Οι ανθρωπολογικές διαστάσεις της Ορθόδοξης Επικοινωνιακής Θεολογίας: Η «διαμεσολάβηση» ως πνευματικό και κοινωνικό γεγονός στα κείμενα της Καινής Διαθήκης.

The anthropological dimensions of Orthodox Communication Theology: "Mediation" as a spiritual and social event in New Testament texts. (Αγγλική)

  1. MSc thesis
  2. Παπαδόπουλος, Αναστάσιος
  3. Σπουδές στην Ορθόδοξη Θεολογία (ΟΡΘ)
  4. 25 Σεπτεμβρίου 2021 [2021-09-25]
  5. Ελληνικά
  6. 95
  7. Γκρέκας, Αρίσταρχος
  8. Δεσπότης, Σωτήριος | Καραγιάννης, Χρήστος
  9. Διαμεσολάβηση | Επικοινωνιακή Θεολογία
  10. 274
  11. 43
  12. 9
  13. 0
    • Η συνάντηση της Θεολογίας με την επικοινωνία έδωσε τη δυνατότητα στην πρώτη να εκφράσει λόγους οντολογικούς και ουσίας. Ο όρος επικοινωνία, στην εκκλησιαστική κοινωνία, έχει έννοια οντολογική. Δεν είναι μια απλή μεταφορά μηνυμάτων από τον Πομπό – Θεό στον Δέκτη – άνθρωπο, αλλά η αποκάλυψη του Θεού στον άνθρωπο. Θεολογικά θα χαρακτηρίζαμε την έννοια της επικοινωνίας ως την αναζήτηση της χαμένης κοινωνίας με το Θεό. Δεν έχουμε μια απλή μετάδοση ενός μηνύματος, αλλά ξανατοποθέτηση του ανθρώπινου είναι στην αρχική του θέση, δηλαδή στην άμεση κοινωνία με τον υπερβατικό δημιουργό. Έτσι, ο άνθρωπος μπορεί και θεμελιώνει την οντολογική του κοινωνία με το Θεό, επάνω στην χάριτι οντολογική κοινωνία με το πρόσωπο του Χριστού. Ο Σαρκωμένος Ιησούς ως το Άμεσο-Μη- μέσο μήνυμα αποτελεί την οντολογική υπόσταση του μηνύματος του θεού και οδηγεί τον άνθρωπο στη σωτηρία. Στον Χριστιανισμό της Ανατολής, τα τρία Πρόσωπα της Αγίας Τριάδας βρίσκονται σε μια συνεχή αγαπητική κίνηση και κοινωνικότητα. Η περιχώριση των προσώπων αποτυπώνει την κοινωνία της τέλειας αγάπης, στην οποία καλείται να ακολουθήσει ο άνθρωπος μέσα από την κατά χάρην συμμετοχή του στη θεία φύση, δηλαδή στις ενέργειες της αγαπητικής τους κοινότητας. Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε πως εδώ παρατηρείται το φαινόμενο της διάδρασης, ο πτωτικός Δέκτης άνθρωπος εντάσσεται στο σώμα του Πομπού – Θεού μέσα από τον ενανθρωπίσαντα Υιό και επιτυγχάνει την λύτρωση. Από την άλλη, ο Πομπός-Θεός δεν είναι άκαμπτος, αλλά αλλάζει μπροστά στο μέτρο της πίστης και της δεκτικότητας του κάθε ανθρώπου. Κάθε πρόσωπο της Αγίας Τριάδος δεν υπάρχει για τον εαυτό του, αλλά ζει συνειδητά το γεγονός της επικοινωνίας με τα άλλα δύο πρόσωπα. Επομένως, η οντολογική αρχή του Θεού αναφέρεται στο πρόσωπο και το γεγονός της κοινωνίας τον κάνει να υπερβεί την αναγκαιότητα της ουσίας. Η κοινωνία αποτελεί προϊόν ελευθερίας και η άσκησή της είναι η αγάπη, η οποία αποτελεί το συστατικό της ουσίας Του. Ο άνθρωπος έχοντας ως προίκα του κατ’ εικόνα ιδιότητες που ανήκουν στο Θεό, έχει τη δυνατότητα να υπερβεί τα όρια της κτιστότητάς του και να οδηγηθεί στο απόλυτο Ον. Η μίμηση της Αγίας Τριάδας τον προσκαλεί να γίνει πρόσωπο, να αγαπήσει τον Θεό με όλη του την καρδιά, τη ψυχή και την διάνοια, ως μια έξοδο από τον εγωισμό του να ξεπεράσει τον φόβο του απέναντι στον Θεό και να συμφιλιωθεί μαζί του. Θα πρέπει, ακόμα, να αγαπήσει και τον πλησίον ως μια καθολική προσφορά αγάπης και να ξεπεράσει τον φόβο της ετερότητας η οποία οδηγεί στη διαίρεση. Αυτή η διαίρεση οδηγεί τον άνθρωπο στην απομόνωση και στον αιώνιο θάνατο. Άλλωστε, το μέτρο της κρίσης του ανθρώπων, σύμφωνα με το Ευαγγέλιο, θα είναι η αγάπη και τα έργα της προς τον πλησίον. Ο άνθρωπος, στο σύνολο της δημιουργίας, αποτελεί ένα μοναδικό και ιδιαίτερο δημιούργημα. Πλάσθηκε από τον δημιουργό, σύμφωνα με την εικόνα Του και κλήθηκε σε πορεία πνευματικής ολοκλήρωσης μέσα