Πολλαπλή σκλήρυνση (ΠΣ) | Multiple sclerosis | Σκλήρυνση κατά πλάκας (ΣΚΠ) | Multiple sclerosis | Aυτοάνοσα νοσήματα | Autoimmune diseases | Απομυελίνωση | Demyelination | Ο μηχανισμός της πολλαπλής σκλήρυνσης | Mechanism of multiple sclerosis | Αυτοαντιγόνα | Autoantigens | Η θεραπεία στην πολλαπλή σκλήρυνση | Treatment of multiple sclerosis
1
8
187
Περιέχει : πίνακες, εικόνες
Γενετική Τόµος B' Φυσιολογία, Ε.Α.Π. 2001: 179-185./ Λάζου Α.
Το κεντρικό νευρικό σύστημα (ΚΝΣ) περιλαμβάνει σε μεγάλο βαθμό κύτταρα στα οποία δεν γίνεται αναγέννηση, συμπεριλαμβανομένων των νευρώνων και των ολιγοδενδροκυττάρων που παράγουν μυελίνη και τα οποία είναι ιδιαίτερα ευάλωτα σε βλάβες μέσω των ανοσοκυττάρων.
Η σκλήρυνση κατά πλάκας (ΣΚΠ) είναι μια πολύπλοκη ασθένεια με πολλά διαφορετικά ανοσοκύτταρα να εμπλέκονται στην παθογένεια της, και ιδίως των Τ κυττάρων ως του πιο αναγνωρισμένου κυτταρικού τύπου. Πρόσφατα, το έμφυτο ανοσοποιητικό σύστημα (μη ειδικό) έχει επίσης ερευνηθεί για την επίδραση του επί της νόσου. Ως εκ τούτου, τα κύτταρα του ανοσοποιητικού συστήματος παίζουν ζωτικό ρόλο είτε στην βελτίωση ή την επιδείνωση της νόσου. Οι γενετικοί και περιβαλλοντικοί παράγοντες, όπως επίσης και η αιτιολογία και η παθογένεια είναι υψίστης σημασίας για την ανάπτυξη της πολλαπλής σκλήρυνσης (Π.Σ.).
Οι νευρολογικές παθήσεις είναι μεταξύ των πιο δύσκολων για να μελετηθούν και παρόλο που έχουν αναπτυχθεί ευεργετικές θεραπείες τις τελευταίες δεκαετίες, δεν υπάρχει ακόμη θεραπεία για οποιαδήποτε από τις εκφυλιστικές νευρολογικές νόσους μεταξύ των οποίων την πολύπλοκη ασθένεια της σκλήρυνσης κατά πλάκας (ΣΚΠ).
Κατά τη διάρκεια των τελευταίων δύο δεκαετιών, χάρη στην ανακάλυψη αρκετών φαρμακευτικών παραγόντων, η σκλήρυνση κατά πλάκας (ΣΚΠ), έχει μετατραπεί σε μια θεραπεύσιμη διαταραχή, αν και ο βαθμός της θεραπευτικής απόκρισης μπορεί να ποικίλλει σημαντικά.
Η κατανόηση της διαδικασίας της νόσου σκλήρυνση κατά πλάκας (ΣΚΠ) δεν είναι ακόμη επαρκής για να προβλέψουμε ποιες θεραπευτικές στρατηγικές θα είναι πιο αποτελεσματικές. Αν και τα νέα τροποποιημένα φάρμακα της νόσου είναι ένα μεγάλο άλμα προς τα εμπρός, είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι δεν αποτελούν την οριστική θεραπεία, ούτε είναι αποτελεσματική για όλους τους ασθενείς.
Τα τεχνολογικά επιτεύγματα σε βασικά μέτωπα, όπως η βελτιωμένη ικανότητα δημιουργίας εικόνων (MRI) του ζωντανού εγκεφάλου και του νωτιαίου μυελού, η νέα αντίληψη για την ικανότητα του εγκεφάλου για επισκευή και ο συνολικός επιταχυνόμενος βηματισμός προς νέες ανακαλύψεις σχετικά με τον κυτταρικό μηχανισμό του εγκεφάλου, έχουν ανανεώσει την αισιοδοξία πολλών ερευνητών σχετικά με τη δυνατότητα ανάπτυξης αποτελεσματικών θεραπευτικών στρατηγικών για ασθενείς με ΣΚΠ. Νέες θεραπευτικές στρατηγικές, όπως η γονιδιακή θεραπεία, μεταμόσχευση βλαστικών κυττάρων, και οι στρατηγικές νευροπροστασίας, αυξάνουν τον ορίζοντα που έχει προκύψει από τις πρόσφατες εξελίξεις σε αυτούς τους τομείς.
