Η ενδοοικογενειακή βία αποτελεί εγκληματική πράξη και κοινωνικό φαινόμενο, το οποίο α-ναδείχθηκε, ως τέτοιο, μέσα από τους αγώνες των γυναικών, τις δεκαετίες 60-70. Οι γυναίκες μιλώντας σε πρώτο ενικό πρόσωπο κατήγγειλαν τη βία η οποία λαμβάνει χώρα μέσα στον ιδιωτικό χώρο. Από το προσωπικό βίωμα οδηγήθηκαν σε συλλογική διαμαρτυρία και κατά-φεραν να αναδείξουν, την ενδοοικογενειακή βία, σε ζήτημα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και να διεκδικήσουν από τις κυβερνήσεις να εντάξουν την αντιμετώπισή της, στη νομοθεσία τους. Ωστόσο, δεν αρκεί να έχουν ψηφιστεί νόμοι, είναι εξίσου σημαντικό να έχει υπάρξει προσω-πική και κοινωνική ευαισθητοποίηση. Είναι απαραίτητο, να διεκδικείς αλλά είναι εξίσου ανα-γκαίο, να υπάρχει μια κοινωνία, η οποία σου αναγνωρίζει το δικαίωμα να το πράττεις.
Στην εργασία μας επενδύσαμε στη βιωμένη εμπειρία, ανθρώπων που έχουν υπάρξει θύματα ή μάρτυρες βίας καθώς και επαγγελματιών από το χώρο της υγείας και των δικτύων κοινωνικής στήριξης, οι οποίοι εμπλέκονται με το θέμα. Για το σκοπό αυτό πήραμε συνεντεύξεις, με α-νοιχτού τύπου ερωτήσεις, από μια ετερογενή ομάδα ατόμων και καταγράψαμε πως κατανοούν την έννοια «ενδοοικογενειακή βία» και ποιες αντιδράσεις και στάσεις αναπτύσσουν σχετικά με το φαινόμενο.
Από την έρευνα έγινε φανερό ότι η ενδοοικογενειακή βία αφορά όλα τα κοινωνικά στρώματα ανεξάρτητα από το οικονομικό ή επίπεδο εκπαίδευσης. Αποτελεί πολυπαραγοντικό φαινόμενο το οποίο παίρνει διάφορες μορφές (σωματική, λεκτική, οικονομική βία), με σημαντικές επι-πτώσεις στην υγεία. Οι εργαζόμενοι στο χώρο της υγείας εκφράζουν την έλλειψη γνώσεων για την αντιμετώπιση του φαινομένου και τη σημασία της εκπαίδευσης.
Οι εργαζόμενοι σε συμβουλευτικά κέντρα τονίζουν την ανάγκη για παρέμβαση σε διπλή κα-τεύθυνση, αφενός προσωπική υποστήριξη προς τα θύματα της βίας και συμβουλευτική προς τους θύτες κι αφετέρου ευαισθητοποίηση κι ενημέρωση της κοινωνίας και ειδικότερα των ε-παγγελματιών.
Το δείγμα της έρευνας ήταν μικρό και δεν αρκεί για να βγουν γενικά συμπεράσματα. Ωστόσο, όσοι δέχτηκαν να μας μιλήσουν φάνηκε να προβληματίζονται ιδιαίτερα τόσο σε σχέση με το φαινόμενο όσο και με τη προσωπική τους στάση.
Είναι αναγκαίο να αναρωτηθούμε όλοι για τον τρόπο που συμμετέχουμε σε όλο αυτό.
According to the Council of Europe Convention, signed on 11 May 2011, in Istanbul “the term domestic violence refers to all acts of physical, sexual, psychological or economic abuse that occur within the family or domestic unit or between former or current spouses or part-ners, whether or not the perpetrator shares or has shared the same residence with the victim”.
This social problem emerged in 1970 when groups of women organized locally and interna-tionally to demand attention to the violence that takes place within the private domain. Grad-ually the domestic violence was recognized as a human rights issue.
Victims and witnesses of domestic violence shared their stories and personal experiences as well as health professionals and the counselling staff of a women’s counselling center has been interviewed for this study.
The aim of the research was to estimate the health consequences of domestic violence in con-junction with the attitudes and perceptions of the professionals involved in care of the vic-tims.
The results showed that the domestic violence cuts across all socio-economic groups and all backgrounds.
The health professionals recognize the lack of skills to identify and respond appropriately to women experiencing abuse as well as the importance of education.
A broad problem with many dimensions needs a multi-agency model of prevention and treatment. The awareness of the public and the education of the state institutions (social work services, community health services, police, courts) is of great importance.
«Ενδοοικογενειακή βία ως βιωμένη εμπειρία» (επιπτώσεις στην υγεία, δίκτυα υποστήριξης, κοινωνική πολιτική)