Όταν ακούσει κάποιος τη φράση «κατασκευή νεόδμητου κτιρίου», η πρώτη εικόνα που του έρχεται στο μυαλό είναι μια κατασκευή με φέροντα οργανισμό από οπλισμένο σκυρόδεμα και τοιχοποιία πλήρωσης από διάτρητους οπτόπλινθους. Δεν είναι όμως πολλά τα χρόνια πίσω όπου ο πλέον διαδεδομένος τρόπος κατασκευής κτιρίων ήταν η φέρουσα τοιχοποιία από λιθοδομή, συχνά αναφερόμενα και ως πετρόκτιστα ή λιθόκτιστα κτίρια. Ο παραδοσιακός τρόπος αυτός αρχιτεκτονικής άφησε παρακαταθήκη μια κτιριακά πολιτιστική κληρονομιά, η νομική προστασία της οποίας θεσμοθετήθηκε στη συνέχεια. Συγκεκριμένα, οι χαρακτηρισμένοι με νομοθετική ρύθμιση παραδοσιακοί οικισμοί υψηλής και μεσαίας πολιτιστικής αξίας, από Υ.Π.Ε.Κ.Α (και παλαιότερα Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε, Υ.Χ.Ο.Π, Υ.Δ.Ε.), στον Ελλαδικό χώρο ξεπερνούν τους 830.
Στο σήμερα, ο Κανονισμός Ενεργειακής Απόδοσης Κτιρίων (Κ.Εν.Α.Κ) καθιστά υποχρεωτικό στα νεοανεγειρόμενα κτίρια, το κάθε δομικό στοιχείο να έχει μέγιστο συντελεστή θερμοπερατότητας U (σε W/(m²K)) ανάλογα με το είδος του δομικού στοιχείου και την κλιματική ζώνη που ανήκει το κτίριο. Σύμφωνα με τον Κ.Εν.Α.Κ μία παραδοσιακή λιθοδομή έχει εξαιρετικά δυσμενή συντελεστή θερμοπερατότητας κάτι που καθιστά νομοθετικά απαγορευτικό την αδειοδότηση και την ανέγερση ενός λιθόκτιστου κτιρίου με παραδοσιακή αρχιτεκτονική δημιουργώντας έτσι ιστορική και αισθητική ασυνέχεια.
Σκοπός της παρούσας μεταπτυχιακής διπλωματικής εργασίας είναι να εξετάσει πειραματικά την ενεργειακή συμπεριφορά, ως προς τα θερμοφυσικά χαρακτηριστικά, μιας τυπικής φέρουσας τοιχοποιίας από λιθοδομή, να συγκρίνει τα αποτελέσματα με το θεωρητικό μοντέλο που προκύπτει από τον κανονισμό και να εξάγει συμπεράσματα, προβληματισμούς, καθώς και να επιχειρήσει να προτείνει αντικείμενο περαιτέρω έρευνας.
When someone hears the phrase "constructing a new building", the first image that comes to mind is a construction made by reinforced concrete and perforated bricks masonry. However, it is not many years ago that the most widespread way of constructing buildings was the load bearing stone masonry, often referred to as stone masonry buildings or stone built buildings. This traditional way of architecture left a structure heritage, whose legal protection was later institutionalized. Specifically, the legally characterized traditional settlements of high and medium cultural value in Greece are more than 830.
Back to today, the Greek Building Energy Efficiency Regulation (Κ.Εν.Α.Κ) makes it obligatory for newly built buildings to have each structural element display a specific maximum coefficient of thermal conductivity U (in W / (m²K)) depending on the type of structural element and the climate zone the building belongs. According to Κ.Εν.Α.Κ, traditional stone masonry has an extremely unfavorable coefficient of thermal permeability which makes it legally prohibitive to permit and construct a stone built building with traditional architecture, thus creating a historical and aesthetic discontinuity.
The purpose of this thesis is to experimentally examine the energy behavior of typical load bearing stone masonry in terms of the thermophysical characteristics, to compare the results with the theoretical model resulting from the regulation and to draw conclusions, considerations and suggestions for further research.
Κτίρια Φέρουσας Τοιχοποιίας από Λιθοδομή, ως προς τον Ελληνικό Κανονισμό Ενεργειακής Απόδοσης Κτιρίων.