Μία από τις πρώτες παθολογικές διαδικασίες που οδηγούν σε επιθέσεις της Π.Σ. (MS) πιστεύεται ότι είναι η ενεργοποίηση των αυτοαντιδραστικών Τ λεμφοκυττάρων, ή Τ κυττάρων, και η μετανάστευση τους εντός του κεντρικού νευρικού συστήματος. Ωστόσο, τα Τ κύτταρα και τα φλεγμονώδη μόρια που εκκρίνουν δεν είναι οι μόνοι παίκτες. Πολλά κύτταρα, όπως τα φυσικά κύτταρα φονείς (NK), δενδριτικά κύτταρα και μόρια του ανοσοποιητικού συστήματος που πιθανόν εξαπολύονται από την ενεργοποίηση των Τ- κυττάρων, συμμετέχουν στην απομυελίνωση. Ολόκληρη η σειρά των εκδηλώσεων του ανοσοποιητικού συστήματος τελικά καταλήγει στην καταστροφή της μυελίνης. Τα βασικά χαρακτηριστικά αυτής της αλληλουχίας δεν είναι πλήρως κατανοητά, συμπεριλαμβανομένης της ακριβούς ακολουθίας των γεγονότων, τα ακριβή αντιγόνα που στοχεύονται από τα Τ κύτταρα και την ακριβή συμβολή των Β λεμφοκυττάρων και άλλων κυττάρων του ανοσοποιητικού συστήματος.
Επιγενετικές τροποποιήσεις όπως μεθυλίωση του DNA, τροποποίηση ιστονών και η σηματοδότηση του microRNA, ρυθμίζουν την έκφραση των γονιδίων , είναι ευαίσθητες σε εξωτερικά ερεθίσματα και θα μπορούσαν να είναι η γεφύρωση μεταξύ γενετικών και περιβαλλοντικών παραγόντων. Αυτό συνοψίζει τους επιγενετικούς ρυθμιστικούς μηχανισμούς στην ανάπτυξη και διαφοροποίηση ορισμένων σημαντικών υποσυνόλων ανοσοκυττάρων και παρέχουν νέες ιδέες για την παθογένεια των αυτοάνοσων ασθενειών, συμπεριλαμβανομένων του συστηματικού ερυθηματώδη λύκου, της ρευματοειδούς αρθρίτιδας, της σκλήρυνσης κατά πλάκας και του διαβήτη τύπου 1.
Πρωταρχικός σκοπός της παρούσας διπλωματικής εργασίας είναι η απόκτηση ενός γνωστικού υπόβαθρου για τα αυτοάνοσα νοσήματα με ιδιαίτερη έμφαση στην μελέτη της ασθένειας της σκλήρυνσης κατά πλάκας (ΣΚΠ). Επίσης η απόκτηση γνώσεων σχετικά με την παθοφυσιολογία, η κατανόηση της επιδημιολογίας, των συμπτωμάτων, των μεθόδων διάγνωσης της ασθένειας καθώς και των θεραπευτικών τρόπων αντιμετώπισης που εφαρμόζονται σήμερα.
Η εργασία αυτή καλύπτει τρεις τομείς:
(1) Βιοχημικές πτυχές των νόσων του ανοσοποιητικού συστήματος, αύξηση της κατανόησης της παθογένειας των ανοσοκυττάρων, προσδιορισμός των πιο σημαντικών αυτοαντιγόνων που πυροδοτούν τις αυτοάνοσες αντιδράσεις στην Π.Σ. Τα αίτια της Π.Σ., περιγραφή των επιγενετικών μηχανισμών και του ρόλου του miRNA στην Π.Σ. (Κεφάλαιο 1, Κεφάλαιο 2, Κεφάλαιο 3).
(2) Διαχείριση της Π.Σ. (συνδυασμός των ιατρικών και τεχνολογικών πτυχών) (Κεφάλαιο 4).
