Β-Θαλασσαιμία: Ιστορικά δεδομένα, διάγνωση, πρόληψη και αντιμετώπιση

Beta-thalassemia: Historical data, diagnostic techniques, preventionand treatment methods (Αγγλική)

  1. MSc thesis
  2. Μπακαλάρου, Ιωάννα
  3. Μεταπτυχιακή Ειδίκευση Καθηγητών των Φυσικών Επιστημών (ΚΦΕ)
  4. 15 Σεπτεμβρίου 2019 [2019-09-15]
  5. Ελληνικά
  6. 166
  7. Σκορίλας, Ανδρέας
  8. Σκορίλας, Ανδρέας | Σταθόπουλος, Κωνσταντίνος
  9. β-θαλασσαιμία και β-thalassemia | γονιδιακή θεραπεία και gene therapy
  10. 4
  11. 293
  12. Περιέχει : πίνακες, διαγράμματα, εικόνες, σχήματα, χάρτες
    • Οι κληρονομικές αιμοσφαιρινοπάθειες, με κύριες τη β-θαλασσαιμία και τη δρεπανοκυτταρική αναιμία, αποτελούν τις πιο κοινές μονογονιδιακές διαταραχές στον άνθρωπο και παρόλο που κάποτε ήταν γεωγραφικά περιορισμένες, σήμερα επηρεάζουν εκατομμύρια ανθρώπων παγκοσμίως. Προκαλούν ένα ευρύ φάσμα διαταραχών οι οποίες μπορεί να προκαλούν ποσοτικές (θαλασσαιμίες) ή ποιοτικές (δρεπανοκυτταρική αναιμία) αλλαγές στην παραγωγή των πολυπεπτιδικών αλυσίδων των αιμοσφαιρινών. Η β-θαλασσαιμία είναι μια ποσοτική διαταραχή της σύνθεσης της αιμοσφαιρίνης και οφείλεται σε κληρονομική μετάλλαξη του γονιδίου της β-σφαιρίνης προκαλώντας μειωμένη σύνθεση της β-αλυσίδας της αιμοσφαιρίνης. Περισσότερες από 200 διαφορετικές μεταλλάξεις, που προκαλούν β-θαλασσαιμία, έχουν ταυτοποιηθεί με το γονίδιο της β-σφαιρίνης, οδηγώντας σε γονοτυπική και φαινοτυπική ποικιλομορφία. Υπάρχουν τρεις κατηγορίες β-θαλασσαιμίας. Η ελάσσονα β-θαλασσαιμία, η ενδιάμεση β-θαλασσαιμία και η μείζονα β-θαλασσαιμία. Η ελάσσονα β-θαλασσαιμία ή φορείς είναι η ετερόζυγη κατάσταση (Ββ+) που είναι συνήθως ασυμπτωματική με ήπια αναιμία. Η ομοζυγωτία (β+β+, βοβο) ή η ετροζυγωτία (β+β+, β+βο), με συνδυασμό μεταλλάξεων της β-θαλασσαιμίας, οδηγούν σε ενδιάμεση και μείζονα β-θαλασσαιμία, οι οποίες διακρίνονται κλινικά από την εξάρτηση από μετάγγιση. Η μείζονα β-θαλασσαιμία απαιτεί τακτικές μεταγγίσεις. Όταν η παραγωγή της αιμοσφαιρίνης μεταβαίνει από εμβρυική (HbF) σε ενήλικη (HbA) τότε εμφανίζονται τα συμπτώματα της μείζονας β-θαλασσαιμίας (προβλήματα διατροφής, ευερεθιστότητα, ωχρότητα, κοιλιακή διόγκωση λόγω ηπατοσπληνομεγαλίας). Τα βρέφη που δεν ακολουθούν θεραπευτική αγωγή, θα υποφέρουν από ίκτερο, καθυστέρηση στην ανάπτυξη και σκελετικές παραμορφώσεις λόγω επέκτασης του μυελού των οστών. Η διάγνωση πρέπει να είναι έγκαιρη και απαιτεί ηλεκτροφόρηση αιμοσφαιρίνης ή υγρή χρωματογραφία υψηλής απόδοσης, οι οποίες δείχνουν μειωμένα επίπεδα HbA σε ασθενείς με β+ αλληλόμορφα , καθόλου παραγωγή HbA σε ασθενείς με βο αλληλόμορφα, αυξημένα επίπεδα HbF από 30% έως >95% και φυσιολογική έως ήπια αυξημένη την HbA2 . Η μείζονα β-θαλασσαιμία αντιμετωπίζεται με μεταγγίσεις ερυθροκυττάρων οι οποίες όμως θέτουν τους ασθενείς σε κίνδυνο υπερφόρτωσης σιδήρου, αντιδράσεις μετάγγισης και ανάπτυξη αντισωμάτων κατά των ερυθροκυττάρων. Η υπερφόρτωση σιδήρου προκαλεί υπογοναδισμό, υποθυρεοειδισμό, παραθυρεοειδισμό, διαβήτη, ίνωση του ήπατος, καρδιακή ανεπάρκεια. Επομένως, τα επίπεδα σιδήρου, σε αυτούς τους ασθενείς, πρέπει να παρακολουθούνται. Η μόνη θεραπεία για τη β-θαλασσαιμία είναι η μεταμόσχευση μυελού των οστών και η μεταμόσχευση ομφαλοπλακουντιακού αίματος. Η γονιδιακή θεραπεία για τη β-θαλασσαιμία βασίζεται στη μεταμόσχευση γενετικά διορθωμένων αυτόλογων αιμοποιητικών βλαστοκυττάρων. Σήμερα, αυτή η θεραπευτική προσέγγιση βασίζεται σε λεντι-ιικούς φορείς για τη μεταφορά του γονιδίου της β-σφαιρίνης. Πολλές προκλινικές και κλινικές μελέτες αποδεικνύουν την αποτελεσματικότητα και την ασφάλεια της γονιδιακής θεραπείας. Ωστόσο, πολλοί παράγοντες εξακολουθούν να περιορίζουν την αποτελεσματικότητά της. Η ανάπτυξη θεραπειών επόμενης γενιάς (τεχνολογία επεξεργασίας γονιδίων) μπορεί να αποτελεί μια εναλλακτική θεραπευτική λύση, για την υπέρβαση ορισμένων από αυτούς τους περιορισμούς.
