Η παρούσα εργασία εξετάζει πώς οι μη θεσμικές, συλλογικές καλλιτεχνικές πρακτικές επανανοηματοδοτούν και μεταμορφώνουν τον δημόσιο χώρο, εστιάζοντας στην ετήσια έκθεση +oikismos στον προσφυγικό συνοικισμό Χαλανδρίου. Στο πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης πόλης, ο δημόσιος χώρος συχνά χάνει τον κοινωνικό και πολιτικό του χαρακτήρα, υπό την πίεση της ιδιωτικοποίησης, εμπορευματοποίησης και του εξευγενισμού. Αντίβαρο σε αυτή τη διαδικασία αποτελούν καλλιτεχνικές πρωτοβουλίες που κινητοποιούν την κοινότητα, αναδεικνύουν τη συλλογική μνήμη και ενισχύουν το "δικαίωμα στην πόλη". Η εργασία στοχεύει να καταγράψει τις πολλαπλές μεταμορφώσεις του δημόσιου χώρου που προκύπτουν από την έκθεση +oikismos, να αποτυπώσει τον νέο "χάρτη" της γειτονιάς και να διερευνήσει κατά πόσο οι εκθέσεις δημιουργούν νέους "φιλόξενους τόπους". Κεντρικά ερευνητικά ερωτήματα αφορούν τις σχέσεις χώρου-χρόνου(συλλογική μνήμη), χώρου-κοινωνίας(πολιτικές πρακτικές) και τις χωρικές μεταμορφώσεις. Η μεθοδολογία περιλαμβάνει θεματική ανάλυση ποιοτικών δεδομένων, ημι-δομημένες συνεντεύξεις με καλλιτέχνες, επιμελητές, κατοίκους και επισκέπτες, συμμετοχική παρατήρηση και συλλογική χαρτογράφηση. Στο θεωρητικό μέρος εξετάζεται η έννοια του δημόσιου χώρου ως δυναμικό πεδίο παραγωγής, το πολιτικό πλαίσιο του placemaking και placeguarding, η δύναμη της τέχνης στη δημιουργία συλλογικών εμπειριών και οι πρακτικές πολιτισμικής χαρτογράφησης και αντι-χαρτογράφησης. Το εμπειρικό μέρος αναλύει τη συμβολή της έκθεσης +oikismos στην αναδιαμόρφωση του δημόσιου χώρου, στην ενίσχυση της συλλογικής ταυτότητας και στη δημιουργία κοινωνικών δικτύων συνεργασίας. Στόχος είναι η ανάδειξη της τέχνης ως εργαλείο κοινωνικής ενεργοποίησης και δημιουργίας ενός νέου Τόπου, μέσα από τη σύνθεση μνήμης, εμπειρίας και συλλογικής δράσης.

This paper examines how non-institutional, collective artistic practices reinterpret and transform public space, focusing on the annual +oikismos exhibition held in the refugee neighborhood of Chalandri. In the context of the neoliberal city, public space often loses its social and political character under the pressures of privatization, commodification, and gentrification. As a counterweight to this process, artistic initiatives emerge that engage the community, highlight collective memory, and strengthen the "right to the city." The aim of the study is to document the multiple transformations of public space brought about by the +oikismos exhibition, to map the neighborhood’s new "landscape," and to explore the extent to which these exhibitions create new "welcoming places." The central research questions address the relationships between space and time(collective memory), space and society (political practices), and spatial transformations. The methodology includes thematic analysis of qualitative data, semi-structured interviews with artists, curators, residents, and visitors, participatory observation, and collective mapping. The theoretical framework explores the concept of public space as a dynamic field of production, the political context of placemaking and placeguarding, the power of art in creating collective experiences, and the practices of cultural mapping and counter-mapping. The empirical section analyzes the contribution of the +oikismos exhibition to the reconfiguration of public space, the strengthening of collective identity, and the creation of social networks of collaboration. The goal is to highlight art as a tool for social activation and the creation of a new Place, through the synthesis of memory, experience, and collective action.