Η παρούσα διπλωματική εργασία διερευνά τη μεταβαλλόμενη δυναμική της συγγραφής στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης (ΤΝ), εστιάζοντας στη συμπαραγωγή λογοτεχνικών κειμένων μέσω μεγάλων γλωσσικών μοντέλων (LLMs), και συγκεκριμένα με τη χρήση του ChatGPT. Υπερβαίνοντας την εργαλειακή προσέγγιση της ΤΝ ως απλού βοηθητικού μηχανισμού, η μελέτη προτείνει τη θεώρηση του γλωσσικού μοντέλου ως ενεργού συμπαραγωγού σε μια τεχνολογικά διαμεσολαβημένη συγγραφική διαδικασία.

Εστιάζοντας στη σύγχρονη δυναμική της συγγραφικής πρακτικής, η μελέτη αναλύει τη συμπαραγωγή κειμένων ως αποτελεσμάτων συνεργασίας ανθρώπου και μηχανής, εξετάζοντας τη λειτουργικότητα του εργαλείου κατά το στάδιο της τελικής διαμόρφωσης της αφήγησης μέσω της επιμέλειας.

Το θεωρητικό πλαίσιο αντλείται από τη θεωρία της βιοπολιτισμικής εξέλιξης της αφηγηματικής ικανότητας και τις σύγχρονες μελέτες για την υβριδική συνεργασία ανθρώπου και μηχανής στην παραγωγή λογοτεχνικών κειμένων. Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στην έννοια της συμπαραγωγής, σύμφωνα με την οποία η συγγραφή προκύπτει από τη δυναμική αλληλεπίδραση ανθρώπινης πρόθεσης και αλγοριθμικής γλωσσικής επεξεργασίας.

Τα αποτελέσματα καταδεικνύουν ότι το ChatGPT δύναται να λειτουργήσει ως συγγραφικός συνομιλητής, ενισχύοντας τη διαδικασία παραγωγής της γραφής. Ωστόσο, αναδεικνύονται και κρίσιμα όρια, όπως η θεματική στερεοτυπία, η ομογενοποίηση του ύφους και η δυσκολία διαχείρισης σύνθετων αφηγηματικών δομών.

Συνολικά, η εργασία υποστηρίζει ότι η ενσωμάτωση της ΤΝ στη δημιουργική γραφή δεν ακυρώνει την ανθρώπινη δημιουργικότητα, αλλά οδηγεί σε έναν τεχνολογικό επαναπροσδιορισμό της συγγραφικής υποκειμενικότητας. Προτείνεται η έννοια της συλλογικής αυθεντίας ως θεωρητικού πλαισίου κατανόησης των νέων υβριδικών μορφών συγγραφής που αναδύονται σε υπολογιστικά περιβάλλοντα.

Τhis thesis explores the evolving dynamics of authorship in the age of artificial intelligence, focusing specifically on the co-production of literary texts through the use of large language models (LLMs), with ChatGPT as the primary case study. Moving beyond the instrumental view of AI as a mere support tool, the study conceptualizes the language model as an active co-agent within a technologically mediated writing process.

The theoretical framework draws from biocultural evolution theories of narrative capacity, cognitive narratology, and contemporary studies on human–machine hybrid creativity. Special emphasis is placed on the notion of semantic co-agency, wherein writing emerges from the interaction between human intentionality and algorithmic linguistic processing.

The methodological design consists of an experimental editing of original literary excerpts using ChatGPT, assessing its contribution across four key dimensions: narrative coherence, consistency, creative diversity, and linguistic accuracy. The research evaluates both the strengths and limitations of AI-assisted writing in handling complex narrative structures.

The findings suggest that ChatGPT can function as an effective writing companion, providing alternative phrasings, stylistic adjustments, and narrative suggestions that enhance the creative drafting process. However, the study also identifies critical boundaries, particularly concerning the preservation of authorial individuality and the nuanced management of literary complexity.

Ultimately, the dissertation argues that the integration of AI into the creative writing process signals not the displacement of human authorship but its technological reconfiguration. The study proposes the concept of collective authorship as a theoretical framework for understanding the new hybrid forms of textual production, contributing to the ongoing dialogue on the future of creativity in computational environments.