Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ ΣΤΗΝ ΥΠΟΚΙΝΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ ΣΕ ΕΝΑ ΔΗΜΟΣΙΟ ΤΡΙΤΟΒΑΘΜΙΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

THE ROLE OF LEADERSHIP IN MOTIVATION AND JOB SATISFACTION AMONG MEDICAL STAFF IN A PUBLIC TERTIARY HOSPITAL OF THESSALONIKI (Αγγλική)

  1. MSc thesis
  2. ΖΩΓΑ, ΒΑΣΙΛΙΚΗ
  3. Διοίκηση Μονάδων Υγείας (ΔΜΥ)
  4. 04 Οκτωβρίου 2016 [2016-10-04]
  5. Ελληνικά
  6. 137
  7. ΛΑΧΑΝΑ, ΕΛΕΝΗ,Δρ.
  8. εργασιακή ικανοποίηση/ job satisfaction | υποκίνηση/ motivation | ηγεσία/ leadership | ιατρικό προσωπικό/ medical staff | δημόσια νοσοκομεία/ public hospitals
  9. 1
  10. 30
  11. 133
  12. Περιέχει : πίνακες, διαγράμματα, σχήματα, εικόνες
    • Εισαγωγή: O χώρος της υγείας αποτελεί έναν από τους τομείς που επλήγησαν έντονα, κατά την πρόσφατη οικονομική κρίση στη χώρα. Ιδιαίτερα, τα δημόσια νοσηλευτικά ιδρύματα, δέχονται βαθμιαία συρρίκνωση, από πλευράς οικονομίας και στελέχωσης, ενώ παράλληλα υφίστανται πιέσεις για βελτίωση της ποιότητας και αποδοτικότητας τους, σε μία κοινωνία με διαρκώς αυξανόμενες ανάγκες. Οι επαγγελματίες υγείας, και ιδιαίτερα οι ιατροί, καλούνται να εργάζονται εντατικότερα, με μειωμένες αμοιβές, αντιμέτωποι με βασικές ελλείψεις υλικοτεχνικού εξοπλισμού και ανεπαρκή στελέχωση, γεγονός που προκαλεί έντονη δυσαρέσκεια, υπονομεύοντας την αποδοτικότητα τους. Δεδομένων των συνθηκών, αποτελεί πρόκληση για τη διοίκηση η ηθική ενδυνάμωση του ιατρικού προσωπικού και η αύξηση της εργασιακής του ικανοποίησης. Ένας από τους παράγοντες ενίσχυσης της επαγγελματικής ικανοποίησης είναι η υποκίνηση. Επιπρόσθετα, μια πληθώρα μοντέλων ηγεσίας αποτελούν διοικητικά εργαλεία, που θα μπορούσαν να εφαρμοστούν στην αποτελεσματική διαχείριση του ιατρικού προσωπικού. Σκοπός: Η παρούσα εργασία επιχειρεί να μελετήσει το βαθμό εργασιακής ικανοποίησης του ιατρικού προσωπικού στο Γ.Π.Ν.Γ. Παπανικολάου Θεσσαλονίκης, και να διερευνήσει τους παράγοντες που θα μπορούσαν να αποτελέσουν κίνητρα βελτίωσης της απόδοσης του. Ακόμη, εξετάζει τον τρόπο άσκησης της ιατρικής ηγεσίας στο χώρο του νοσοκομείου, και τη συσχέτιση της με το επίπεδο υποκίνησης και το βαθμό εργασιακής ικανοποίησης του ιατρικού προσωπικού. Υλικό-Μέθοδος: Για τη διεξαγωγή της μελέτης χρησιμοποιήθηκε ερωτηματολόγιο που προέκυψε από τη σύνθεση τριών ανεξάρτητων εγκυροποιημένων ερωτηματολογίων, και συγκεκριμένα από το ερωτηματολόγιο υποκίνησης-υγιεινής του Labiri et al (2008), από τμήμα του ερωτηματολογίου της ηγεσίας MLQ των Avolio & Bass (2004), και από το ερωτηματολόγιο της εργασιακής ικανοποίησης (JSS-Job Satisfaction Survey-Spector, 1985). Διανεμήθηκαν συνολικά 250 ερωτηματολόγια, από τα οποία επεστράφησαν άρτια συμπληρωμένα τα 181 (ποσοστό ανταποκρισιμότητας 72,4%). Η ανάλυση των απαντήσεων έγινε με χρήση του στατιστικού προγράμματος SPSS 20. Αρχικά χρησιμοποιήθηκαν περιγραφικά μέτρα θέσης και διασποράς, όπως η μέση τιμή και η τυπική απόκλιση. Στο σύνολο της έρευνας, χρησιμοποιήθηκαν μη παραμετρικοί έλεγχοι, θεωρώντας ως ελάχιστο επίπεδο αποδεκτής σημαντικότητας την τιμή 0,05 (p<0,05). Αναλυτικότερα χρησιμοποιήθηκαν οι έλεγχοι Kruskal Wallis για περισσότερα από δύο ανεξάρτητα δείγματα, και Mann-Whitney για δύο ανεξάρτητα δείγματα, ο μη παραμετρικός έλεγχος Friedman για περισσότερα από δύο εξαρτημένα δείγματα, ο έλεγχος Wilcoxon για δύο εξαρτημένα δείγματα, ο μη παραμετρικός συντελεστής συσχέτισης r του Spearman, και η ανάλυση πολλαπλής γραμμικής παλινδρόμησης. Αποτελέσματα: Οι ιατροί δείχνουν ικανοποιημένοι από την εργασία τους, και κυρίως από το αντικείμενο εργασίας, την αναγνώριση, την ανάληψη ευθυνών, την επίτευξη στόχων και τις διαπροσωπικές σχέσεις. Εκφράζουν, όμως, δυσαρέσκεια για τις αποδοχές, τις παροχές/επιδόματα, τις προαγωγές, τις συνθήκες εργασίας, τις πολιτικές της διοίκησης και την προσωπική τους εξέλιξη, ενώ δείχνουν, μάλλον, ουδετερότητα ως προς την επίβλεψη από τους προϊσταμένους τους. Οι νεότεροι, ειδικά ιατροί, εκφράζουν εντονότερη δυσαρέσκεια για το αντικείμενο εργασίας, την επίτευξη στόχων, την αναγνώριση και τις διαπροσωπικές σχέσεις. Οι χειρουργοί δείχνουν οι λιγότερο ικανοποιημένοι από το αντικείμενο εργασίας. Η ιατρική ηγεσία, παρόλο που δείχνει να εμπνέει με το κύρος της, και να είναι αποδεκτή και αγαπητή, δεν καταφέρνει, στον ίδιο βαθμό, να διεγείρει πνευματικά τους υφισταμένους, και ιδιαίτερα τους νεότερους, και να τους αντιμετωπίσει ως ξεχωριστές προσωπικότητες. Αδυνατεί, επίσης, να τους παρακινήσει αποτελεσματικά. Το μοντέλο της μετασχηματιστικής ηγεσίας, αποδεικνύεται ότι, σχετίζεται θετικά με την υποκίνηση και την εργασιακή ικανοποίηση του ιατρικού προσωπικού. Συμπεράσματα: Το ιατρικό προσωπικό, παρά τις δύσκολες εργασιακές συνθήκες στα δημόσια νοσοκομεία, διακρίνεται από αγάπη και ενδιαφέρον για τη δουλειά του. Δεδομένης της συρρίκνωσης των αποδοχών, η διοίκηση των νοσοκομείων θα πρέπει να δώσει έμφαση σε άλλες μεθόδους υποκίνησης του, βελτιώνοντας τις συνθήκες εργασίας και την προσωπική επαφή, και αναμορφώνοντας την ιατρική ηγεσία. Ξεχωριστής μεταχείρισης χρήζουν οι νέοι ειδικευόμενοι ιατροί, που αποτελούν το μέλλον, και γι αυτό πρέπει να τους δοθούν νέες προοπτικές για την προσωπική και επαγγελματική τους εξέλιξη.
