Σώμα | Υγεία | Ποιότητα ζωής | Αναλυτικό πρόγραμμα | Κανονικοποίηση σώματος | Υποκειμενοπόιηση
48
22
0
Η φυσική αγωγή μπορεί να ερμηνευτεί ως ένας από τους μηχανισμούς βιοπολιτικής -σύμφωνα με τον Michel Foucault- στο βαθμό που o ενσώματος εαυτός διαμορφώνεται από έναν κρατικό φορέα, όπως είναι το σχολείο. Μέσα από το παραπάνω πρίσμα τα αναλυτικά προγράμματα φυσικής αγωγής στοχεύουν στην οργάνωση πολιτικών τάσεων της βιοκινητικής συμπεριφοράς των μαθητών, η οποία με τη σειρά της επιδρά στον τρόπο που οι μαθητές επεξεργάζονται και συγκροτούν την υποκειμενικότητά τους. Η μετατόπιση των σκοπών φυσικής αγωγής γίνεται αντιληπτή με τη σύγκριση των προγραμμάτων από τη Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα. Στα σημερινά αναλυτικά προγράμματα του Λυκείου ως κύριος σκοπός της φυσικής αγωγής ορίζεται πλέον η «δια βίου άσκηση για υγεία και ποιότητα ζωής». Έτσι το πρόγραμμα σπουδών για τη φυσική αγωγή στο Λύκειο δομείται σύμφωνα με το εννοιολογικό περιεχόμενο του σκοπού αυτού. Η συγκεκριμένη εργασία πραγματεύεται τις πολιτικές που εγγράφονται στο σώμα μέσω της φυσικής αγωγής. Πώς το σώμα μορφοποιείται από τις κοινωνικές αξιώσεις της παραγωγικότητας και της ιδεολογίας του υγιεινισμού και ποιες αντιλήψεις προωθούνται προκειμένου να συνδέσουν την υγεία και την ποιότητα ζωής με τη δια βίου άσκηση. Πώς, μέσα από το μάθημα της φυσικής αγωγής και της κανονικοποίησης του σώματος αφενός καλλιεργείται η ιατρικοποίηση και η βιομετρία των λειτουργιών του, αφετέρου πώς διαμορφώνεται η εικόνα που έχουν οι έφηβοι για το σώμα τους και τελικά για τον εαυτό τους. Η ολοένα αυστηρότερη προώθηση και επιτήρηση της υγείας του σώματος μοιάζει πλέον να αποτελεί κεντρική πολιτική επιλογή, η οποία ωστόσο οφείλει, προκειμένου να έχει διάρκεια, να αποτελεί προσωπική ευθύνη του ατόμου εντός της δια βίου άσκησής του. Το μαθητικό σώμα μπορεί να ειδωθεί τόσο ως υπάκουο όσο κι ως ελεύθερο σώμα. Η φυσική αγωγή συντείνει στην επιμέλεια του εαυτού μέσω της προπονητικής διαδικασίας, ως εκμαθημένης τεχνικής κατάκτησης της υγείας και της ποιότητας ζωής και το βίωμα των εφήβων λαμβάνεται υπόψη χωρίς να αποτελεί προτεραιότητα.
The present graduation thesis The Body, Health and Lifelong Physical Activity: High School Physical Education Curriculum (1990-2015) deals with the policies inscribed on the student body through physical education. Physical education can be contextualized as one of the mechanisms of biopolitics - according to Michel Foucault - to the extent that the body itself is shaped by a state entity such as the school. From this perspective, the physical education curricula aim at organizing the political disposition of the biokinetics behavior of the students, which in turn affects the way the students process and construct their subjectivity. The shift in physical education goals is perceived by comparing programs from the post dictatorship period (Metapolitefsi) to the present day focusing especially on the very last ones. In the current high school curriculum, the main purpose of physical education is defined as "lifelong exercise for health and quality of life." Thus, the curriculum for physical education in high school is structured according to the conceptual content of this purpose. How the body is shaped by the social demands of productivity and the ideology of healthism and what perceptions are promoted in order to connect health and quality of life with lifelong physical activity. Ιt is also discussed how through the course of physical education and the normalization of the body, on the one hand, the medicalization and the biometrics of its trained functions, on the other hand, the image that adolescents have of their body and ultimately of themselves is formed. The increasingly strict promotion and surveillance of the body health now seem to comprise a central political choice. However, in order this disposition to achieve the students lifelong physical activity it has to ensure their responsibility and engagement. The student body can be seen as both obedient but promising, docile but full of potentiality, compliant but liberating, too. Body image definitely affects adolescent self-image, particularly within school environment. Physical education contributes to self-care through the training process, as a learned technique of conquering health and quality of life. The experience of high school students is taken into account without being a priority and that leads to reconsidering the healthism student’s experience relation within the physical education curricula.
Σώμα, υγεία και δια βίου άσκηση: Αναλυτικά προγράμματα φυσικής αγωγής στο Λύκειο (1990-2015)