ΣΑΚΧΑΡΩΔΗΣ ΔΙΑΒΗΤΗΣ ΤΥΠΟΥ 1 ΚΑΙ DIABETES Mellitus 1 | θΕΡΑΠΕΙΑ ΚΑΙ TREATMENT
12
13
Περιέχει: πίνακες, σχήματα και διαγράμματα
Ο Σακχαρώδης Διαβήτης Τύπου 1 είναι ένα χρόνιο αυτοάνοσο νόσημα που οφείλεται στην ανοσολογική απόκριση του οργανισμού εναντιών των β-κυττάρων των νησιδίων του Langerhans του παγκρέατος οδηγώντας στη μερική η ολική καταστροφή τους. Η καταστροφή αυτή καταλήγει στην αδυναμία παραγωγής ινσουλίνης και κατ’ επέκταση την ρύθμιση της γλυκόζης στο αίμα. Η τυπική συμπτωματολογία του ΝΣΔ αφορά την πολυουρία ,την πολυδιψία, την πολυφαγία, την απώλεια βάρους καθώς επίσης και παραισθήσεις, κεφαλαλγίες, ναυτίες, εμετούς και θολή όραση αν δεν διαγνωστεί εγκαίρως. Η αντιμετώπιση του ΣΔ1 έγκειται σε τρεις συνιστώσες, η σημαντικότερη των οποίων είναι η χορήγηση ινσουλίνης, ακολουθούμενη από ισορροπημένη διατροφή και άσκηση. Τα σκευάσματα ινσουλίνης που υπάρχουν διαθέσιμα διαχωρίζονται σύμφωνα με την ταχύτητα δράσης τους στον οργανισμό σε ινσουλίνη υπερταχείας, ταχείας, ενδιάμεσης, βραχείας και μακράς δράσης, καθώς και σε μείγματα και συνδυασμούς των ανωτέρω για την κάλυψη του οργανισμού σε ινσουλίνη όλο το εικοσιτετράωρο. Στην παρούσα διπλωματική εργασία καταγράφηκε το σύνολο των περιστατικών ασθενών με γνωστό ΣΔ1 και νεοδιαγνωσθέντων στο Νοσοκομείο Παίδων Πατρών « Καραμανδάνειο» για το έτος 2017. Διαπιστώθηκε ότι στην πλειοψηφία των ασθενών (54,2% και 50% αντίστοιχα) χορηγήθηκε αγωγή αποτελούμενη από συνδυασμό ινσουλίνης ταχείας και μακράς δράσης ή ταχείας και ενδιάμεσης δράσης (20,8% και 33,3% αντίστοιχα). Αν και καταγράφηκε η χρήση νέων σκευασμάτων ,η θεραπεία στηρίχθηκε κατά κύριο λόγο στη χορήγηση ινσουλίνης Humalog (63.3%), Lantus (46,7%), Actrapid (33,3%) και Protaphane (30%).Διαπιστώθηκε ακόμα η χρήση αντλίας ινσουλίνης σε μόνο ένα περιστατικό από το σύνολο των 30 ασθενών. Οι ασθενείς που μελετήθηκαν φαίνεται να καταφέρνουν να διατηρούν τη σακχαραιμία σε ικανοποιητικά επίπεδα μέσω της αγωγής τους, λαμβάνοντας υπόψη ότι σημειώθηκαν μόλις δύο περιστατικά οξείας απορρύθμισης του ΣΔ1 στους οποίους χορηγήθηκαν ενδοφλέβια υγρά για 12 και 24 ώρες αντίστοιχα. Δυστυχώς, το μικρό μέγεθος των ασθενών που καταγράφηκε καθώς και η έλλειψη περαιτέρω πληροφοριών σχετικά με τον τρόπο ζωής τους δεν επιτρέπουν την εξαγωγή συμπερασμάτων που να αφορούν το γενικό πληθυσμό σχετικά με την αντιμετώπιση του ΣΔ1 πανελλαδικά.
Type 1 Diabetes Mellitus is a chronic autoimmune disease due to the immune response against the β-cells of the Langerhans islets of pangreas leading to their partial or total destruction. This destruction results in the failure of insulin production and, therefore, the failure to regulate blood sugar. Typical symptoms of DM1 include polyuria, polydipsia, polyphagia, weight loss as well as hallucinations, headaches, nausea, vomiting and blurred vision if it is not diagnosed in time. Treatment of DM1 consists of three components, the most important of which is insulin, followed by balanced nutrition and exercise. The insulin formulations available are separated according to the rate of action of the insulin in the rapid acting, fast acting, intermediate acting, short acting and long acting insulin, as well as in combinations and mixtures of the above to cover the body with insulin 24 hours a day. In this thesis, the incidence of patients with known DM1 and newly diagnosed patients in “Karamandaneio” Children Hospital of Patras for year 2017 was recorded. The majority of patients (54.2% and 50%, respectively) were treated with a combination of fast insulin and long-acting or fast and intermediate activity (20.8% and 33.3%, respectively). Although the use of new formulations was recorded, treatment was mainly based on insulin Humalog (63.3%), Lantus (46.7%), Actrapid (33.3%) and Protaphane (30%). The use of insulin pump was reported in only one case of the 30 patients .The patients studied seem to be able to maintain satisfactory blood sugar levels through their treatment, taking into account that only two cases of acute deregulation of the DM1 intravenous fluids for 12 and 24 hours, respectively were administered. Unfortunately, the small size of the patients recorded and the lack of further information about their lifestyle do not allow conclusions to be drawn for the general population about the treatment of DM1 nationwide.
ΙΝΣΟΥΛΙΝΟΕΞΑΡΤΩΜΕΝΟΣ ΣΑΚΧΑΡΩΔΗΣ ΔΙΑΒΗΤΗΣ ΤΥΠΟΥ 1: ΠΑΛΙΕΣ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΜΕΘΟΔΟΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