Η παρούσα εργασία εξετάζει τις γνώσεις και τις αντιλήψεις δικηγόρων σχετικά με το ιατρικό σφάλμα, εστιάζοντας στις εμπειρίες, τις προκλήσεις και τις προτάσεις τους για τη βελτίωση της απονομής δικαιοσύνης σε σχετικές υποθέσεις. Πρόκειται για ποιοτική μελέτη με βάση ημιδομημένες συνεντεύξεις με δικηγόρους διαφορετικής εμπειρίας, οι οποίοι έχουν ή δεν έχουν χειριστεί υποθέσεις ιατρικής αμέλειας. Η ανάλυση ανέδειξε την ποικιλομορφία στους τρόπους με τους οποίους οι συμμετέχοντες ορίζουν το ιατρικό σφάλμα, με κάποιους να το ταυτίζουν πλήρως με την αμέλεια και άλλους να το διαχωρίζουν σε τεχνικό ή ανθρώπινο λάθος χωρίς υπαιτιότητα. Αναδείχθηκαν οι κυριότερες μορφές ιατρικών σφαλμάτων που καταλήγουν σε δικαστική διερεύνηση, όπως οι εσφαλμένες διαγνώσεις, οι λανθασμένες χειρουργικές πράξεις και οι παραλείψεις ενημέρωσης του ασθενούς. Ιδιαίτερη έμφαση δόθηκε στις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι δικηγόροι, όπως η δυσκολία στην απόδειξη του σφάλματος, η έλλειψη συνεργασίας από τον ιατρικό κόσμο και οι αδυναμίες της πραγματογνωμοσύνης. Η αξιολόγηση του νομικού πλαισίου φανερώνει διχασμό, με κάποιους να το θεωρούν επαρκές και άλλους να εντοπίζουν θεσμικές αδυναμίες και κοινωνικές πιέσεις. Οι συμμετέχοντες προτείνουν θεσμικές και παιδαγωγικές παρεμβάσεις, όπως ανεξάρτητη πραγματογνωμοσύνη, ενίσχυση της ενημερωμένης συναίνεσης και ανάπτυξη συνεργατικών πρακτικών μεταξύ ιατρών και νομικών. Η μελέτη καταλήγει ότι η αντιμετώπιση του ιατρικού σφάλματος απαιτεί πολυεπίπεδη προσέγγιση που υπερβαίνει τα όρια του νομικού πλαισίου και αγγίζει ζητήματα επαγγελματικής ηθικής, θεσμικής κουλτούρας και κοινωνικής ευαισθησίας.
This study explores lawyers’ knowledge and perceptions regarding medical error, focusing on their experiences, challenges, and suggestions for improving the legal system’s response o such cases. It is a qualitative study based on semi-structured interviews with lawyers of varying levels of experience, some of whom have handled cases of medical negligence and others who have not. The analysis revealed a diversity of definitions concerning medical error, with some participants equating it entirely with negligence, while others distinguish it as a technical lorhuman mistake without culpability. The study identified the most frequent types of medical errors that reach the courts, including misdiagnoses, surgical errors, and failures in obtaining informed consent. Significant emphasis was placed on the challenges faced by lawyers, such as the difficulty in proving fault, lack of cooperation from the medical community, and the limitations of medical expert evaluations. Participants' views on the adequacy of the legal framework were divided—some considered it sufficient, while others highlighted systemic weaknesses and social pressures that hinder justice. Finally, the participants proposed institutional and educational reforms, including independent medical expertise, strengthening the legal role of informed consent, and developing cooperative practices between legal and medical professionals. The study concludes that addressing medical error requires a multi-layered approach that goes beyond the boundaries of the legal system and involves professional ethics, institutional culture, and social awareness.
