Η παρούσα εργασία εξετάζει την αισθητική και την ιδεολογία της Γενιάς του ’30, με έμφαση στην ελληνική αρχιτεκτονική και ζωγραφική. Βασικός στόχος είναι η ανάλυση του τρόπου με τον οποίο οι δημιουργοί της περιόδου επανεπεξεργάζονται την έννοια της ελληνικότητας, αξιοποιώντας μοντέρνες καλλιτεχνικές φόρμες που ισορροπούν ανάμεσα στην παράδοση και τη νεωτερικότητα.

Η μελέτη υιοθετεί διεπιστημονική μεθοδολογία, συνδυάζοντας εργαλεία από την ιστορία της τέχνης, την ανάλυση της αρχιτεκτονικής και τις πολιτισμικές σπουδές. Η προσέγγιση βασίζεται στην ερμηνευτική ανάλυση εικαστικών και αρχιτεκτονικών έργων, αρχειακή τεκμηρίωση και βιβλιογραφική επισκόπηση. Στόχος είναι να αναδειχθούν οι μορφολογικές και ιδεολογικές συνιστώσες που συγκροτούν την ταυτότητα της Γενιάς του ’30.

Η σχέση μορφής και νοήματος αναδεικνύεται κομβική στη διαμόρφωση μιας νέας εικαστικής γλώσσας που υπερβαίνει τον νατουραλισμό, μεταφράζοντας την ελληνικότητα σε όρους καθαρότητας, εντοπιότητας και στοχασμού. Η αρχιτεκτονική μετουσιώνεται σε πεδίο όπου συνυπάρχουν η μνήμη, η ηθική ευθύνη και η τεχνική δεξιότητα.

Η εργασία φωτίζει τη διαλεκτική σχέση μεταξύ παραδοσιακών και νεωτερικών μορφών έκφρασης, εξετάζοντας αντιπροσωπευτικούς δημιουργούς, όπως οι Πικιώνης, Παρθένης, Τσαρούχης, Κόντογλου, Γκίκας, και τη δημιουργική τους αφομοίωση ευρωπαϊκών ρευμάτων όπως ο κυβισμός, ο υπερρεαλισμός και η αρχιτεκτονική ενσωματωμένη στο φυσικό περιβάλλον.

Η ελληνικότητα που επεξεργάζεται η Γενιά του ’30 δεν εκλαμβάνεται ως νοσταλγική αναδίπλωση αλλά ως δυναμική πολιτισμική πρόταση: ένα σχήμα εν εξελίξει που επανατοποθετεί την τέχνη στη συνάρτηση της εθνικής ταυτότητας, της ιστορικής συνείδησης και του παγκόσμιου πολιτισμικού διαλόγου. Η πολιτισμική παρακαταθήκη αυτής της γενιάς συνεχίζει να επηρεάζει τη σύγχρονη σκέψη και δημιουργία, συνιστώντας γόνιμο πεδίο μελέτης για το παρόν και το μέλλον της ελληνικής τέχνης.

This dissertation examines the aesthetics and ideology of the Generation of the ’30s, focusing on Greek architecture and painting. Its main objective is to explore how the artists of the period reinterpreted Greekness by employing modern artistic forms that balance tradition and modernity.

The study adopts an interdisciplinary methodology, combining tools from art history, architectural theory, and cultural studies. It is based on interpretive analysis of artworks and buildings, archival research, and critical literature review. The aim is to highlight the ideological and formal components that shape the identity of the Generation of the ’30s.

The relationship between form and meaning emerges as central to the development of a new visual language that moves beyond naturalism, translating Greekness into clarity, locality, and contemplation. Architecture is presented as a space where memory, ethical responsibility, and technical skill coexist.

The thesis illuminates the dialectic between traditional and modern forms through the work of key figures such as Pikionis, Parthenis, Tsarouchis, Kontoglou, Ghika, who creatively assimilated European movements like Cubism, Surrealism, and Organic Architecture. Special attention is given to everyday life, natural light, and silence as carriers of cultural memory, while the contribution of lesser-known and female artists of the time is also highlighted.

The notion of Greekness shaped by the Generation of the ’30s is not approached as nostalgic retreat but as a dynamic cultural proposition: a concept in progress that situates art within national identity, historical consciousness, and global cultural dialogue. The legacy of this generation continues to influence contemporary thought and creativity, offering fertile ground for future reflection on Greek art.