This thesis investigates the feasibility and impact of transitioning Greece’s public bus fleet from diesel to hydrogen fuel cell buses (FCEBs), in line with national and EU climate targets for 2050. Three scenarios were developed and analyzed: (1) immediate replacement of diesel buses with FCEBs using gray hydrogen, (2) immediate replacement with FCEBs powered solely by green hydrogen, and (3) gradual, end-of-life replacement with a mixed gray-green hydrogen supply. The analysis integrates lifecycle cost calculations, carbon dioxide (CO2) emissions forecasts, and policy incentives (carbon pricing and subsidies), using data from Greek and European sources. Scenario 1 highlights the challenges of rapidly transitioning to hydrogen without sufficient green hydrogen infrastructure, resulting in significant lifecycle cost differences compared to diesel operation. Scenario 2, relying entirely on green hydrogen, provides the greatest emissions reductions but also entails the highest upfront and operating costs. Scenario 3, considered the most pragmatic, phases in FCEBs gradually from 2025, while it leverages increasing green hydrogen availability starting in 2028. This approach balances environmental ambition with financial realism, showing that supportive policies, such as subsidies and carbon pricing, are essential to bridge the cost gap and make hydrogen buses competitive. Overall, the findings emphasize that while hydrogen FCEBs can substantially reduce Greece’s bus fleet CO2 emissions, success will depend on a coordinated strategy of policy incentives, technological cost reductions, and infrastructure expansion. Scenario 3 emerges as the most viable pathway, combining long-term environmental benefits with economic feasibility.

Η παρούσα διπλωματική εργασία εξετάζει τη σκοπιμότητα και τις επιπτώσεις της μετάβασης του στόλου δημόσιων λεωφορείων στην Ελλάδα από το ντίζελ σε λεωφορεία κυψελών καυσίμου υδρογόνου (FCEBs), σύμφωνα με τους εθνικούς και ευρωπαϊκούς στόχους για το κλίμα έως το 2050. Αναπτύχθηκαν και αναλύθηκαν τρία σενάρια: (1) άμεση αντικατάσταση των λεωφορείων ντίζελ με FCEBs που χρησιμοποιούν γκρίζο υδρογόνο, (2) άμεση αντικατάσταση με FCEBs που τροφοδοτούνται αποκλειστικά με πράσινο υδρογόνο και (3) σταδιακή αντικατάσταση στο τέλος της ζωής τους με μικτό εφοδιασμό γκρίζου-πράσινου υδρογόνου. Η ανάλυση ενσωματώνει υπολογισμούς κόστους κύκλου ζωής, προβλέψεις εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα (CO2) και πολιτικά κίνητρα (φορολόγηση άνθρακα και επιδοτήσεις), με δεδομένα από ελληνικές και ευρωπαϊκές πηγές. Το Σενάριο 1 αναδεικνύει τις προκλήσεις της άμεσης μετάβασης σε υδρογόνο χωρίς επαρκείς υποδομές πράσινου υδρογόνου, οδηγώντας σε σημαντικές διαφορές κόστους κύκλου ζωής σε σχέση με το ντίζελ. Το Σενάριο 2, που βασίζεται αποκλειστικά στο πράσινο υδρογόνο, παρέχει τη μεγαλύτερη μείωση εκπομπών αλλά και το υψηλότερο κόστος επένδυσης και λειτουργίας. Το Σενάριο 3, που θεωρείται το πιο ρεαλιστικό, εισάγει σταδιακά τα FCEBs από το 2025, αξιοποιώντας παράλληλα την αυξανόμενη διαθεσιμότητα πράσινου υδρογόνου από το 2028. Αυτή η προσέγγιση εξισορροπεί τις περιβαλλοντικές φιλοδοξίες με την οικονομική βιωσιμότητα, δείχνοντας ότι πολιτικά κίνητρα όπως οι επιδοτήσεις και η φορολόγηση άνθρακα είναι καθοριστικά για την οικονομική ανταγωνιστικότητα των FCEBs. Συνολικά, τα αποτελέσματα τονίζουν ότι τα λεωφορεία υδρογόνου μπορούν να μειώσουν σημαντικά τις εκπομπές CO2 του ελληνικού στόλου, αρκεί να υποστηριχθούν από συντονισμένες πολιτικές, τεχνολογικές μειώσεις κόστους και διεύρυνση των υποδομών. Το Σενάριο 3 αναδεικνύεται ως η πιο βιώσιμη εναλλακτική, συνδυάζοντας περιβαλλοντικά οφέλη με οικονομική επάρκεια.