από μια συνεχή κοινωνία με Αυτόν. Όφειλε να αναπτύξει και να καλλιεργήσει μια σχέση προσωπική μαζί Του, να τον πλησιάσει, να τον γνωρίσει και να κοινωνήσει μαζί του, ώστε να λάβει την κατά χάρη θέωση. Ως ψυχοσωματική οντότητα, ο άνθρωπος, στην υπόστασή του φέρει το υλικό και πνευματικό μέρος και η ιδιότητα αυτή τον καθιστά γεφυροποιό ανάμεσα στα παραπάνω δύο μέρη. Δεν παύει όμως να αποτελεί ένα ον, κτιστό και διάφορο του Ακτίστου Θεού. Εάν και για να τον δημιουργήσει ο Θεός χρησιμοποίησε υλικά από τη γη, φύσησε, όμως, στο πρόσωπό του πνοή ζωής και του έδωσε θείο στοιχείο. Αυτό αποτελεί την αιτία της ηθελημένης, από τον Θεό, αποκατάστασης της χαμένης επικοινωνίας. Διότι ο άνθρωπος είναι θεόπλαστος και προικισμένος με προνόμια συγκριτικά με την υπόλοιπη κτίση. Η ψυχή του φέρει θεία στοιχεία, επιδέχεται αλλοίωσης και έλκεται από την αρετή. Κατά τον Μ. Αθανάσιο η ψυχή του ανθρώπου είναι αθάνατη, λογική και φέρει το αυτεξούσιο. Γι’ αυτό και η παράβαση των πρωτοπλάστων σημαίνει την εσωτερική διαστροφή της ψυχής. Δεν απομακρύνθηκε ο άνθρωπος από τον Θεό, αλλά στράφηκε προς τον εαυτό του. Το αυτεξούσιο ο Μ. Βασίλειος το αποδίδει στη λογικότητα της ψυχής και έχει την ικανότητα να διακρίνει μεταξύ αγαθού και μη. Την πτώση του την χαρακτηρίζει ως πνευματική μεταστροφή η οποία έφερε αλλοίωση και διάσταση της ψυχοσωματικής του ενότητας και διαχώρισε τον άνθρωπο σε υλικό και ουράνιο, σε σαρκικό και πνευματικό. Με τη χρήση του αυτεξούσιου, ο άνθρωπος οδηγήθηκε στην κακή αλλοίωση, στην άρνηση της θεοποιούς ενέργειας και στη διακοπή της θέωσης. Ο σκοπός της δημιουργίας του ανθρώπου ήταν η κοινωνία της κτίσης με το Θεό και χρησιμοποιήθηκε, διότι έχει φυσικό δεσμό με την υπόλοιπη κτίση. Όμως μέσα στην ελευθερία του αρνήθηκε να το πραγματοποιήσει, προσπαθώντας να ενώσει την κτίση με τον εαυτό του. Εφόσον απέτυχε ο άνθρωπος να προσελκύσει την κτίση προς τον Θεό, αναλαμβάνει ο Υιός και Λόγος να αποκαταστήσει την απολεσθείσα κοινωνία. Δεν μπορεί ο άνθρωπος να ανακαλέσει το παρελθόν, γι’ αυτό έπρεπε η ανανέωση του κατ’ εικόνα να γίνει από την αληθινή εικόνα του Θεού. Σαρκώνεται ο Υιός και Λόγος ώστε να μπορέσει ο άνθρωπος να γίνει δεκτικός της Θεότητας. Παίρνει το ρόλο του διαμεσολαβητή ανάμεσα στο Άκτιστο με το κτιστό. Έχοντας τις δύο φύσεις υποστασιασμένες στο πρόσωπό του μπορεί και γίνεται προσβάσιμος ο Άκτιστος από το κτιστό. Ο Ιησούς αναλαμβάνει το ρόλο του γεφυροποιού και ενώνοντας τις δύο διαφορετικές φύσεις, διαμεσολαβούσα γέφυρα θα μπορούσαμε να τον ονομάσουμε, διότι έτσι μπορεί ο κτιστός άνθρωπος να πλησιάσει την ανθρώπινη πλευρά Του, να ενωθεί με αυτήν και στη συνέχεια να ενωθεί με την άλλη, την θεϊκή, ολοκληρώνοντας κατά αυτόν τον τρόπο την πορεία του. Κατά τον παραπάνω τρόπο ανακεφαλαιώνεται όλη η δημιουργία, επειδή ο Ιησούς προσέλαβε την κτίση. Η Εκκλησία εισβάλλει μέσα στον ιστορικό κόσμο και θυσιάζεται μέσα στον χωροχρόνο. Ξεκινάει από τον παράδεισο και κατά την Πεντηκοστή κατεβαίνει σαν πύρινες γλώσσες. Η Εκκλησία του Παράκλητου αναλαμβάνει ρόλο ενοποιητικό ως εικόνα του Τριαδικού Θεού, ενώνει τα μέλη μεταξύ τους και με τον Χριστό. Κέντρο αυτής της ενότητας είναι ο Χριστός. Τα μυστήρια της Εκκλησίας αποτελούν τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο ιερό και το κοσμικό και βοηθούν τον άνθρωπο να συμμετέχει στις ενέργειες του Θεού. Έτσι ο άκτιστος Θεός παρέχει και ο κτιστός άνθρωπος μεταλαμβάνει. Με το μυστήριο της βάπτισης πολιτογράφεται ο άνθρωπος στην εκκλησία και μέσα από τη θεία ευχαριστία τρέφεται. Ενσωματώνουν τα μυστήρια τον