Η παρούσα εργασία διερευνά τη δυναμική σχέση μεταξύ τέχνης και κοινωνικών κρίσεων, με επίκεντρο το Θέατρο του Πραγματικού και την περίπτωση της θεατρικής ομάδας Good Chance Theatre. Λαμβάνοντας υπόψη ότι οι κρίσεις –πολιτικές, κοινωνικές, ανθρωπιστικές– αποτελούν διαχρονικά χαρακτηριστικά των ανθρώπινων κοινωνιών, επιχειρείται η ανάδειξη του τρόπου με τον οποίο η τέχνη, και ειδικότερα το θέατρο, ανταποκρίνεται σε αυτές, άλλοτε ως καθρέφτης της πραγματικότητας και άλλοτε ως εργαλείο κοινωνικής παρέμβασης. Πιο συγκεκριμένα, εξετάζονται οι πρακτικές του Θεάτρου του Πραγματικού (στελέχωση, δικτύωση, θεματολογία) και πως αυτές αξιοποιούνται από τους εκπρόσωπους του συγκεκριμένου καλλιτεχνικού είδους για την προσέγγιση των σύγχρονων κρίσεων.  

Στο θεωρητικό μέρος, εξετάζονται βασικές έννοιες γύρω από την ταξινόμηση των καλλιτεχνικών ειδών, την κατανομή της εργασίας στον κόσμο της τέχνης και τη σχέση τέχνης και κρίσης. Το εμπειρικό μέρος εστιάζει στη μελέτη του Θεάτρου του Πραγματικού, με ιδιαίτερη έμφαση στην ιστορική του εξέλιξη, τη θεματική του στόχευση και την κοινωνική του λειτουργία. Στο επίκεντρο της έρευνας τοποθετείται η ομάδα Good Chance Theatre, της οποίας η δράση συνδέεται άμεσα με την προσφυγική κρίση αλλά και την κλιματική και την επιδίωξη δημιουργίας χώρων ένταξης, διαλόγου και αντίστασης μέσα από το θέατρο. 

Η μεθοδολογία της εργασίας περιλαμβάνει ποιοτική ανάλυση δευτερογενών πηγών, μελέτη περιεχομένου θεατρικών δράσεων, καθώς και αποτίμηση της κοινωνικής απήχησης του έργου της ομάδας, ενώ παράλληλα περιλαμβάνει και πρωτογενές υλικό, αφού έγινε και συνομιλία στα πλαίσια συνέντευξης με ένα από τα μέλη της ομάδας. Η έρευνα καταλήγει στο συμπέρασμα ότι το Θέατρο του Πραγματικού, όπως εκφράζεται μέσα από το έργο της Good Chance Theatre, συμβάλλει ουσιαστικά στη διαμόρφωση συλλογικής μνήμης, στην ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής και στη δημιουργία πολιτισμικών αντιστάσεων απέναντι στις σύγχρονες μορφές περιθωριοποίησης.  

This thesis explores the dynamic relationship between art and social crises, with a particular focus on Theatre of the Real and the case study of the Good Chance Theatre collective. Acknowledging that crises—political, social, and humanitarian—have been enduring features of human societies, the study seeks to highlight how art, and theatre in particular, has historically responded to these phenomena, functioning either as a reflection of reality or as a tool for social intervention. More specifically, the dissertation examines the practices employed in the Theatre of the Real (staffing, networking, theme choice) and the ways these practices are utilized by the representatives of this artistic genre to approach current crises.  

The theoretical section examines core concepts such as the classification of artistic genres, the division of labor within the art world, and the interrelation between art and crisis. The empirical part focuses on the evolution, aims, and socio-political function of Theatre of the Real. Central to the analysis is Good Chance Theatre, a company whose work is closely tied to the refugee crisis and the creation of spaces for integration, dialogue, and resistance through theatre. 

Methodologically, the study employs qualitative analysis of secondary sources, content analysis of performances, and an assessment of the group’s social impact. The findings suggest that Theatre of the Real, as exemplified by Good Chance Theatre, plays a critical role in shaping collective memory, fostering social cohesion, and offering cultural forms of resistance against modern-day marginalization.