Η διατριβή εξετάζει το αστικό πράσινο στη Λάρισα ως κρίσιμη υποδομή που συνδυάζει οικολογικές, χωρικές και κοινωνικές λειτουργίες. Ως αστικό πράσινο νοούνται οι φυτοκαλυμμένοι και φυσικοί χώροι εντός του αστικού ιστού (πάρκα, άλση, πλατείες με βλάστηση, δενδροστοιχίες, σχολικοί κήποι, πράσινες ταράτσες/τοιχία, παραποτάμιες ζώνες, περιαστικά δάση) οι οποίοι, πέρα από την αισθητική διάσταση, παρέχουν πλέγμα οικοσυστημικών υπηρεσιών, όπως ρύθμιση μικροκλίματος, απορρόφηση ρύπων και ενίσχυση της βιοποικιλότητας, καθώς και κοινωνικο-πολιτιστικά οφέλη (ευεξία, αναψυχή, κοινωνική συνοχή).

Θεωρητικά, το έργο αντλεί από τον βιοφιλικό σχεδιασμό, τη Θεωρία Αποκατάστασης της Προσοχής (ART) και τη Θεωρία Μείωσης του Στρες (SRT), πλαισιωμένες από το διεθνές σχήμα των οικοσυστημικών υπηρεσιών και την έννοια της «πράσινης υποδομής» (green infrastructure). Η βιβλιογραφία τεκμηριώνει ψυχολογικά και σωματικά οφέλη της επαφής με τη φύση, με κλασικές και σύγχρονες αναφορές.

Μεθοδολογικά, ακολουθείται μεικτή στρατηγική με κύριο βάρος στο ποιοτικό/ερμηνευτικό σκέλος για τα θεμελιακά κεφάλαια: συστηματική βιβλιογραφική ανασκόπηση και συγκριτική τυπολογική ανάλυση· για την εμπειρική διερεύνηση εφαρμόζονται συμπληρωματικά ποσοτικές τεχνικές (περιγραφική στατιστική ερωτηματολογίου, γραφήματα χρήσης/ικανοποίησης). Αναπτύσσεται λογικό/εννοιολογικό μοντέλο (inputs–processes–outputs–outcomes) και επιχειρείται η μετατροπή των εννοιών σε μετρήσιμους δείκτες κατά τρεις διαστάσεις.»: περιβάλλον (π.χ. σκίαση, PM₂.₅/PM₁₀), χώρος/δίκτυο (πρόσβαση, συνδεσιμότητα) και κοινωνία (χρήσεις, ισότητα πρόσβασης, ασφάλεια/ποιότητα).

Η περίπτωση της Λάρισας αναλύεται σε σχέση με το κλίμα και τις θερμικές προκλήσεις (έντονο φαινόμενο θερμικής νησίδας), όπου το πράσινο μπορεί να μετριάσει ακραίες θερμοκρασίες και να βελτιώσει το μικροκλίμα. Χαρτογραφούνται οι βασικοί υφιστάμενοι χώροι πρασίνου (Πάρκο Αλκαζάρ, Αισθητικό Άλσος, Άλσος Μεζούρλου, Πάρκο Χατζηχαλάρ, Πάρκο Αγίου Αντωνίου, Πάρκο Φρουρίου, Παραποτάμιες ζώνες Πηνειού) και συνοψίζονται τα χαρακτηριστικά τους. Παράλληλα εξετάζονται οι πολιτικές αστικού πρασίνου σε επίπεδο ΕΕ, εθνικής κλίμακας και Δήμου Λαρισαίων, με κριτική συζήτηση διεθνών καλών πρακτικών και των διδαγμάτων τους για τη Λάρισα.

Στο εμπειρικό τμήμα παρουσιάζεται περιγραφική ανάλυση ερωτηματολογίου για το προφίλ πολιτών, τη χρήση χώρων πρασίνου, την ικανοποίηση από υποδομές/υπηρεσίες και τις προτάσεις βελτίωσης από τους ίδιους τους πολίτες. Τέλος, κατατίθενται συνολικά συμπεράσματα και στρατηγικές κατευθύνσεις με προτάσεις πολιτικής και διαχείρισης για το μέλλον του αστικού πρασίνου στη Λάρισα.

Συνολικά, η εργασία συνθέτει θεωρητική θεμελίωση, τυπολογική και δεικτοκεντρική προσέγγιση και εμπειρική τεκμηρίωση, επιδιώκοντας να υποστηρίξει μια συνεκτική, δικτυωμένη «πράσινη υποδομή» για μεσαίες ελληνικές πόλεις, με έμφαση στην ανθεκτικότητα, την ισότιμη πρόσβαση και τη βελτίωση της καθημερινής ποιότητας ζωής.

This thesis investigates urban green in the city of Larissa as a critical piece of urban infrastructure that integrates ecological, spatial, and social functions. Urban green encompasses vegetated and natural areas within the urban fabric—parks and groves, tree-lined streets, schoolyards, green roofs/walls, river corridors, and peri-urban forests—which provide ecosystem services (micro-climate regulation, air-pollutant absorption, storm-water management, biodiversity support) alongside socio-cultural benefits such as well-being, recreation, and social cohesion.

The theoretical framework draws on biophilic design, Attention Restoration Theory (ART) and Stress Reduction Theory (SRT), complemented by the international ecosystem-services paradigm and the concept of green infrastructure. Evidence from classic and recent literature documents the psychological and physical benefits of nature contact.

Methodologically, the study follows a mixed-methods strategy: a scoping review and comparative typological analysis for the foundational chapters, complemented by quantitative techniques (descriptive statistics of a questionnaire; use/satisfaction graphs) for the empirical part. It develops a logic/indicator-based framework (inputs–processes–outputs–outcomes) and operationalizes variables across three dimensions: environmental (e.g., shading, PM₂.₅/PM₁₀), spatial/network (accessibility, connectivity), and social (use patterns, equity of access, perceived safety/quality).

The Larissa case is analyzed with regard to climate and heat-stress challenges (pronounced urban heat-island conditions), where urban green can alleviate extreme summer temperatures and improve microclimate. Core assets are mapped—Alkazar Park, Aesthetic Grove, Mezourlou Grove, Chatzichalar Park, Agios Antonios Park, Frourio Park, and the Pineios river corridors—together with their key characteristics. Policy analysis spans the EU, national, and local levels and reviews international good practices to distill lessons for Larissa.

The empirical section reports a descriptive analysis of a citizens’ survey covering demographics, use of green spaces, satisfaction with infrastructure/services, and citizens’ proposals for improvement. Finally, the thesis offers integrated conclusions and strategic directions, with policy and management proposals for the future of Larissa’s urban green.

Overall, the work integrates theory, typologies and indicator design with empirical evidence to support a coherent, networked green infrastructure for medium-sized Greek cities, emphasizing resilience, equitable access, and everyday quality of life.