ΕΙΣΑΓΩΓΗ: Η νευροεκφυλιστική νόσος Parkinson επηρεάζει παγκοσμίως σχεδόν 6 εκατομμύρια ανθρώπους με συνεχώς αυξανόμενο επιπολασμό. Εκδηλώνεται τόσο με κινητικά όσο και με μη κινητικά συμπτώματα. Δεδομένου ότι δεν έχει βρεθεί ακόμα θεραπεία, η ιατρική προσέγγιση στοχεύει στη βελτίωση της ποιότητας ζωής των ασθενών. Παράλληλα με τη φαρμακευτική αγωγή, η νευροαποκατάσταση διαδραματίζει σημαντικό ρόλο χάρη στην πολυεπιστημονική της προσέγγιση. Μέθοδοι όπως η φυσικοθεραπεία, με συμβατικές και μη συμβατικές τεχνικές, έχουν δείξει θετικά αποτελέσματα καθ' όλη τη διάρκεια της νόσου. Καινοτομίες λόγω της εξέλιξης της τεχνολογίας όπως η εικονική πραγματικότητα ή η τηλεαποκατάσταση παρουσιάζουν ενδιαφέρουσες μελλοντικές δυνατότητες.

ΣΚΟΠΟΣ: Στόχος της εργασίας είναι να διερευνήσει τον ρόλο και την επίδραση των διαφορετικών τεχνικών της φυσικοθεραπείας, βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα, στην ποιότητα ζωής των ασθενών. ΜΕΘΟΔΟΣ: Πραγματοποιήθηκε συστηματική ανασκόπηση, μετά από αναζήτηση στην βάση δεδομένων Pubmed, όλων των κλινικών δοκιμών στην αγγλική γλώσσα που διερεύνησαν και αξιολόγησαν την ποιότητα ζωής των ασθενών με νόσο Parkinson, πριν και μετά από φυσικοθεραπευτική παρέμβαση (συμβατική ή μη) είτε ως πρωτεύον είτε ως δευτερεύον μέτρο έκβασης.

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: 109 κλινικές δοκιμές συμπεριλήφθηκαν στην συστηματική ανασκόπηση εκ των οποίων οι 82 βρήκαν σημαντικά αποτελέσματα. Από τις 155 φυσικοθεραπευτικές παρεμβάσεις που διερευνήθηκαν οι 89 βρήκαν σημαντική στατιστικά βραχυπρόθεσμη (στο τέλος της παρέμβασης) βελτίωση και 2 με ουδέτερη επίδραση. Μικρός αριθμός παρεμβάσεων μελετήθηκε μακροπρόθεσμα (n=63). Στις 23 βρέθηκαν σημαντικά μακροπρόθεσμα αποτελέσματα εκ των οποίων οι 16 έδειξαν θετική επίδραση, οι 6 καμία επίδραση και 1 επιδείνωση της ποιότητας ζωής. Το ερωτηματολόγιο της νόσου του Parkinson (PDQ-39) χρησιμοποιήθηκε στην πλειοψηφία των ερευνών (65%). 22 διαφορετικές φυσικοθεραπευτικές μέθοδοι μελετήθηκαν με την πολυτροπική συμβατική φυσικοθεραπεία (συνδυασμός πολλών τεχνικών) να υπερτερεί στις συμβατικές τεχνικές, ακολουθούμενη από την προπόνηση αντίστασης και η υδροθεραπεία στις μη συμβατικές τεχνικές, ακολουθούμενη από τον χορό και το exergaming.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Επιβεβαιώθηκαν τα βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα της φυσικοθεραπείας στην βελτίωση της ποιότητας ζωής των ασθενών με Parkinson, ωστόσο, απαιτείται περαιτέρω έρευνα για τη βελτίωση των θεραπευτικών στρατηγικών της και της μακροπρόθεσμης βιωσιμότητας των αποτελεσμάτων της

INTRODUCTION: The neurodegenerative disorder Parkinson’s disease affects nearly 6 million people worldwide, with a steadily increasing prevalence. It manifests with both motor and non-motor symptoms. As no cure has yet been found, the medical approach focuses on improving patients’ quality of life. Alongside pharmacological treatment, neurorehabilitation plays a significant role due to its multidisciplinary approach. Methods such as physiotherapy, using both conventional and unconventional techniques, have shown positive results throughout the course of the disease. Technological innovations, such as virtual reality and telerehabilitation, present promising prospects for the future. AIM: This study aims to explore the role and impact of different physiotherapy techniques, both in the short and long term, on the quality of life of patients.

METHOD: A systematic review was conducted by searching the PubMed database for all clinical trials and studies in the English language that investigated and evaluated the quality of life of patients with Parkinson’s disease before and after physiotherapy interventions (conventional or non-conventional), either as a primary or secondary outcome.

RESULTS: 109 clinical trials were included in the systematic review, 82 of which reported significant results. Among the 155 physiotherapy interventions studied, 89 showed statistically significant short-term improvements (at the end of the intervention), while 2 had a neutral effect. A small number of interventions were studied in the long term (n=63). Among these, 23 reported significant long-term outcomes, of which 16 showed a positive effect, 6 showed no effect, and 1 showed a deterioration in quality of life. The Parkinson’s Disease Questionnaire (PDQ-39) was used in the majority of the studies (65%). A total of 22 different physiotherapy methods were examined. Among conventional techniques, multimodal conventional physiotherapy (a combination of various techniques) was the most effective, followed by resistance training. Among non-conventional techniques, hydrotherapy ranked highest, followed by dance therapy and exergaming. Among non-conventional methods, hydrotherapy was most effective, followed by dance and exergaming.

CONCLUSION: The short-term benefits of physiotherapy in improving the quality of life in Parkinson’s patients were confirmed. However, further research is required to ehance therapeutic strategies and ensure the long-term sustainability of the outcomes