Η παρούσα μεταπτυχιακή διπλωματική εργασία, με τίτλο: «Ελληνικός Κινηματογράφος και Γυναικοκτονία: η κινηματογραφική πρακτική ως μέσο για τη διερεύνηση του τρόπου αναπαράστασης των δολοφονιών γυναικών στη μεγάλη οθόνη, της σχέσης κινηματογράφου και πατριαρχίας και της φεμινιστικής κριτικής στο ελληνικό πλαίσιο», επιχειρεί να εξετάσει τις μορφές και τις σημασίες που προσλαμβάνει η γυναικοκτονία στον ελληνικό κινηματογράφο από τη δεκαετία του 1950 έως σήμερα.

Στόχος είναι να αναδειχθεί πώς οι δολοφονίες γυναικών δεν παρουσιάζονται απλώς ως μεμονωμένα εγκλήματα, αλλά ως απόρροια ευρύτερων κοινωνικών, έμφυλων και ιδεολογικών αντιλήψεων και πρακτικών. Η εργασία βασίζεται στη θέση ότι η τέχνη, εν προκειμένω ο κινηματογράφος, δεν λειτουργεί μόνο ως αντανάκλαση της κοινωνικής πραγματικότητας, αλλά και ως ενεργός συνδιαμορφωτής της. Όπως σημείωνε ο Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι, η τέχνη δεν είναι απλώς καθρέφτης του κόσμου, αλλά «σφυρί για να τον διαμορφώνει». Έτσι, η απεικόνιση της γυναικοκτονίας στην κινηματογραφική αφήγηση δεν είναι ποτέ ουδέτερη, αλλά εντάσσεται σε πολιτισμικά σχήματα που άλλοτε αναπαράγουν και άλλοτε αμφισβητούν την πατριαρχική ηγεμονία.

Μέσα από την ανάλυση 19 ελληνικών ταινιών, η έρευνα αποκάλυψε επαναλαμβανόμενα αφηγηματικά και ιδεολογικά μοτίβα: η γυναικοκτονία συχνά εντάσσεται σε ιδιωτικό πλαίσιο και συνδέεται με την ανάγκη ελέγχου της γυναικείας αυτονόμησης, ενώ η οπτική αφήγησης παραμένει κατά κανόνα ανδροκεντρική. Η γυναίκα εμφανίζεται είτε ως ένοχη για τη μοίρα της είτε ως βουβό θύμα ενός συστήματος εξουσίας. Επιπλέον, η ποσοτική καταγραφή των μορφών βίας ανέδειξε ότι οι πράξεις αυτές δεν είναι στιγμιαίες, αλλά αποτυπώνουν μια συνεχή και κλιμακούμενη διαδικασία πειθάρχησης.

Η μελέτη επισημαίνει ότι ο ελληνικός κινηματογράφος, ειδικά από το 2000 και έπειτα, παράγει νέες μορφές αναπαράστασης της βίας, συχνά ψυχρές και αποστασιοποιημένες, όπου ο δράστης εμφανίζεται ως «κανονικός» άνδρας και το θύμα στερείται φωνής. Η εργασία αξιοποιεί φεμινιστική θεωρία, κινηματογραφική σημειωτική και μεικτή μεθοδολογική προσέγγιση, προκειμένου να αναδείξει την πατριαρχική «γλώσσα» της εικόνας και τις πολιτισμικές λειτουργίες της γυναικοκτονίας ως αισθητικό και κοινωνικό φαινόμενο.

This postgraduate thesis, titled "Greek Cinema and Femicide: Representations of Femicide in Contemporary Greek Cinema", aims to examine the forms and meanings that femicide assumes in Greek cinema from the 1950s to the present.

The objective is to highlight how the murders of women are not merely depicted as isolated crimes, but as expressions of broader social, gendered, and ideological structures and practices. The study is based on the premise that art—cinema in this case—is not only a reflection of social reality but also an active agent in shaping it. As Vladimir Mayakovsky once said, art is not simply a mirror of the world, but “a hammer with which to shape it.” Thus, the depiction of femicide in cinematic narratives is never neutral; it is embedded in cultural frameworks that may either reproduce or challenge patriarchal dominance.

Through the analysis of 19 Greek films, the research reveals recurring narrative and ideological patterns: femicide is often situated in the private sphere and linked to the need to control female autonomy, while the narrative point of view is predominantly male-centered. Women are depicted either as responsible for their fate or as silent victims of a power system. Furthermore, quantitative data regarding forms of violence show that such acts are not impulsive but represent an escalating process of discipline and control.

The study emphasizes that Greek cinema—particularly since the 2000s—has produced new forms of violence representation: often cold and detached, in which the perpetrator appears as a "normal" man, and the victim is stripped of voice and agency. Drawing on feminist theory, film semiotics, and a mixed-methods approach, this thesis highlights the patriarchal "language" of visual representation and the cultural functions of femicide as both an aesthetic and social phenomenon.