Background: Teleworking is a key element of modern employment, but its impact on construction engineers remains unexplored. Evidence and research on its effect on job satisfaction and engagement in the organization of engineers in the construction industry is limited.

Aim:  This dissertation examines the relationship between teleworking intensity, job satisfaction, and organizational commitment among Corporate Architects, Civil Engineers, and Topographers in Greece. It also investigates the mediating role of job satisfaction.

Methodology: Quantitative research was carried out on 135 engineers, through a structured questionnaire and statistical analyses, to evaluate the research hypotheses and examine the interactions between the variables studied. The intensity of teleworking was measured with weekly working days remotely. The data were analyzed through descriptive statistics, correlation analysis, and linear regressions.

Results: Although telecommuting intensity does not generally appear to have a significant correlation with variables, subgroup variations were observed depending on age and experience, in which telecommuting intensity positively affects job satisfaction and, to a lesser extent, commitment to the organisation. Job satisfaction is positively associated with commitment to the organization, confirming its mediating role.

Conclusions: Findings support the integration of flexible labor policies, accompanied by supportive management and digital infrastructure in technical professions. They also contribute to the emerging literature on teleworking, HRM practices and policy design regarding of highly skilled human resources in the wake of the pandemic.

Keywords: Teleworking, job satisfaction, organizational commitment, hybrid work, civil engineers, architects, topographers, construction sector

Θεωρητικό υπόβαθρο: Η τηλεργασία αποτελεί βασικό στοιχείο της σύγχρονης απασχόλησης, ωστόσο οι επιπτώσεις της στους μηχανικούς του κατασκευαστικού τομέα, παραμένουν ανεξερεύνητες. Τα στοιχεία και ή έρευνα σχετικά με την επίδρασή της στην ικανοποίηση από την εργασία και τη δέσμευση στον οργανισμό, των μηχανικών στον κατασκευαστικό κλάδο, είναι περιορισμένα.

Σκοπός: Η παρούσα διατριβή εξετάζει τη σχέση μεταξύ της έντασης τηλεργασίας, της ικανοποίησης από την εργασία και της οργανωσιακής δέσμευσης μεταξύ εταιρικών Αρχιτεκτόνων, Πολιτικών Μηχανικών και Τοπογράφων στην Ελλάδα. Διερευνά επίσης τον διαμεσολαβητικό ρόλο της ικανοποίησης από την εργασία.

Μεθοδολογία: Πραγματοποιήθηκε ποσοτική έρευνα σε 135 μηχανικούς, μέσω δομημένου ερωτηματολογίου και στατιστικών αναλύσεων, για την αξιολόγηση των ερευνητικών υποθέσεων και την εξέταση των αλληλεπιδράσεων μεταξύ των μεταβλητών που μελετήθηκαν. Η ένταση της τηλεργασίας μετρήθηκε με εβδομαδιαίες εργάσιμες ημέρες εξ αποστάσεως. Τα δεδομένα αναλύθηκαν μέσω περιγραφικής στατιστικής, ανάλυσης συσχέτισης και γραμμικών παλινδρομήσεων.

Αποτελέσματα: Εάν και η ένταση της τηλεργασίας δεν φαίνεται γενικά να έχει σημαντική συσχέτιση με τις μεταβλητές, παρατηρήθηκαν διακυμάνσεις υποομάδων ανάλογα με την ηλικία και την εμπειρία, στις οποίες η ένταση της τηλεργασίας επηρεάζει θετικά την ικανοποίηση από την εργασία και, σε μικρότερο βαθμό, τη δέσμευση στον οργανισμό. Η ικανοποίηση από την εργασία σχετίζεται θετικά με δέσμευση στον οργανισμό, επιβεβαιώνοντας το διαμεσολαβητικό της ρόλο.

Συμπεράσματα: Τα ευρήματα υποστηρίζουν την ενσωμάτωση ευέλικτων πολιτικών εργασίας, συνοδευόμενες από υποστηρικτική διαχείριση και ψηφιακή υποδομή στα τεχνικά επαγγέλματα. Συμβάλλουν επίσης στην αναδυόμενη βιβλιογραφία σχετικά με την τηλεργασία, τις πρακτικές διαχείρισης ανθρώπινου δυναμικού και το σχεδιασμό πολιτικής σχετικά με το ανθρώπινο δυναμικό υψηλής ειδίκευσης στον απόηχο της πανδημίας.

Λέξεις-κλειδιά: Τηλεργασία, ικανοποίηση από την εργασία, δέσμευση στον οργανισμό, υβριδική εργασία, πολιτικοί μηχανικοί, αρχιτέκτονες, τοπογράφοι, κατασκευαστικός τομέας