άνθρωπο, στη ζωή του Θεού θα λέγαμε και εδώ πως αναλαμβάνουν λειτουργία διαμεσολαβητική, ενώνοντας τον άνθρωπος με τον Θεό. Δέχεται έτσι ο άνθρωπος την άκτιστη χάρη και γίνεται κοινωνός της θείας φύσης. Η νέα ζωή ανοίγεται μέσα από την Εκκλησία, η αποδοχή της πρόσκλησης από τον άνθρωπο τον οδηγεί στον αρχικό του στόχο. Για να μπορέσει να επιτευχθεί αυτό χρειάζεται η συνεργασία δύο παραγόντων, της απόφασης του ανθρώπου και τη θεία χάρη. Με το ναι του ανθρώπου, μέσα του, κατά τρόπο μυστηριώδη, παίρνει μορφή ο Χριστός, παρέχοντας στον καθένα τις δυνατότητες μετοχής στις δωρεές Του. Η κοινωνία των προσώπων, ως μέλη του Σώματος Χριστού, γίνεται κατά μίμηση της Τριαδικής κοινωνίας. Ο άνθρωπος θα πρέπει όμως να οικειοποιηθεί το δρόμο της σωτηρίας, ακολουθώντας τον τρόπο που υπέδειξε ο Χριστός. Πίστη και γνώση στο Χριστό πρέπει να χαρακτηρίζει τον άνθρωπο ώστε να αποκτήσει την αγάπη. Ο δάσκαλος είναι το πρόσωπο του Ιησού και η διδασκαλία του είναι Εκείνου που τον απέστειλε ως μεσολαβητή Θεού και ανθρώπων. Η πίστη στο Χριστό γίνεται παράγοντας σωτηρίας, διότι μέσα της περικλείεται και το πρόσωπο του Θεού Πατέρα, ο οποίος βρίσκεται σε αδιάσπαστη ενότητα με τον Υιό. Ο άνθρωπος σώζεται όχι με το να ερευνά την ουσία του Θεού, αλλά με την πίστη της ύπαρξής Του. Η αγάπη αποτελεί την σταθερά της θεανθρώπινης κοινωνίας, είναι η καινούργια εντολή που έχει σαν κέντρο την αγάπη του Χριστού. Στην προ εσχατολογική περίοδο ο άνθρωπος απολαμβάνει τον αρραβώνα, δηλαδή τις εγγυήσεις της ολοκλήρωσης της κοινωνίας του με τον Θεό.Η βασιλεία του Θεού την οποία κήρυξε ο Ιησούς, δεν συνδέεται με την κοσμική ελευθερία, όπως περίμεναν οι Ιουδαίοι, ούτε περιορίζεται στην κλειστή κοινότητά τους. Δεν κλήθηκαν μερικοί ή μια μικρή μερίδα ανθρώπων, αλλά όλη η οικουμένη. Ο Απ. Παύλος συνέβαλε στη διαμόρφωση αυτής της οικουμενικής συνείδησης του νεοσύστατου χριστιανισμού. Η νέα κοινότητα των πιστών, αυτών που ακολουθούν το Κύριο παραμερίζει τις όποιες μεταξύ των ανθρώπων διαφορές, φυλετικές, κοινωνικές, οικονομικές κ.α. Αποδέχεται και σέβεται την ετερότητα, χωρίς να καταλύει την πολιτισμική ταυτότητα των λαών. Συνθέτουν ένα γένος με έναν κοινό πατέρα και αυτοαποκαλούνται αδελφοί μεταξύ τους. Η ιδιοκτησία και ο πλούτος δεν πρέπει να προέρχονται από παράνομους μηχανισμούς και δεν πρέπει να υπάρχει η εκμετάλλευση με σκοπό το κέρδος του θρησκευτικού συναισθήματος των ανθρώπων. Η σωτηρία σχετίζεται με τη συγχώρεση των αμαρτιών, διότι αυτός είναι η αιτία των νοσημάτων του σώματος. Για να πετύχει η κοινωνία με τον Θεό, απαιτείται από την πλευρά του ανθρώπου μια ζωή ελεύθερη από τις αμαρτίες. Η χαρά πλέον θα πρέπει να διακατέχει την χριστιανική κοινωνία. Το μήνυμα της σωτηρίας είναι μήνυμα χαράς και θα πρέπει να αποτελεί βίωμα και έκφραση της κοινής εν Χριστώ ζωής. Η διαμεσολάβηση χρησιμοποιείται από τα αρχαία χρόνια, ως ένας τρόπος ειρηνικής επίλυσης διαφορών. Στην εποχή μας χρησιμοποιείται και ως μέσο επίλυσης διαφορών μεταξύ κρατών και εθνών. Η διαδικασία αυτή χαρακτηρίζεται από εμπιστευτικότητας, αυτονομία των εμπλεκόμενων πλευρών, από την ουδετερότητα και την αμεροληψία του διαμεσολαβητή και από την αρχή του μη επικριτικού λόγου του. Ο Ιησούς, σε ρόλο διαμεσολαβητή, αφού μας αποκάλυψε τον Πατέρα εφάρμοσε την αρχή της κατανόησης του ενός από τον άλλον. Λειτούργησε ως γέφυρα επικοινωνίας και εισήγαγε σε εμάς την νέα ζωή, ως παιδαγωγός, διότι κατανόησε και είδε την πλευρά των ανθρώπων μέσα από τις αδυναμίες της κτιστότητας. Έδειξε μεγάλη υπομονή, έφτασε μέχρι τον σταυρικό θάνατο για να