Η Ορθόδοξη αντίληψη περί του «ανθρωπίνου προσώπου» και ο καταλυτικός ρόλος των θεμελιωδών ιδιωμάτων του, στην επίτευξη της «υποκειμενικής προσοικείωσης της εν Χριστώ σωτηρίας» και στην επιτέλεση της «υπαρκτικής μεταμόρφωσης της Δημιουργίας

The Orthodox conception of the "human face" and the catalytic role of its fundamental idioms in achieving the "subjective acquaintance of salvation in Christ" and in carrying out the "existential transformation of Creation" (Αγγλική)

  1. MSc thesis
  2. ΧΑΝΙΩΤΗΣ, ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ
  3. Σπουδές στην Ορθόδοξη Θεολογία (ΟΡΘ)
  4. 25 Σεπτεμβρίου 2021 [2021-09-25]
  5. Ελληνικά
  6. 252
  7. ΑΡΤΕΜΗ, ΕΙΡΗΝΗ
  8. ΑΡΤΕΜΗ, ΕΙΡΗΝΗ | ΤΖΟΥΜΕΡΚΑΣ, ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
  9. ανθρώπινο πρόσωπο | συσκοτισμένο πρόσωπο | θεολογικό πρόσωπο | θεωμένο πρόσωπο | Υποκειμενική προσοικείωση της εν Χριστώ σωτηρίας | Υπαρκτική μεταμόρφωση της Δημιουργίας | αμφιμονοσήμαντη Θεανθρώπινη συνέργεια
  10. 58
  11. 39
  12. 0
  13. Σπουδές στην Ορθόδοξη Θεολογία/ ΟΡΘ. 60 και ΟΡΘ. 50
    • Η παρούσα εργασία επικεντρώθηκε στη διερεύνηση της εννοίας του «ανθρωπίνου προσώπου» σύμφωνα με την αντίληψη της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Επιπλέον, στο ρόλο που διαδραματίζει το «πρόσωπο» στη διττή Υπερτάτη Αποστολή του ανθρώπου εν τω κόσμω, που συνίσταται, στην επίτευξη της «Υποκειμενικής προσοικείωσης της εν Χριστώ σωτηρίας» και στην επιτέλεση της «Υπαρκτικής μεταμόρφωσης της Δημιουργίας». Η διερευνητική μας προσπάθεια εστιάστηκε και δομήθηκε πάνω στον όρο της «αμφιμονοσήμαντης Θεανθρώπινης συνέργειας». Αυτή, καταδείχτηκε ότι συνιστά μία διαπροσωπική, «Πρόσωπο προς πρόσωπο» διαδραστική συνεργατική σχέση μεταξύ των Προσώπων της Τριαδικής Θεότητας και του εκάστοτε «ανθρωπίνου προσώπου». Το «ανθρώπινο πρόσωπο», στο πλαίσιο της συνέργειας αυτής, αποδέχεται τη Θεία κλήση και αποφασίζει σθεναρά και αταλάντευτα να αποδομήσει το «ατομικιστικό του είναι» και να κτίσει ένα νέο «οντολογικό είναι» σε κοινωνία μετά Του Θείου. Υπό την έννοια αυτή, Θεός και άνθρωπος, δομούν μαζί μία διαδραστική σχέση σύμπραξης ως δύο Προσωποκεντρικοί πόλοι. Οι συγκεκριμένοι πόλοι προσβλέπουν από κοινού, στην ίδια στοχοθέτηση, την υλοποίηση του Θείου σχεδίου, το οποίο συνίσταται στην ανακεφαλαίωση των πάντων, ανθρώπων και Δημιουργίας, σε μία ανεπανάληπτη, άρρητη και αιώνια κοινωνία δοξολογίας της Τριαδικής Θεότητας και μετοχής τους στη Θεία Μακαριότητα στη Βασιλεία. Η Τριαδική Θεότητα, ως ο πρώτος πόλος της συνεργείας, αρχικά προσκαλεί τόσο οικουμενικά δια της Θείας Οικονομίας και της εξ’ αντικειμένου σωτηρίας Του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού όσο και υποκειμενικά, το πρόσωπο, να συνεργαστεί και ακολούθως, αναλαμβάνει δια της Θείας Χάριτος να αποσυσκoτίσει τον ανθρώπινο νου, να τον φωτίσει και να τον καθάρει. Η Θεία Οικονομία έχει πρωτολογικό, ιστορικό και εσχατολογικό χαρακτήρα και συνιστά την παρέμβαση και Των Τριών Προσώπων Της Θεότητας προς επίτευξη της σωτηρίας του ανθρώπου. Ο Πατήρ «ευδοκεί», ο Υιός «αυτουργεί» και Το Άγιο Πνεύμα «συν – ενεργεί». Το «ανθρώπινο πρόσωπο», συνιστά τον «άνθρωπο εν τω θεοειδώς ενεργούμενον κατ’ εικόνα». Εξερχόμενο εκ της μεταπτωτικής αδράνειας δια της αποδοχής της Θείας κλήσης, ενεργοποιείται ως «θεολογικό πρόσωπο» και προσοικειώνεται την εν Χριστώ σωτηρία, αφενός εκκλησιαστικά – δοξολογικά – ευχαριστιακά και αφετέρου ασκητικά. Η άσκηση, δεν συνιστά μία «ηθικοκανονιστική παράθεση αυτοδικαιωτικών πράξεων» αλλά αποδεικνύει την έμπρακτη συναίνεση του «θεολογικού προσώπου» στη συνεργατική κλήση Της Τριαδικής Θεότητας. Η μετοχή του πιστού στη Θεία Ευχαριστία, αποτελεί ένα χωροχρονικό μεταϊστορικό - εσχατολογικό γεγονός, όπου ο άνθρωπος ως «πρόσωπο», ενούται αγαπητικά με Τον Θεάνθρωπο Ιησού και δι’ αυτού με Τον Πατέρα και Το Άγιο Πνεύμα, αλλά και με τα υπόλοιπα «θεολογικά πρόσωπα». Η «λειτουργία μετά τη λειτουργία» όλων των «θεολογικών προσώπων» αποσκοπεί στην αγιαστική - υπαρκτική μεταμόρφωση της Δημιουργίας και