    • Hereditary haemoglobinopathies, mainly beta‐thalassemia and sickle cell disease, constitute the most common monogenic disorders in humans, and although once geographically confined, they currently affect millions of people worldwide. They include a wide range of disorders which can cause quantitative (thalassemias) or qualitative (sickle cell anemia) changes in the synthesis of the polypeptide chains of hemoglobin. Beta-thalassemia is a quantitative defect of hemoglobin synthesis and is due to an inherited mutation of the beta-globin gene, causing reduced synthesis of the beta globin chain of hemoglobin. More than 200 different thalassemia-causing mutations have been identified in the beta-globin gene, leading to genotypic and phenotypic diversity. There are three classifications of beta-thalassemia. Beta-thalassemia minor, intermedia and major. Beta-thalassemia minor or carrier is the heterozygous state (Ββ+) that is usually asymptomatic with mild anemia. Homozygosity(β+β+, βοβο) or compound heterozygosity (β+β+, β+βο) for beta-thalassemia mutations lead to beta-thalassemia intermedia and beta-thalassemia major which are clinically characterized by transfusion dependence. Beta-thalassemia major requires regular transfusions.When hemoglobin production transitions from fetal (HbF) to adult (HbA) then the symptoms of beta-thalassemia major appear (nutritional problems, irritability, pallor, and abdominal enlargement because of hepatosplenomegaly). Untreated infants will suffer from jaundice, growth retardation, and skeletal deformities due to bone marrow expansion. Diagnosis of beta-thalassemia must be prompt and requires hemoglobin electrophoresis or high-performance liquid chromatography (HPLC) which show decreased HbA levels in patients with β+alleles, no production of HbA in patients with βo alleles, elevated HbF (30% to > 95%) and normal to mildly elevated HbA2. Beta-thalassemia major is treated with red blood cell transfusions which, by being regular, put patients at risk of iron overload, transfusion reactions, and also [to] of developing red cell antibodies. Iron overload causes hypogonadism, hypothyroidism, hypoparathyroidism, diabetes, liver fibrosis, heart failure. Therefore, the iron status of those patients must be monitored. The only potential cure for beta-thalassemia is bone marrow transplant and cord blood transplant. Gene therapy for beta-thalassemia depends ontransplantation of genetically corrected, autologous hematopoietic stem cells. Today, this therapeutic approach is based on lentivirus vectors for the transfer of the β-globin gene. Many preclinical and clinical studies demonstrate the efficacy and safety of gene therapy. However, a lot of factors are still restricting its efficacy. The development of next-generation therapies for beta-thalassemia (Gene-editing technology) may provide a therapeutic alternate surmounting some of these restrictions.
  14. Items in Apothesis are protected by copyright, with all rights reserved, unless otherwise indicated.