολύ νωρίς στο περιβάλλον του ιδρύματος μακριά από τους γονείς τους, επέδειξαν ψυχική επάρκεια, συνήλθαν γρήγορα προσαρμόστηκαν και χρησιμοποίησαν το περιβάλλον υπέρ τους. Για τις ανάγκες της έρευνας ο ερευνητής υιοθέτησε την ποιοτική μεθοδολογία, ενώ για τη συλλογή των δεδομένων χρησιμοποίησε το εργαλείο της προσωπικής ημι-δομημένης συνέντευξης. Οι συμμετέχοντες, επτά άντρες και πέντε γυναίκες που έζησαν σε διαφορετικά ιδρύματα από τη νηπιακή ηλικία μέχρι την ενηλικίωσή τους αποτελούν ένα ομοιογενές δείγμα. Από τη θεματική ανάλυση των δεδομένων προκύπτει ότι η εμπειρία των συμμετεχόντων από τη διαβίωσή τους σε αυτό το περιβάλλον ήταν θετική. Καθοριστικό ρόλο στη θετική τους στάση φαίνεται να διαδραματίζουν οι διαπροσωπικές σχέσεις εντός αλλά και εκτός του ιδρύματος. Επισημαίνουν ότι η επικοινωνία με τους γονείς τους, οι σχέσεις εμπιστοσύνης με το προσωπικό, οι ισχυρές φιλίες με τα παιδιά που μεγαλώνουν μαζί, αλλά και τα ατομικά χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς τους λειτούργησαν προστατευτικά. Οι συμμετέχοντες αποτιμούν θετικά την προσφορά του ιδρύματος στην προσωπική τους εξέλιξη, ενώ τονίζουν τις αξίες της ζωής που αποκόμισαν ως παρακαταθήκη από το συγκεκριμένο πλαίσιο.
This research investigates the phenomenon of resilience of children who grew up in institutions. Specifically, the research seeks for the protective factors that compensate for the difficult circumstances and traumatic experiences of these children. It is of particular importance, for the science of psychology, the finding of resilient individuals who, although found themselves at a very early age in the institution's environment away from their parents, demonstrated well-being, adapted and used the environment in their favor. For research purposes, the researcher adopted the qualitative methodology while using personal semi-structured interview as a tool for data collection. The participants, seven men and five women who lived in different institutions from infancy to adulthood, constitutes a homogeneous sample. The thematic analysis of the data shows that the experience of the participants from their time living in this environment was overall positive. The interpersonal relationships within and outside the institution seem to play a crucial role in their positive attitude. They point out that communication with their parents, trust with staff, strong friendships with the children they grew up together, and the personal characteristics of their personality were very important in their life. Participants value positively the Foundation's contribution to their personal development, highlighting the values of life that they adopted form the particular context.
“Οι επιπτώσεις της μακροχρόνιας παραμονής παιδιών σε ιδρύματα παιδικής προστασίας: Προστατευτικοί παράγοντες ψυχοκοινωνικής προσαρμογής και εξέλιξης.”