κατανοήσουμε πως ο σύντομος δρόμος δεν είναι μια ευθεία, αλλά η έξοδος από το εγώ. Η σχέση μας με το Θεό δεν είναι μια διαμάχη δικαστική ή ένα δικανικό σύστημα όπου ο ένας κερδίζει και ο άλλος χάνει. Μέσα από τη διαδικασία της διαμεσολάβησης ωφελούνται και κερδίζουν και οι δύο πλευρές. Εθελούσια και εκούσια συμμετέχουν και τα δύο μέρη στην ειρηνική διαδικασία επίλυσης διαφορών. Ωφελημένοι και οι δύο, ο άνθρωπος κερδίζει την αθανασία, εφόσον τοποθετείται στην αρχική του θέση και ο Θεός της αγάπης, την ένωση του ανθρώπου και όλης της κτίσης με Αυτόν.
    • The meeting of Theology with communication enabled the former to express ontological and substantive reasons. The term communication, in ecclesiastical society, has an ontological meaning. It is not a simple transfer of messages from the Transmitter - God to the Receiver - man, but the revelation of God to man. Theologically we would characterize the concept of communication as the search for lost communion with God. We do not have a simple transmission of a message, but a repositioning of the human is in its original position, that is, in direct communion with the transcendental creator. Thus, man can and does establish his ontological communion with God, on the grace of an ontological communion with the person of Christ. The Incarnate Jesus as the Direct-Immediate message is the ontological essence of the message of God and leads man to salvation. In Eastern Christianity, the three Persons of the Holy Trinity are in a constant loving movement and sociability. The separation of persons reflects the society of perfect love, to which man is called to follow through his graceful participation in the divine nature, that is, in the actions of their loving community. We could mention that here the phenomenon of interaction is observed, the declining Receptor man joins the body of the Transmitter - God through the incarnate Son and achieves redemption. On the other hand, the Transmitter-God is not rigid, but changes in the measure of the faith and receptivity of each person. Each person of the Holy Trinity does not exist for himself, but consciously lives the fact of communication with the other two persons. Therefore, the ontological principle of God refers to the person and the fact of society makes him transcend the necessity of substance. Society is a product of freedom and its exercise is love, which is a component of His essence. Man, having as his dowry in the image qualities that belong to God, has the ability to transcend the limits of his creation and to be led to the absolute Being. The imitation of the Holy Trinity invites him to become a person, to love God with all his heart, soul and intellect, as a way out of his egoism to overcome his fear of God and reconcile with him. He must also love his neighbor as a universal offering of love and overcome the fear of otherness that leads to division. This division leads man to isolation and eternal death. After all, the measure of human judgment, according to the Gospel, will be her love and works for her neighbor.The meeting of Theology with communication enabled the former to express ontological and substantive reasons. The term communication, in ecclesiastical society, has an ontological meaning. It is not a simple transfer of messages from the Transmitter - God to the Receiver - man, but the revelation of God to man. Theologically we would characterize the concept of communication as the search for lost communion with God. We do not have a