Περιέχει πίνακες, σχήματα, διαγράμματα και εικόνες
Εισαγωγή: Είναι ευρέως γνωστό, ότι πάνω από 50% των ασθενών με άνοια βιώνουν πλήθος συμπεριφοριστικών και ψυχοσωματικών συμπτωμάτων. Η εξέλιξη αυτών σχετίζεται με ταχύτερη εξέλιξη γνωστικής δυσλειτουργίας (cognitive decline) και απώλειας εκτέλεσης των καθημερινών δραστηριοτήτων (activities of daily living, ADL). Έτσι, λόγω της προοδευτικής απώλειας των γνωστικών και λειτουργικών ικανοτήτων, αναδύονται πλήθος «διλημμάτων» για τη συνέχιση της φροντίδας στο σπίτι. Σχετικά, οι φροντιστές αυτών καλούνται κάποια στιγμή να αποφασίσουν αν ο ασθενής θα πρέπει να παραμείνει στο σπίτι του ή να μεταφερθεί σε Μονάδα μακροχρόνιας Φροντίδας Ηλικιωμένων (ΜΦΗ).
Σκοπός: Επομένως, η παρούσα μελέτη είχε σκοπό να αποτυπώσει τα κυριότερα διλήμματα φροντίδας των κυρίων φροντιστών ατόμων με άνοια και δευτερευόντως να αξιολογήσει το κατά πόσο επηρέασαν τη λήψη απόφασης προκειμένου να μετακινηθεί ο ασθενής σε ΜΦΗ.
Υλικό- Μέθοδος: Διεξήχθη συγχρονική (διασκοπική) μελέτη ευκολίας κατά το χρονικό διάστημα (Νοέμβριος – Δεκέμβριος 2018), δείγμα της οποίας αποτέλεσαν 110 «κύριοι» φροντιστές ατόμων με διαγνωσμένη άνοια που φιλοξενούνταν στο Ίδρυμα Κοινωνικής Πρόνοιας «Άγιος Παντελεήμων». Βασιζόμενοι στην Διεθνή κυρίως βιβλιογραφία, αναπτύχθηκε ερωτηματολόγιο συμπεριλαμβάνοντας τα κυριότερα διλήμματα φροντίδας. Για την αποτύπωση του βαθμού επιρροής τους στη λήψη απόφασης μετακίνησης του ασθενή σε ΜΦΗ, ο ερωτώμενος κλήθηκε να απαντήσει σε διαβαθμισμένες απαντήσεις 5-βάθμιας κλίμακας (0=καθόλου και 4=μέγιστα) με τη μέθοδο της τηλεφωνικής συνδιάλεξης. Για τη διερεύνηση της σημαντικότητας του βαθμού επιρροής χρησιμοποιήθηκε ο συντελεστής μη-παραμετρικής συσχέτισης (Spearman's correlation coefficient). Το αμφίπλευρο επίπεδο στατιστικής σημαντικότητας ορίστηκε από τις τιμές p≤0,05.
Αποτελέσματα: Μελετήθηκαν 110 κύριοι φροντιστές (60,2% γυναίκες) μέσης ηλικίας 56,6 ηλικιακού εύρους (26-77 ετών). Όσον αφορά τον κύριο φροντιστή του ασθενή, το 68,2% ήταν τα παιδιά του (υιός, κόρη), το 17,3% ο/η σύζυγος και το 14,5% ο/η αδελφός/ή. Ακόμα, ποσοστό 77,3% των ερωτώμενων δήλωσαν την άνοια ως τον κύριο λόγο μεταφοράς του ασθενή σε γηροκομείο. Η πολυμεταβλητή γραμμική παλινδρόμηση αποκάλυψε ότι, η μείωση της ηλικίας (-0,39, 95%ΔΕ: -0,06—0,02, p<0,001) σχετίσθηκε με αύξηση της βαθμολογίας επιρροής της λήψης απόφασης του φροντιστή από το δίλημμα «αυξημένες επαγγελματικές υποχρεώσεις». Συνολικά, η ολοένα χειροτέρευση κατάστασης υγείας του ασθενή (90% p=3,43), η απώλεια λειτουργικής ικανότητας (83,6 p=3,14), η πιθανά εξειδικευμένη φροντίδα (82,7 p=3,06) που παρέχει το ίδρυμα (σε σχέση με αυτή του σπιτιού) ήταν τα διλήμματα φροντίδας που κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν οι κύριοι φροντιστές και τους επηρέασαν σε μεγάλο βαθμό. Συμπεράσματα: Τα ευρήματα μας υποδεικνύουν ότι η αποκλίνουσα κλινική πορεία του ασθενή και η προφανής έλλειψη γνώσεων εξειδικευμένης φροντίδας από την πλευρά των φροντιστών, τους οδηγούν στην απόφαση να μετακινήσουν τους ασθενείς τους σε ΜΦΗ. Γίνεται αντιληπτό πως οι περισσότεροι (άτυποι) φροντιστές δεν διαθέτουν τις απαραίτητες γνώσεις για την πρώιμη αναγνώριση των συμπτωμάτων της άνοιας και κατ’ επέκταση τη διαχείρισή τους. Επιβεβαιώνεται, πως η «εκπαίδευση» των μελών της οικογένειας του ασθενή με άνοια παράλληλα με των ασθενών σε πρακτικές διαχείρισης και αξιολόγησης και πορεία της νόσου, θα πρέπει να αποτελέσουν προτεραιότητα για την παροχή ολιστικής φροντίδας και συνέχισης της φροντίδας στο σπίτι.
