Σε παγκόσμιο επίπεδο παρατηρείται μια σταδιακή μείωση του ενδιαφέροντος των μαθητών για τις Φυσικές Επιστήμες, καθώς και μια αδυναμία σημαντικού μέρους των πολιτών να διαχειριστούν ζητήματα επιστημονικού περιεχομένου τα οποία παρουσιάζονται στην καθημερινότητα τους. Ταυτόχρονα η συνεχόμενη και αλματώδης ανάπτυξη της Επιστήμης και της τεχνολογίας έχει σαν φυσικό επακόλουθο την αύξηση των προκλήσεων και των προβληματισμών σε κοινωνικό επίπεδο. Για τους λόγους αυτούς, όλα τα σύγχρονα προγράμματα σπουδών θέτουν ως έναν από τους πρωταρχικούς τους στόχους την επίτευξη του επιστημονικού γραμματισμού για το κοινωνικό σύνολο. Η Φύση της Επιστήμης, ως θεμελιώδης συνιστώσα του επιστημονικού γραμματισμού, αποτελεί ένα χρήσιμο διδακτικό εργαλείο σε αυτήν την προσπάθεια. Συγκεκριμένα, μέσω της εισαγωγής στοιχείων της Φύσης της Επιστήμης στη διδακτική διαδικασία οι μαθητές έρχονται σε επαφή με τα χαρακτηριστικά της Επιστήμης όπως ο υποκειμενικός χαρακτήρας, η άμεση σύνδεση της με το κοινωνικό περιβάλλον, η δημιουργικότητα, ο διττός χαρακτήρας θεωρητικής σταθερότητας και διαρκούς δυνατότητας για αναθεώρηση και η απουσία απόλυτης αλήθειας. Η ενσωμάτωση περιλαμβάνει πληθώρα μεθόδων και πρακτικών όπως ή σύνδεση Επιστήμης και Ιστορίας, η σύνδεση της Επιστήμης με την καθημερινότητα καθώς και η ενθάρρυνση προς τους μαθητές να εμπλακούν σε επιστημονική διερεύνηση. Τα επιδιωκόμενα μαθησιακά αποτελέσματα όπως διατυπώνονται τόσο σε εκπαιδευτικά προγράμματα όπως το project 2061, το πρόγραμμα HIPST και το μοντέλο τριών διαστάσεων του NGSS, όσο και στα επίσημα κρατικά Αναλυτικά Προγράμματα Σπουδών περιλαμβάνουν την ανάπτυξη κριτικής σκέψης των μαθητών, την ενίσχυση του ενδιαφέροντος τους για τις Φυσικές Επιστήμες και την βαθύτερη κατανόηση της επιστημονικής διαδικασίας.  

At the international level, there is a documented and gradual decline in students’ interest in the Natural Sciences, accompanied by a significant portion of the general population struggling to effectively engage with science-related issues that permeate everyday life. Concurrently, the continuous and rapid advancement of science and technology has led to increasingly complex social challenges and ethical considerations. In response, contemporary curricula worldwide have prioritized the cultivation of scientific literacy as a fundamental educational objective for all citizens. Within this framework, the Nature of Science (NoS) is recognized as a core dimension of scientific literacy and functions as a critical pedagogical instrument. The explicit integration of NoS into science education enables students to engage meaningfully with key epistemological features of science, including its theory-laden and subjective nature, its embeddedness within broader socio-cultural contexts, its inherent creativity, its dual nature of theoretical stability and potential for revision and the absence of absolute or final truths. The implementation of NoS in science instruction can be operationalized through diverse strategies, such as historically contextualized approaches, the connection of scientific knowledge with real-world socio-scientific issues, and the promotion of inquiry-based learning. The intended educational outcomes, as articulated in internationally recognized frameworks such as Project 2061, the HIPST initiative, and the three-dimensional model of the Next Generation Science Standards (NGSS), as well as in national curricula worldwide, include the development of critical thinking skills, the enhancement of students’ interest in science, and a more profound understanding of the processes and nature of scientific knowledge production.