simple transmission of a message, but a repositioning of the human is in its original position, that is, in direct communion with the transcendental creator. Thus, man can and does establish his ontological communion with God, on the grace of an ontological communion with the person of Christ. The Incarnate Jesus as the Direct-Immediate message is the ontological essence of the message of God and leads man to salvation. In Eastern Christianity, the three Persons of the Holy Trinity are in a constant loving movement and sociability. The separation of persons reflects the society of perfect love, to which man is called to follow through his graceful participation in the divine nature, that is, in the actions of their loving community. We could mention that here the phenomenon of interaction is observed, the declining Receptor man joins the body of the Transmitter - God through the incarnate Son and achieves redemption. On the other hand, the Transmitter-God is not rigid, but changes in the measure of the faith and receptivity of each person. Each person of the Holy Trinity does not exist for himself, but consciously lives the fact of communication with the other two persons. Therefore, the ontological principle of God refers to the person and the fact of society makes him transcend the necessity of substance. Society is a product of freedom and its exercise is love, which is a component of His essence. Man, having as his dowry in the image qualities that belong to God, has the ability to transcend the limits of his creation and to be led to the absolute Being. The imitation of the Holy Trinity invites him to become a person, to love God with all his heart, soul and intellect, as a way out of his egoism to overcome his fear of God and reconcile with him. He must also love his neighbor as a universal offering of love and overcome the fear of otherness that leads to division. This division leads man to isolation and eternal death. After all, the measure of human judgment, according to the Gospel, will be her love and works for her neighbor. Man, in the whole of creation, is a unique and special creation. He was created by the creator, in His image, and was called to a course of spiritual fulfillment through a continual communion with Him. He had to develop and cultivate a personal relationship with Him, to approach him, to know him and to communicate with him, in order to receive the graceful deification. As a psychosomatic entity, man, in his being, carries the material and spiritual part and this quality makes him a bridge between the above two parts. But it does not cease to be a being, created and different from the Uncreated God. Although God used materials from the earth to create him, he breathed life into his face and gave him a divine element. This is the cause of God-will-restored lost communication. Because man is god-created and endowed with privileges compared to the rest of creation. His soul bears divine elements, is subject to alteration and is attracted by virtue. According to M. Athanasios, the human soul is immortal, logical and carries the autonomous. That is why the transgression of the protoplasts means the inner perversion of the soul. Man did not turn away from God, but turned to himself. The autonomous Basil attributes it to the rationality of the soul and has the ability to distinguish between good and bad. He characterizes his fall as a spiritual transformation which brought alteration and dimension of his psychosomatic