Introduction: It is well-known that more than 50% of people with dementia experience behavioural and psychological symptoms. The development of these symptoms is associated with a more rapid rate of cognitive decline and greater impairment in activities of daily living (ADL). In this context, several "caring dilemmas" related to the continuation of care provision at home are emerging, due to the decreased both cognitive and physical functionality. Accordingly, caregivers need to decide whether a patient should stay at home or to place him to an Elderly long-term Care Unit (NMH).
Purpose: Therefore, this study was aimed to investigate the main ‘caring dilemmas’ of the non-typical caregivers caring older people with dementia and to evaluate their impact on the decision-making process of placing a patient to an NMH.
Material- method: In this cross-sectional study we enrolled 110 “main’ caregivers (family members) who were caring older people with diagnosed dementia during a time period of November-December 2018. We used a convenience sampling study involving subjects who they previously were placed their patients in a private NMH (Agios Panteleimon). Based on the international literature, a study questionnaire was developed including 10 caring dilemmas. For the assessment of caring dilemmas affecting a decision-making process for institutionalization, caregivers were asked to report their responses to a 5-point scale (Likert type) ranging (0=not at all & 4=maximally) via phone interview. Statistically, non=parametric method (Spearman's correlation coefficient) was applied to examine the significance of the variables. P-values <0.05 was considered statistically significant.
Results: We studied 110 main caregivers (60.2% female) with a mean age of 56.6 ranged (26-77) years old. All caregivers were family members as follows; children (68.2%), spouse 17.3% and, brother 14.5%. A proportion of 77.3% reported that dementia was the main reason for placing their patients in an institution. Multiple linear regression revealed that decreased age (-0.39, 95%CI: -0.06—0.02, p<0.001) was significantly associated with a greater impact on decision-making process regarding caring dilemma “increased occupational requirements”. Importantly, patient's progressive decreased general health status at home (90%, p=3.43*), a decreased physical functionality (83.6 p=3.14*) and, a special care provided by nursing home (82.7%, p=3.06*) compared to usual care at home, were considered as the main caring dilemmas related to patients’ institutionalization Conclusions: Our data analysis suggest that a progressive and reduced cognitive and functional status of patients with dementia leads their family members to place them in a long-term care institution. It is also demonstrated that these non-typical caregivers are not qualified in the recognition of dementia symptoms and thus, in the management of dementia. Therefore, adequate education and training to family members along with patient including training in nursing skills and education to the standard therapies related to cognitive decline should be a priority in the integrated home care provision
Διλήμματα φροντίδας στην άνοια: Ίδρυμα ή κατ' οίκον φροντίδα; Description: 501997_ΜΑΡΑΜΠΟΥΤΗΣ_ΔΗΜΗΤΡIOΣ.pdf (pdf)
Book Reader Licence: Attribution-NoDerivatives 4.0 Διεθνές Info: Κυρίως σώμα διπλωματικής Size: 1.3 MB
Διλήμματα φροντίδας στην άνοια: Ίδρυμα ή κατ' οίκον φροντίδα; - Identifier: 74644
Internal display of the 74644 entity interconnections (Node labels correspond to identifiers)
Διλήμματα φροντίδας στην άνοια: Ίδρυμα ή κατ' οίκον φροντίδα;