Στην παρούσα διπλωματική εργασία διερευνάται το Θέατρο της Συμπερίληψης ως καλλιτεχνικό και κοινωνικό φαινόμενο, εστιάζοντας στη βιωσιμότητά του στο σύγχρονο πολιτιστικό περιβάλλον. Μέσα από το παράδειγμα της κολεκτίβας ΕΝ ΔΥΝΑΜΕΙ, μελετάται η πορεία, οι δράσεις και οι στρατηγικές μιας πολιτισμικής μονάδας που λειτουργεί ως μικτή ομάδα καλλιτεχνών, προωθώντας την ορατότητα και την ενεργό συμμετοχή ατόμων με αναπηρία στο θέατρο. 

Στο θεωρητικό πλαίσιο αναλύονται η έννοια της αναπηρίας, τα μοντέλα ερμηνείας της, η σχέση τέχνης και αναπηρίας. Εστιάζοντας στις πολιτικές συμπερίληψης, το διεθνές και εθνικό πλαίσιο αναπηρίας αναδεικνύονται οι θεωρητικές βάσεις του συμπεριληπτικού θεάτρου, μέσα από τη δυναμική σχέση τέχνης και αναπηρίας.

Το ερευνητικό μέρος στηρίζεται στη ποιοτική μεθοδολογία, εξετάζοντας τα βασικά χαρακτηριστικά, τις προκλήσεις και τις προοπτικές ανάπτυξης της κολεκτίβας. Στόχος είναι να αναδειχθούν οι δυνατότητες και τα όρια του συμπεριληπτικού θεάτρου στο σύγχρονο ελληνικό πολιτιστικό γίγνεσθαι. Κεντρική θέση στην έρευνα κατέχει η μαρτυρία της Ελένης Δημοπούλου, καλλιτεχνικής διευθύντριας της ομάδας, η οποία αναδεικνύει τη συμπερίληψη ως καλλιτεχνική και πολιτική επιλογή, βασισμένη στην ισοτιμία και τη συλλογικότητα. Παράλληλα, αξιοποιείται η εμπειρία της Ηλέκτρας Ελληνικιώτη, η οποία αποτέλεσε την πρώτη δημιουργό που ενέταξε σε ανεξάρτητη παραγωγή (Βράχος, Κάμιρος, 2025) ηθοποιό στο φάσμα του αυτισμού, συμβάλλοντας ουσιαστικά στην αποδόμηση στερεοτύπων και στην ανάδειξη της αναπηρίας ως δημιουργικής ταυτότητας. 

Η εργασία επιδιώκει να συμβάλλει στον επιστημονικό διάλογο για τη βιωσιμότητα του συμπεριληπτικού θεάτρου, αναδεικνύοντας τις συνθήκες που ευνοούν ή περιορίζουν την ανάπτυξή του σε συνθήκες οικονομικών προκλήσεων και κοινωνικού και ψηφιακού μετασχηματισμού.

This thesis explores Inclusive Theatre as both an artistic and social phenomenon, focusing on its sustainability within the contemporary cultural landscape. Using the example of the EN DYNAMEI collective, it examines the trajectory, activities, and strategies of a cultural entity functioning as a mixed group of artists, promoting the visibility and active participation of people with disabilities in theatre.

The theoretical framework analyzes the concept of disability, its interpretative models, and the relationship between art and disability. By focusing on inclusion policies and the international and national disability frameworks, the study highlights the theoretical foundations of inclusive theatre through the dynamic interaction between art and disability.

The research section employs qualitative methodology, examining the main characteristics, challenges, and prospects for the collective’s development. The aim is to highlight the potential and limitations of inclusive theatre within the contemporary Greek cultural context. Central to the study is the testimony of Eleni Dimopoulou, the collective’s artistic director, who presents inclusion as both an artistic and political choice grounded in equality and collectivity.

In parallel, the experience of Elektra Ellinikioti -director, playwright, and one of the artistic directors of Kamiros- is also considered. She was the first independent creator to include an actor on the autism spectrum in a professional production (Vrachos, Kamiros, 2025), thus making a substantial contribution to the deconstruction of stereotypes and the recognition of disability as a creative identity.

The study seeks to contribute to the academic discourse on the sustainability of inclusive theatre, shedding light on the conditions that foster or hinder its development amid economic challenges and the ongoing social and digital transformation.