unity and separated man into material and celestial, into carnal and spiritual. With the use of autonomy, man was led to bad alteration, to the denial of deifying energy and to the cessation of deification. The purpose of the creation of man was the communion of creation with God and it was used because it has a natural connection with the rest of creation. But in his freedom he refused to do so, trying to unite creation with himself.If man has failed to attract creation to God, the Son and the Word undertake to restore the lost society. Man can not recall the past, so his renewal in image had to be done from the true image of God. The Son and the Word incarnate so that man can be receptive to the Deity. It takes on the role of mediator between the Uncreated and the created. Having the two natures subsisting on his face, the Uncreated can and does become accessible from the created. Jesus assumes the role of the bridge builder and by uniting the two different natures, we could call him a mediating bridge, because in this way the created man can approach His human side, unite with it and then unite with the other, the divine , thus completing its course. In the above way all creation is summarized, because Jesus took over creation. The Church invades the historical world and is sacrificed in space-time. It starts from paradise and on Pentecost it descends like fiery tongues. The Church of the Intercessor assumes a unifying role as an image of the Triune God, uniting the members among themselves and with Christ. The center of this unity is Christ.The sacraments of the Church are the dividing line between the sacred and the secular and help man to participate in the actions of God. Thus the uncreated God provides and the created man receives. With the sacrament of baptism man is naturalized in the church and through divine thanksgiving he is nourished. The mysteries incorporate man, in the life of God we would say here that they undertake a mediating function, uniting man with God. Thus man accepts uncreated grace and becomes a communicant of divine nature. New life is opened through the Church, the acceptance of the invitation by man leads him to his original goal. In order to achieve this, the cooperation of two factors is needed, human decision and divine grace. With the yes of man, in him, in a mysterious way, Christ takes shape, providing everyone with the possibilities of sharing in His gifts. The communion of persons, as members of the Body of Christ, takes place in imitation of the Trinitarian communion. But man must appropriate the way of salvation, following the way indicated by Christ. Faith and knowledge in Christ must characterize man in order to acquire love. The teacher is the person of Jesus and his teaching is the One who sent him as a mediator between God and men. Faith in Christ becomes a factor of salvation, because within it is included the face of God the Father, who is in inseparable unity with the Son. Man is saved not by searching for the essence of God, but by believing in His existence. Love is the constant of the divine-human society, it is the new commandment that has as its center the love of Christ. In the pre-eschatological period man enjoys the engagement, that is, the guarantees of the completion of his communion with God.The sacraments of the Church are the dividing line between the sacred and the secular and help man to participate in the actions of God. Thus the uncreated God provides and the created man