Η εργασία αυτή εξετάζει τη δυνατότητα επαναξιοποίησης εγκαταλελειμμένων ή υποχρησιμοποιούμενων υποδομών ως εναλλακτική λύση για τη στέγαση ευπαθών πληθυσμών σε συνθήκες κρίσης. Βασικός στόχος είναι η ανάλυση του τρόπου με τον οποίο τέτοιες υποδομές μπορούν να λειτουργήσουν ως «δεύτερη ευκαιρία» για την ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης. Εστιάζοντας σε κατηγορίες όπως πλημμυροπαθείς, πυρόπληκτοι, σεισμόπληκτοι, πρόσφυγες και μετανάστες, εξετάζονται περιπτώσεις από την Ελλάδα και διεθνείς εμπειρίες (ΗΠΑ, Μικρασιατική Καταστροφή, Ουκρανία, Ινδονησία), με σκοπό τη διαμόρφωση ενός σύνθετου θεωρητικού και πρακτικού πλαισίου.

Η εργασία ενσωματώνει εργαλεία ανάλυσης και λήψης αποφάσεων όπως το PM², η ανάλυση PESTLE, η μέθοδος των έξι καπέλων σκέψης, η Force Field Analysis και ο κύκλος του Deming, ενώ παρουσιάζει εμπειρικά δεδομένα από τη διαχείριση της προσφυγικής κρίσης στην Ελλάδα μετά το 2015. Αναλύονται επίσης οικονομικά, χωρικά και κοινωνικά στοιχεία για τη μετάβαση από πρόχειρες λύσεις (σκηνές, γήπεδα) σε οργανωμένες δομές με χρήση containers και η συμβολή του στρατού, των κρατικών δομών και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Καταλήγοντας, προτείνονται πεδία μελλοντικής έρευνας που σχετίζονται με την τεχνική βιωσιμότητα, την ψυχοκοινωνική υποστήριξη και τη θεσμική ευελιξία.

Η εργασία επιδιώκει να συνεισφέρει στη συζήτηση για ένα περισσότερο ανθρωποκεντρικό, λειτουργικό και δίκαιο σύστημα διαχείρισης κρίσεων φιλοξενίας ευπαθών ομάδων, ενισχύοντας τη σύνδεση ανάμεσα στη θεωρία, την πολιτική πράξη και την κοινωνική καινοτομία.

This thesis explores the potential of reusing abandoned or underutilized infrastructures as a “second chance” solution for hosting vulnerable population groups in times of crisis. The main objective is to examine how such infrastructures, originally designed for other purposes, can be transformed into temporary shelters that safeguard human dignity and promote social cohesion. The study focuses on flood and earthquake victims, wildfire survivors, refugees, and migrants, drawing from both Greek and international experiences, including cases from the United States (Hurricane Katrina), Asia (Indian Ocean tsunami), and historical contexts such as the Asia Minor refugee crisis and Ukraine.

The research integrates multiple analytical and decision-making tools, such as the PM² methodology, PESTLE analysis, Six Thinking Hats, Force Field Analysis, and the Deming Cycle, to assess planning strategies and policy implications. Empirical data from the management of the refugee crisis in Greece post-2015 is critically analyzed, with emphasis on the transition from emergency shelters (tents, warehouses) to organized infrastructures such as container-based camps. The study highlights the involvement of military facilities, public administration, and private initiatives as key actors in this transition.

Furthermore, it identifies future research pathways related to sustainability, psychosocial impact, and institutional flexibility. The study advocates for a more human-centered, strategic, and inclusive crisis response framework, bridging the gap between humanitarian logistics, urban planning, and social resilience. It aspires to serve as a practical and theoretical contribution to the field of temporary housing policy and crisis infrastructure management.