(3) Πορεία και νέες θεραπείες στην Π.Σ. (Κεφάλαιο 5, Κεφάλαιο 6).
The central nervous system (CNS) largely comprises non regenerating cells, including neurons and myelin-producing oligodendrocytes, which are particularly vulnerable to immune cell–mediated damage.
Multiple sclerosis (MS) is a complex disease with many different immune cells involved in its pathogenesis, and in particular T cells as the most recognized cell type. Recently, the innate immune system (nonspecific) has also been researched for its effect on the disease. Hence, cells of the immune system play vital roles in either ameliorating or exacerbating the disease. The genetic and environmental factors, as well as the etiology and pathogenesis are of utmost importance for the development of MS.
Neurological diseases are among the most difficult to study and although beneficial therapies have been developed in the last decades there is still no cure for any of the degenerative neurological diseases among them the complex disease of Multiple sclerosis (MS). Over the last two decades, thanks to the discovery of several pharmaceutical agents, multiple sclerosis (MS) has been transformed into a treatable disorder although the degree of therapeutic response may vary considerably.
Understanding of MS disease process is not yet sufficient to predict which therapeutic strategies will be most effective. Although the new disease-modifying drugs are a major leap forward, it is important to remember that they are not the definitive cure, nor they are effective for all patients.
Technological advances in key fronts, such as improved ability to create images (MRI) of the living brain and spinal cord, new understanding of the brain's capacity for repair, and an overall accelerated pace of new discoveries about the cellular machinery of the brain, have renewed the optimism of many investigators about the possibility of developing effective therapeutic strategies for MS patients. New therapeutic strategies, such as gene therapy, stem cell transplantation, and neuroprotection strategies, rising on the horizon have emerged from recent advances in these areas.
One of the first pathological processes leading up to MS attacks is thought to be activation of autoreactive T lymphocytes, or T cells, and their migration into the central nervous system. However, T cells and the inflammatory molecules they secrete are not the only players. Many cells like natural killer cells, dendritic cells and molecules of the immune system—likely unleashed by T-cell activation—participate in demyelination. The entire cascade of immune system events eventually culminates in myelin destruction. The key features of this cascade are not fully understood, including the precise ordering of events, the precise antigens targeted by T cells, and the precise contributions of B lymphocytes and other cells of the immune system.
Epigenetic modifications such as DNA methylation, histone modification, and microRNA signaling regulate gene expression and are sensitive to external stimuli and they might be as bridging between genetic and environmental factors. This summarize the epigenetic regulatory mechanisms in the development and differentiation of some important immune cell subsets and provide new insights for the pathogenesis of autoimmune diseases, including systemic lupus erythematosus, rheumatoid arthritis, multiple sclerosis and Type 1 diabetes.
The primary objective of this work is to acquire a knowledge base for autoimmune diseases with special emphasis on the study of multiple sclerosis disease. Also the acquisition of knowledge on the pathophysiology, understanding the epidemiology, symptoms, diagnostic methods of the disease and new therapeutic responses torques applied today.
This work covers three areas:
(1) Biochemical aspects of the immune diseases, increase understanding of pathogenic immune cells, identification of the most important autoantigen triggers for autoimmune responses in MS. Causes MS, description of epigenetic mechanisms and the role of miRNA in MS (Chapter 1, Chapter 2, Chapter 3).
(2) Management of MS (combination of medical and technological aspects). (Chapter 4)
(3) Course and new treatments in MS (Chapter 5, Chapter 6).
Items in Apothesis are protected by copyright, with all rights reserved, unless otherwise indicated.
Main Files
ΑΥΤΟΑΝΟΣΑ ΝΟΣΗΜΑΤΑ - ΜΕΛΕΤΗ ΤΗΣ ΣΛΗΡΥΝΣΗΣ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ Description: ΟΙΚΟΝΟΜΟΥΔΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ - Δ.Ε..pdf (pdf)
Book Reader Info: Κυρίως σώμα διπλωματικής Size: 5.0 MB
ΑΥΤΟΑΝΟΣΑ ΝΟΣΗΜΑΤΑ - ΜΕΛΕΤΗ ΤΗΣ ΣΛΗΡΥΝΣΗΣ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