receives. With the sacrament of baptism man is naturalized in the church and through divine thanksgiving he is nourished. The mysteries incorporate man, in the life of God we would say here that they undertake a mediating function, uniting man with God. Thus man accepts uncreated grace and becomes a communicant of divine nature. New life is opened through the Church, the acceptance of the invitation by man leads him to his original goal. In order to achieve this, the cooperation of two factors is needed, human decision and divine grace. With the yes of man, in him, in a mysterious way, Christ takes shape, providing everyone with the possibilities of sharing in His gifts. The communion of persons, as members of the Body of Christ, takes place in imitation of the Trinitarian communion. But man must appropriate the way of salvation, following the way indicated by Christ. Faith and knowledge in Christ must characterize man in order to acquire love. The teacher is the person of Jesus and his teaching is the One who sent him as a mediator between God and men. The kingdom of God that Jesus proclaimed is not tied to worldly freedom, as the Jews expected, nor is it confined to their closed community. Not a few or a small portion of people were invited, but the whole universe. The Apostle Paul contributed to the formation of this universal consciousness of the newly formed Christianity. The new community of believers, those who follow the Lord, puts aside any differences between people, racial, social, economic, etc. Accepts and respects otherness, without catalyzing the cultural identity of peoples. They form a family with a common father and call themselves brothers. Property and wealth must not come from illegal mechanisms and there must be no exploitation for the purpose of gaining the religious sentiment of the people. Salvation is related to the forgiveness of sins, because that is the cause of the diseases of the body. In order for communion with God to succeed, a life free from sin is required on the part of man. Joy should now occupy Christian society. The message of salvation is a message of joy and should be an experience and expression of the common life in Christ. Mediation has been used since ancient times as a way of resolving disputes peacefully. In our time it is also used as a means of resolving disputes between states and nations. This process is characterized by confidentiality, autonomy of the parties involved, the neutrality and impartiality of the mediator and the principle of non-critical speech. Jesus, in the role of mediator, after revealing the Father to us, applied the principle of understanding one another. He acted as a bridge of communication and introduced us to the new life, as a teacher, because he understood and saw the side of people through the weaknesses of creation. He showed great patience, he reached the death of the cross to understand that the short way is not a straight path, but the exit from the ego. Our relationship with God is not a judicial dispute or a judicial system where one wins and the other loses. Through the mediation process, both parties benefit and win. Both parties participate voluntarily and voluntarily in the peaceful dispute settlement process. Benefiting both, man gains immortality, if he is placed in his original position and the God of love, the union of man and all creation with Him.
  15. Items in Apothesis are protected by copyright, with all rights reserved, unless otherwise indicated.