Η παρούσα διπλωματική εργασία εξετάζει τη δυνατότητα ένταξης της διαμεσολάβησης στις φορολογικές διαφορές στο πλαίσιο του ελληνικού δικαιϊκού συστήματος, λαμβάνοντας υπόψη τις ιδιαιτερότητες του δημοσίου δικαίου, τις συνταγματικές εγγυήσεις και τη διεθνή συγκριτική εμπειρία. Με αφετηρία την ανάλυση των εναλλακτικών μεθόδων επίλυσης διαφορών (ADR) και της εξέλιξής τους στην ελληνική έννομη τάξη, δίνεται έμφαση στον θεσμό της διαμεσολάβησης, στον τρόπο ενσωμάτωσής του με τον Ν. 3898/2010 και ιδίως με τον Ν. 4640/2019, καθώς και στους περιορισμούς που επιβάλλει το δημόσιο συμφέρον.

Εξετάζεται διεξοδικά η φύση των φορολογικών διαφορών και οι θεσμικοί φραγμοί που καθιστούν προβληματική την εφαρμογή ADR σε περιβάλλον όπου η διοίκηση δεσμεύεται από την αρχή της νομιμότητας και της ισότητας. Ειδική αναφορά γίνεται στη Διεύθυνση Επίλυσης Διαφορών (ΔΕΔ), η οποία αξιολογείται ως μορφή διοικητικού ελέγχου και όχι ως αυθεντικός διαμεσολαβητικός θεσμός. Μέσω συγκριτικής ανάλυσης, αναδεικνύονται διαφορετικά μοντέλα εφαρμογής ADR στη Γαλλία (μέσω του Défenseur des droits) και στο Ηνωμένο Βασίλειο (μέσω του HMRC), τα οποία προσφέρουν χρήσιμα παραδείγματα θεσμικού σχεδιασμού.

This thesis examines the possibility of incorporating mediation into tax disputes within the framework of the Greek legal system, taking into account the specificities of public law, constitutional guarantees and international comparative experience.

Starting from the analysis of alternative dispute resolution (ADR) methods and their evolution in the Greek legal system, emphasis is placed on the institution of mediation, on the way it is incorporated into Law 3898/2010 and in particular Law 4640/2019, as well as on the restrictions imposed by the public interest.

The nature of tax disputes and the institutional barriers that make the implementation of ADR problematic in an environment where the administration is bound by the principle of legality and equality are examined in detail. Special reference is made to the Dispute Resolution Directorate (DDR), which is assessed as a form of administrative control and not as a genuine mediation institution.

Through a comparative analysis, different models of ADR implementation in France (through the Défenseur des droits) and the United Kingdom (through HMRC) are highlighted, which offer useful examples of institutional design.