This thesis examines the impacts of climate change on cultural heritage, with a particular focus on tangible heritage and artefacts house within art museums. It explores how art design, and educational programs can serve as efective tools to raise public awareness about the risks facing cultural heritage, foster emotional and cognitive engagement, and encourage personal and collective responsibility for heritage conservation and management.

The research adopts a qualitative approach, utilizing case studies of mseum and educational programs alongside semi-structured interviews with key stakeholders, including museum professionals, educators and participants. Through this methodological famework, the study investigates best practices in integrating creative and artistic concepts into the design of educational initiatives and programs, both within museum contexts and in school-based programs.

As a key outcome, the research proposes guidelines for designing innovative and inclusive programs that combine narrative storytelling, visual and multisensory experiences, and interactive methods to enhance learning and engagement. These programs aim to connet scientific knowledge of climate change with lived experiences, promoting critical reflection, ethical awareness, and active participation among diverse audiences. The findings highlight the potential of interdisciplinary collaboration among art, education, and cultural heritage professionals to create sustainable, impactful educational initiatives that empower communities to respond to climate-related threats.

Ultimately, the study contributes to the broader discourse on the rola of creativity and education in addressing global challenges, demonstrating how cultural heritage can serve not only as a vulnerable resource but also as a catalyst for social awareness, civic engagement, and cultural preservation.

Η παρούσα διπλωματική εργασία εξετάζει τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής στην πολιτιστική κληρονομιά, με ιδιαίτερη έμφαση στην υλική κληρονομιά και τα αντικείμενα που φιλοξενοούνται σε μουσεία τέχνης. Εξετάζει πώς η τέχνη, ο σχεδιασμός και τα εκπαιδευτικά προγράμματα μπορούν να λειτουργήσουν ως αποτελεσματικά εργαλεία για την ευαισθητοποίηση του κοινού σχετικά με τους κινδύνους που απειλούν την πολιτιστική κληρονομιά, την προώθηση συναισθηματικής και γνωστικής εμπλοκής και την ενθάρρυνση ατομικής και συλλογικής ευθύνης για τη διατήρηση και τη διαχείριση της κληρονομιάς.

Η έρευνα ακολουθεί ποιοτιή προσέγγιση, αξιοποιώντας μελέτες περιπτώσεων μουσειακών και εκπαιδευτικών προγραμμάτων σε συνδυασμό με ημιδομημένες συνεντεύξεις με βασικούς εμπλεκόμενους, όπως επαγγελματίες μουσείων, εκπαιδευτικούς και συμμετέχοντας. Μέσω αυτού του μεθοδολογικού πλαισίου, η μελέτη διερευνά τις βέλτιστες πρακτικές για την ενσωμάτωση δημιουργικών και καλλιτεχνικών στοιχείων και προσεγγίσεων στο σχεδιασμό εκπαιδευτικών πρωτοβουλιών και προγραμμάτων, τόσο στο πλαίσιο των μουσείων όσο και σε προγράμματα που εφαρμόζονται σε σχολεία.

Ως βασικό αποτέλεσμα, η έρευνα προτείνει κατευθυντήριες γραμές για το σχεδιασμό καινοτόμων και περιεκτικών προγραμμάτων που συνδυάζουν την αφήγηση ιστοριών (Storytelling), οπτιές και πολυαισθητηριακές εμπειρίες και διαδραστικές μεθόδους για την ενίσχυση της μάθησης και της εμπλοκής. Τα προγράμματα αυτά στοχεύουν στη σύνδεση της επιστημονικής γνώσης για την κλιματική αλλαγή με τις βιωμένες εμπειρίες, προάγοντας την κριτική σκέψη, την ηθική ευαισθητοποίηση και τη δραστήρια συμμετοχή διαφορετικών κοινοτήτων. Τα ευρήματα αναδεικνύουν την δυναμική της διεπιστημονικής συνεργασίας μεταξύ επαγγελματιών της τέχνης, της εκπαίδευσης και της πολιτιστικής κληρονομιάς για τη δημιουργία βιώσιμων, ουσιαστικών εκπαιδευτικών πρωτοβουλιών που ενδυναμώνουν τις κοινότητες να ανταποκριθούν στις απειλές που σχετίζονται με την κλιματική αλλαγή.

Τελικά, η μελέτη συμβάλλει στον ευρύτερο διάλογο σχετικά με τον ρόλο της δημιουργικότητας και της εκπαίδευσης στην αντιμετώπιση παγκόσμιων προκλήσεων, δείχνοντας πώς η πολιτιστιή κληρονομιά μπορεί να λειτουργήσει όχι μόνο ως ευάλωτος πόρος αλλά και ως καταλύτης για κοινωνική ευαισθητοποίηση, συμμετοχή των πολιτών και διατήρηση της πολιτιστικής ταυτότητας.