Αθλητισμός, ανθρώπινα δικαιώματα και κοινωνική διαμαρτυρία: Αθλητές και πολιτικός ακτιβισμός

  1. MSc thesis
  2. Μακρής, Περικλής
  3. Αθλητικές Σπουδές: Κοινωνιολογία, Ιστορία, Ανθρωπολογία (ΑΣΚ)
  4. 21 Μαρτίου 2021 [2021-03-21]
  5. Ελληνικά
  6. 107
  7. Μαστρογιαννάκης, Διαμαντής
  8. Πολιτικός ακτιβισμός | κοινωνική διαμαρτυρία
  9. 13
  10. 42
  11. Περιέχει πίνακες
    • Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Μεξικού το 1968 παρέδωσαν στην παγκόσμια κοινότητα ένα από τα διασημότερα φωτογραφικά στιγμιότυπα στην ιστορία του αθλητισμού. Δύο αφροαμερικανοί αθλητές, οι Tommie Smith και John Calos που είχαν τερματίσει στην πρώτη και στην τρίτη θέση των 200 μέτρων, ύψωσαν τη γροθιά τους κατά τη διάρκεια ανάκρουσης του εθνικού ύμνου των ΗΠΑ στην τελετή απονομής μεταλλίων. Το συμβάν δεν απέκτησε παγκόσμια διάσταση απλώς και μόνο επειδή μετέφερε αντιρατσιστικά μηνύματα σε μια εποχή που η βία εναντίον της αφροαμερικανικής κοινότητας στις ΗΠΑ βρισκόταν σε έξαρση. Παράλληλα, με έναν συνεκτικό και εμφατικό τρόπο ανέδειξε το πλαίσιο εντός του οποίου επιδρούν διαχρονικά παγιωμένες αντιλήψεις γύρω από τα περιθώρια ελευθερίας έκφρασης των αθλητών. Είναι ευρέως αντιληπτό ότι δράσεις πολιτικού ακτιβισμού που συνδέονται με τα ανθρώπινα δικαιώματα στηλιτεύονται από το ασφυκτικό και εξαιρετικά πολυσύνθετο θεσμικό περιβάλλον που δρα γύρω από τον αθλητή, πρωτοστατούντων των αθλητικών φορέων. Αυτό αφενός αναπτύσσει ένα ηθικό πλαίσιο και μια ρητορική που απαιτεί από τον αθλητή πολιτική αποστασιοποίηση. Αφετέρου επιβάλλει κατασταλτικά μέτρα είτε μέσω διαρκούς άσκησης ασφυκτικών μηχανισμών ελέγχου είτε μέσω απειλής και εφαρμογής εξοντωτικών ποινών. Σε ένα πεδίο όπως ο αθλητισμός που οι επίσημοι φορείς προτάσσουν κανόνες ισότητας, ανεκτικότητας, κοινωνικής δικαιοσύνης και αντιρατσιστικής συνθηματολογίας, διαμορφώνεται ένα σχήμα οξύμωρο, καθώς το πλαίσιο συμπεριφορών που αξιώνεται από τους αθλητές συνιστά την υιοθέτηση μιας απολίτικης στάσης (no politica). Η συμμόρφωση ως προς την παραπάνω απαίτηση αποδεικνύεται εξαιρετικά μεγάλη αλλά όχι καθολική. Οι αριθμητικά περιορισμένες διαμαρτυρίες αθλητών φαίνεται να επιτυγχάνουν μια δυσανάλογη επιρροή, αν λάβει κανείς υπόψη την απήχηση των μηνυμάτων αλληλεγγύης που μεταφέρουν στο κοινωνικό σύνολο.
    • Abstract The 1968 Mexico Olympics delivered to the world community one of the most famous photographic snapshots in the history of sport. Two African-American athletes, Tommie Smith and John Calos, who finished in first and third place in the 200 meters, raised their fists during the US national anthem at the medal ceremony. The incident did not take on a global dimension simply because it carried anti-racist messages at a time when violence against the African-American community in the United States was on the rise. At the same time, in a coherent and emphatic way, it highlighted the context in which long-established perceptions around the athletes' margins of freedom of expression maintain a significant impact. It is widely understood that human rights-related political activism actions are stifled by the suffocating and extremely complex institutional environment that operates around the athlete. On the one hand, this develops a moral framework and a rhetoric that require the athlete to politically distance himself. On the other hand, it imposes repressive measures either through constant exercise of control mechanisms or by threatening and enforcing heavy penalties. In the field of sport, in which the authorities promote the principles of equality, tolerance, social justice and anti-racist slogans, a paradox is formed, as the framework of behaviors claimed by athletes constitutes the adoption of an apolitical attitude (no politica). Compliance with the above requirement proves to be extremely high but not universal. The numerically limited protests of athletes seem to achieve a disproportionate impact, given the impact of the messages of solidarity they convey to society as a whole.
  13. Items in Apothesis are protected by copyright, with all rights reserved, unless otherwise indicated.