στην αναφορά της στον Θεό Δημιουργό. Η οριστική οντολογική έκφανση του «προσώπου» επέρχεται εσχατολογικά, με την είσοδο του «θεολογικού προσώπου» στη Βασιλεία, όπου αυτό, φτάνοντας στο «καθ’ ομοίωσιν», αποκτά θέαν της Δόξης Του Θεού «πρόσωπο προς Πρόσωπο» (θεοπτία), γεγονός που το αναγάγει στην τελεία μορφή του, ως «θεωμένο πρόσωπο». Η Ορθοδοξία, υπό το πρίσμα της «Θεανθρωποκεντρικής Προσωπικής συνέργειας», προσδίδει στον άνθρωπο, «οντολογικό», «υπαρξιακό» και «σωτηριολογικό» περιεχόμενο. Περιεχόμενο, που ανάγεται στην «εξ Αποκαλύψεως» παρέμβαση Του Θεού στον άνθρωπο. Η παρούσα μελέτη, επιχειρεί να αναδείξει την Ορθόδοξη αντίληψη περί του «ανθρωπίνου προσώπου», προσδοκώντας να συμβάλει στην ανάδειξη της ανθρωπολογικής αξίας του «προσώπου» και να συντελέσει κατ’ αυτόν τον τρόπο στον πνευματικό και σωτηριολογικό επαναπροσανατολισμό του ανθρώπου.
    • This essay has focused in the Orthodox perspective about «human person» and in the catalytic role of its fundamental features, in accomplishing the «subjective adoption of individual's salvation in Christ» and in carrying out the «existential transformation of Creation». Our exploratory effort was based in the exploration of the term «interpersonal God-human synergy», which proved to be an interpersonal «Face to face» interactive collaborative relationship between the Persons of Holy Trinity and the «human person», who accepts the Divine call and decides to deconstruct his «individualistic entity» and to build a new «ontological entity» in a God – human society. In this sense, God and human person, together, form an interactive partnership as two Person-centered poles that look forward together, in the same goal, the realization of the Divine plan, which consists in the recapitulation of everything, people and Creation, in a unique, eternal communion of the Holy Trinity's doxology and their participation in the Divine Blessing in Basel. The Holy Trinity, as the first pole of the synergy, initially, invites both universally (through the Divine Economy and the objective salvation of our Lord Jesus Christ) and subjectively, the human person, to cooperate and then, undertakes through Divine Grace to reconstruct human's entity, as well as, to enlighten and purify him. The «human person» constitutes the «human, acting theologically». Coming out of the after - falling's inertia, the human is activated as a «theological person» and acts in the «subjective adoption of individual's salvation in Christ». This act consists of his ecclesiastic - doxological - thanksgiving participation, as well as of his ascetic life. The exercise does not constitute a «moral-regulatory list of self-justifying acts» but proves the practical consent of the «theological person» to the cooperative call of the Holy Trinity. The participation of the believer in the Divine Eucharist is a «space-time post-historical - eschatological event», where human as a «person» is united in love with the Lord Jesus and through Him with the Holy Father and the Holy Spirit, but also, with other «theological persons». The «liturgy after liturgy» of all «theological persons» aims at the «existential transformation of Creation» and its reference to God, the Creator. The final ontological manifestation of human person occurs eschatologically, with the entry of the «theological person» into Basel, where, he acquires a view of the glory of God «face to face (theoptia)», a fact which forms him, as a «deified person». Orthodoxy, in the light of «interpersonal God-human synergy», provides to human person, «ontological», «existential» and «salvific» content. Content, which refers to the «Revelation intervention» of God in human entity. This essay attempts to highlight the Orthodox conception of «human person», hoping to contribute to the promotion of the «anthropological value of human person» and thus, to contribute to the spiritual and salvific reorientation of humanity.
  15. Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 Διεθνές