Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι η διερεύνηση της επίδρασης των νανοσωματιδίων αργύρου (Ag NPs) στη φωτοκαταλυτική διάσπαση του νερού για την παραγωγή υδρογόνου, με στόχο την αξιολόγηση της αποδοτικότητας διαφόρων συνδυαστικών φωτοκαταλυτικών συστημάτων. Πραγματοποιήθηκε εκτενής βιβλιογραφική ανασκόπηση, με έμφαση τόσο στη μορφολογία και τη μέθοδο σύνθεσης των Ag NPs (βιολογικές, χημικές, φυσικές και φωτοχημικές τεχνικές) όσο και στο είδος του υποστρώματος ή στη συνεργιστική δράση με άλλα νανοσωματίδια, παράγοντες που επηρεάζουν καθοριστικά την καταλυτική συμπεριφορά. Τα ανόργανα υποστρώματα με βάση το TiO₂ αποδείχθηκαν ιδιαίτερα αποδοτικά, ιδίως όταν η δομή και η μορφολογία τους ήταν βελτιστοποιημένες, όπως νανοΐνες ή νανοράβδοι. Οι οργανικοί καταλύτες, κυρίως g-C₃N₄ και τα παράγωγά του, προσέφεραν σταθερές και αξιόπιστες επιδόσεις, ιδίως σε τροποποιημένες μορφές. Επιπλέον, στα πιο σύνθετα ή ετερογενή συστήματα (π.χ. με MnO₂, WO₃) εντοπίζονται ενδιαφέρουσες επιδόσεις σε ντοπαρισμένες με Ag δομές. Τέλος, τα διμεταλλικά συστήματα Ag και με Cu ή Pd, παρουσίασαν ενισχυμένη φωτοκαταλυτική δραστικότητα όταν υπήρχε ισχυρή συνέργεια μεταξύ των μετάλλων. Τα αποτελέσματα συγκρίσεων από ποικίλα καταλυτικά συστήματα καταδεικνύουν ότι τα υποστρώματα TiO₂ και g-C₃N₄ αποτελούν τις πλέον αξιόπιστες βάσεις για φωτοκαταλυτική εφαρμογή.

The aim of the present work is to investigate the effect of silver nanoparticles (Ag NPs) on the photocatalytic decomposition of water for hydrogen production, with the aim of evaluating the efficiency of various combined photocatalytic systems. An extensive literature review was carried out, with emphasis on both the morphology and method of synthesis of Ag NPs (biological, chemical, physical and photochemical techniques) and the type of substrate or synergistic activity with other nanoparticles, factors that have a decisive influence on the catalytic behaviour. TiO₂-based inorganic substrates proved to be particularly efficient, especially when their structure and morphology were optimised, such as nanofibres or nanorods. Organic catalysts, mainly g-C₃N₄ and its derivatives, offered stable and reliable performances, especially in modified forms. Moreover, in the more complex or heterogeneous systems (e.g. with MnO₂, WO₃) interesting performances in Ag-doped structures were identified. Finally, bimetallic Ag systems with both Cu or Pd exhibited enhanced photocatalytic activity when there was strong synergy between the metals. The results of comparisons from a variety of catalytic systems demonstrate that TiO₂ and g-C₃N₄ substrates are the most reliable bases for photocatalytic application.