Η εμφάνιση του διαδικτύου και της τεχνολογίας του σαρωτή, ήδη από την δεκαετία του ’90, κατέστησε δυνατή την ανάπτυξη προγραμμάτων ψηφιοποίησης των αρχείων και δικτυακής τους προβολής. Τα πλεονεκτήματα τους έγιναν άμεσα αντιληπτά από τους πολιτιστικούς οργανισμούς, με τα θέατρα διεθνώς να υλοποιούν μακρόπνοα και απαιτητικά ψηφιακά έργα, λόγω της ιδιομορφίας που κατέχει η έννοια της «παράστασης» ως τεκμήριο. Αυτές οι τεχνολογίες έδωσαν τη δυνατότητα της εξ’ αποστάσεως πρόσβασης σε πρωταρχικές θεατρικές πηγές και διευκόλυναν την έρευνα σε παγκόσμια κλίμακα, με αποτέλεσμα σήμερα τα θεατρικά ψηφιακά αρχεία να παρέχουν τη δυνατότητα σύνθετης αναζήτησης στους επισκέπτες τους και πρόσβαση σε πληθώρα υλικού, που ενδεχομένως να μην μπορούσαν να προσεγγίσουν στη φυσική τους μορφή.
Ωστόσο, η προσβασιμότητα, είναι ένα μόνο από τα επακόλουθα της ψηφιακής τεχνολογίας. Τα διεθνή παραδείγματα δείχνουν ότι η ψηφιοποίηση και προβολή του θεατρικού αρχείου μεταμορφώνει τον ίδιο τον θεσμό του θεάτρου, μετασχηματίζει τον ρόλο του αρχειονόμου, ενώ παράλληλα διευρύνει τους ορίζοντες συνεργασίας με άλλα ιδρύματα. Με λίγα λόγια, δημιουργεί ένα αυξανόμενο ενδιαφέρον για τη δημοσίευση ψηφιακού θεατρικού αρχείου, που προωθεί τη συμμετοχή σε ανάλογες πρωτοβουλίες, και αποδίδει αίγλη και υπεροχή στις ψηφιακές συλλογές και στους οργανισμούς.
Με βάση αυτές τις προκείμενες, η εργασία εστιάζει στο πρόγραμμα ψηφιοποίησης του αρχείου του Εθνικού Θεάτρου ως μελέτη περίπτωσης, και διερευνά κατά πόσον αναδιαμορφώνει τον τρόπο διδασκαλίας του δράματος και διευκολύνει νέες μορφές έρευνας και συμμετοχικότητας, προβάλλοντας παράλληλα τον φορέα στο ευρύ κοινό.
The emergence of the internet and digital technologies -already
in the ‘90s- has made possible the development of archival
digitization projects for cultural organizations, and the creation of new
distribution channels for cultural products via the internet. The
significant impact of these technological advances was
immediately perceived by cultural organizations, with theatres among
them realizing demanding digitization projects, due to the special
status of the concept of “performance”, as an archival form. These
technologies not only allowed remote access to primary theatrical
sources, but also enabled research on an international scale.
Nowadays, theatrical archives provide the possibility of advanced
research and access to material which is prohibited in its physical form.
However, accessibility is only one of the multiple consequences
of digital technologies. Worldwide examples show that digitization of
theatre archives has a transformative effect on the overall function of
the theatrical institution itself, changes the role of the archivist, while
it broadens and improves the types of collaboration with other
institutions. In short, it creates an increasing interest in the publication of
digital theatrical archive, which promotes participation in similar
initiatives, opens the collections to a wider audience, and increases
the reputation of the cultural organization.
With these hypotheses in mind, the thesis examines the Archive
Digitization Project of the National Theatre of Greece as a case study, and explores the ways in which it reshapes teaching methods on drama, enables new forms of research and participation, while at the same time opens the organization to a wider intended audience by creating a productthat meets its needs.
Items in Apothesis are protected by copyright, with all rights reserved, unless otherwise indicated.
Περιγραφή: Σαρρή_Πτυχιακή.pdf (pdf) Book Reader