Η παρούσα διπλωματική εργασία διερευνά τα κριτήρια που επηρεάζουν τον σχεδιασμό και την αποδοχή ενός συστήματος συνεπιβατισμού (ridesharing), εστιάζοντας τόσο στις συμπεριφορικές και κοινωνικές παραμέτρους όσο και στα περιβαλλοντικά οφέλη που μπορεί να προκύψουν από την εφαρμογή του. Αφετηρία αποτέλεσε η ανάγκη προώθησης βιώσιμων μορφών μετακίνησης στις ελληνικές πόλεις, όπου η κυριαρχία του ιδιωτικού αυτοκινήτου έχει οδηγήσει σε κυκλοφοριακά προβλήματα, περιβαλλοντική επιβάρυνση και υψηλό ενεργειακό αποτύπωμα.
Η μεθοδολογία βασίστηκε σε πρωτογενή έρευνα μέσω ερωτηματολογίου, το οποίο σχεδιάστηκε για να καταγράψει δημογραφικά χαρακτηριστικά, συνήθειες μετακίνησης, επίπεδο γνώσης και εμπειρίας σχετικά με το ridesharing, καθώς και αντιλήψεις γύρω από πιθανά κίνητρα και εμπόδια. Τα δεδομένα αναλύθηκαν με Ordinal Logistic Regression σε πέντε διαδοχικά μοντέλα, τα οποία επέτρεψαν την απομόνωση και αξιολόγηση των σημαντικότερων παραγόντων που διαμορφώνουν την πρόθεση χρήσης.
Τα αποτελέσματα κατέδειξαν ότι η προηγούμενη εμπειρία συνεπιβατισμού αποτελεί τον ισχυρότερο καταλύτη για τη μελλοντική χρήση, ενώ η γνώση του όρου ridesharing λειτουργεί επίσης θετικά. Αντίθετα, η εξάρτηση από το ιδιωτικό αυτοκίνητο και οι ανησυχίες για πιθανή αύξηση του κόστους μετακίνησης μειώνουν σημαντικά την πρόθεση. Η οικογενειακή κατάσταση αναδείχθηκε επίσης ως διαφοροποιητικός παράγοντας, με τους έγγαμους να εμφανίζουν μεγαλύτερη δεκτικότητα. Σε μικρότερο βαθμό, ζητήματα όπως η διαφάνεια στην κοστολόγηση, η εμπιστοσύνη και η δυνατότητα κοινοποίησης του στίγματος επηρεάζουν θετικά, ενώ η καθυστέρηση για επιβίβαση άλλου χρήστη δεν λειτούργησε ως εμπόδιο στο συγκεκριμένο δείγμα.
Συμπερασματικά, η εργασία αναδεικνύει ότι ο σχεδιασμός ενός αποτελεσματικού συστήματος ridesharing στην Ελλάδα απαιτεί την ενίσχυση της ενημέρωσης και της εξοικείωσης των χρηστών, την παροχή οικονομικών κινήτρων και διαφανών διαδικασιών, καθώς και την εδραίωση μηχανισμών εμπιστοσύνης και ασφάλειας. Μέσω αυτών, το ridesharing μπορεί να αποτελέσει μια ρεαλιστική και περιβαλλοντικά επωφελή λύση για τη βελτίωση της αστικής κινητικότητας.

This study explores the key criteria influencing the design and acceptance of ridesharing systems, emphasizing both behavioral and social factors as well as their potential environmental benefits. The need to promote sustainable transportation in Greek cities, where private car dominance has led to congestion, environmental burden, and a high energy footprint, provided the starting point. Primary data were collected through a questionnaire capturing demographic characteristics, travel habits, knowledge and experience of ridesharing, and perceptions of incentives and barriers. Logistic regression was applied across five successive models to identify the most significant factors shaping the intention to use. Findings reveal that prior ridesharing experience is the strongest predictor of future adoption, while awareness of the term “ridesharing” also has a positive effect. In contrast, car dependency and concerns about increased travel costs significantly reduce willingness to participate. Marital status further differentiates acceptance, with married respondents showing higher receptivity. Issues such as transparent pricing, trust, and location sharing contribute positively, whereas pick-up delays were not considered an obstacle. Overall, the study highlights that designing an effective ridesharing system in Greece requires strengthening awareness, providing financial incentives and transparent processes, and building trust and safety mechanisms. Through these measures, ridesharing can emerge as a realistic and environmentally beneficial solution for improving urban mobility.