    • Introduction: The health sector constitutes one of the most damaged sectors during the recent financial crisis in the country. Especially public hospitals find themselves in a situation where staff and funding are gradually reduced, while under pressure to improve their quality and performance, in a society with constantly growing needs. Health professionals, particularly doctors, are asked to work harder, while receiving reduced income and facing a serious lack of equipment and inadequate staffing, which causes deep dissatisfaction and undermines their performance. Under these circumstances, managing or providing moral support to medical staff and increasing their job satisfaction is rather challenging. One of the factors that promote job satisfaction is motivation. Moreover, a great variety of leadership models are management tools which could be implemented for the successful management of the medical staff. Goal: This paper attempts to study the degree of job satisfaction of the medical staff in the G. Papanikolaou General Hospital of Thessaloniki and to research the factors which could improve its performance. Furthermore, it studies the way leadership is exercised in the hospital premises and its connection with the degree of motivation and the level of job satisfaction of the medical staff. Material-Method: The study was carried out using a questionnaire which resulted from the combination of three independent validated questionnaires and more specifically the questionnaire of motivation-hygiene by Labiri et al (2008), a part of the questionnaire of the MLQ leadership by Avolio & Bass (2004), and the job satisfaction questionnaire (JSS-Job Satisfaction Survey-Spector, 1985). A total of 250 questionnaires were distributed, 181 of which were returned fully completed (response rate: 72.4%). The answers were analyzed with the use of the statistical program SPSS 20. Initially, descriptive measures of position and dispersion, such as the average ratio and standard deviation, were used. During the whole research, non-parametric tests were used considering the ratio 0.05 (p<0,05) as a minimum level of acceptable significance. More specifically, the following were used: the Kruskal Wallis test on more than two independent samples, the Mann-Whitney on two independent samples, the Friedman non-parametric test on more than two dependent samples, the Wilcoxon test on two dependent samples, the non-parametric Spearman's rank correlation coefficient and the analysis of multiple linear regression. Results: The doctors seem satisfied from their job, and especially the object of their work, the recognition, the assumption of responsibilities, the achievement of goals and the interpersonal relations. However, they express their dissatisfaction regarding their earnings, the benefits/allowances, the promotions, the working conditions, the administration policies and their personal development. As for the supervision of their superintendents, they seem rather neutral. Particularly younger doctors express a more considerable dissatisfaction about the object of their work, the achievement of goals, the recognition and the interpersonal relations. Surgeons seem to be the least satisfied with the object of their work. Even though medical leadership seems respected and admired, it does not succeed in mentally stimulating their subordinates, particularly the younger ones, and recognizing them as independent personalities. They are also incapable of motivating them successfully. The transformation leadership model proves to be positively related to the medical staff’s satisfaction. Conclusion: Despite the hard working conditions in public hospitals, the medical staff loves its job and is interested in it. Because of the reduced earnings, the hospital administration should emphasize on other methods of motivation, improving working conditions and personal contact and reforming medical leadership. Medical interns are the future of the profession and for this reason they should be specially treated and provided with new perspectives for their personal and professional development.
  14. Items in Apothesis are protected by copyright, with all rights reserved, unless otherwise indicated.