Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία | Eastern Roman Empire | Ιωάννης Βαπτιστής | John the Baptist | Μέγας Αντώνιος | Saint Anthony the Great | Παχώμιος | Pachomios | Μέγας Βασίλειος | Saint Basil the Great | Εικονομαχία | Iconoclasm
165
68
Περιέχει: 1 φωτογραφία
Στη μακραίωνη ιστορία της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, η θρησκεία είχε πρωτεύουσα θέση. Μετά την ανακήρυξη του Χριστιανισμού ως επίσημης θρησκείας, από τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο, το Κράτος και η Εκκλησία δημιούργησαν μια δυνατή και αμφίδρομη σχέση. Εκτός από την ισχυρή θέση τού Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, αναπτύχθηκε μια ακόμη υπολογίσιμη δύναμη στον χώρο της Εκκλησίας, αυτή του μοναχισμού. Ο θαυμασμός ολόκληρης της ρωμαϊκής κοινωνίας, αλλά και πολλών αυτοκρατόρων προς τους απαρνητές του κόσμου, οδήγησε στην άνθηση του μοναχισμού και την ίδρυση πολλών μοναστικών κέντρων. Αρκετά από αυτά ήταν πολύ γνωστά, όπως η μονή Στουδίου στην Κωνσταντινούπολη, οι μονές του Αγίου Όρους κ.ά.
Από τους πρώτους αναχωρητές της Αιγύπτου, οι οποίοι εγκατέλειπαν τις εστίες τους, όχι πάντα για θρησκευτικούς λόγους, ως τον 5ο-6ο αιώνα όταν το μοναστικό κίνημα οδηγήθηκε σε μεγάλη ακμή, ο μοναχισμός προσέλκυσε πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους, είτε αυτοί προέρχονταν από απλές, λαϊκές οικογένειες, είτε ήταν μορφωμένοι γόνοι πλουσίων αστικών οικογενειών. Με το πέρασμα των χρόνων, τα μοναστήρια εξελίχθηκαν σε μικρές κοινωνίες, με διοίκηση, οικονομική αυτονομία (η οποία ενισχύονταν από χορηγίες ιδιωτών και αυτοκρατόρων), πολιτιστική συνεισφορά, ενώ σε κρίσιμες ιστορικές περιόδους, όπως η Εικονομαχία, η στάση τους αποδείχθηκε καθοριστική.
Το κείμενο της παρούσας μελέτης αποτελεί μια προσπάθεια σκιαγράφησης της συναρπαστικής πορείας του μοναχισμού, κατά τη χιλιόχρονη Ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, το έτσι λεγόμενο Βυζάντιο. Η έρευνα εκτυλίσσεται εστιάζοντας πότε στα πρόσωπα και πότε στα γεγονότα.
During the long-held history of the Eastern Roman Empire, religion was paramount. After the proclamation of Christianity as official religion by Emperor Constantine, the state and the Church established a strong and reciprocal relationship. Apart from the strong position of the Patriarch of Constantinople, another considerable force was developed in the area of the Church, that of monasticism. The admiration of the whole Byzantine society, as well as of many emperors, towards the renouncers of the world, led to the flourishing of monasticism and to the establishment of many monastic centers, several of which were very popular, such as the monastery of Studios in Constantinople and the monasteries of Mount Athos.
From the first anchorites of Egypt, who left their homes, not always for religious reasons, until the 5th-6th century when the monastic movement flourished, monasticism attracted many different people, regardless of whether they originated from simple, popular families or were offspring of wealthy bourgeois families.
Over the years, the monasteries evolved into small societies, with administration, economic autonomy (which was enhanced by benefactions of both individuals and emperors), cultural contribution, while in critical historical periods, such as the Byzantine Iconoclasm, their stance was proven to be decisive.
In the text that follows, we will try to illustrate the fascinating course of monasticism during the thousand-year-old Byzantine Empire, focusing at times on the individuals and at times on the events.
Ο Μοναχισμός στην Χριστιανική Ανατολή