Ο Σακχαρώδης Διαβήτης αποτελεί ένα από τα πιο κοινά χρόνια Μεταβολικά Νοσή
ματα που σύμφωνα με τα πλέον διεθνή στατιστικά στοιχεία, 1 στου 11 ενήλικες πάσχει
σήμερα από διαβήτη ενώ το 2040 αναμένεται να πάσχει από διαβήτη 1 στους 10. Χαρα
κτηρίζεται από υψηλά επίπεδα γλυκόζης στο αίμα και ακολουθείται από μια πληθώρα άλ
λων σοβαρών συμπτωμάτων που διαρκούν για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Οπότε κρίνεται απαραίτητη η έγκαιρη διάγνωση και ρύθμισή του, με 2 βασικούς βιοδείκτες να πρωταγωνιστούν κυρίαρχα σε αυτό και που προκύπτουν από την ένδεια ή την προβληματική λειτουργία της ορμόνης, Ινσουλίνης. Αυτοί είναι η Γλυκόζη νηστείας και η Γλυκοζυλιωμένη Αιμοσφαιρίνη ( HbA1c). Η HbA1c είναι μια γλυκοπρωτεινη που σε κατάσταση υπεργλυκαιμίας του οργανισμού αυξάνεται σημαντικά και αναπαριστά την μέση συγκέντρωση γλυκόζης στο πλάσμα για μια παρατεταμένη χρονική περίοδο, περίπου μέχρι 120 ημέρες.
Μέχρι σήμερα οι σύνηθες εργαστηριακές αναλυτικές τεχνικές που χρησιμοποιού
νται για την μέτρηση των επιπέδων συγκέντρωσης της HbA1c είναι η υγρή χρωματογραφία υψηλής απόδοσης, η Ανοσοδοκιμασία και η τριχοειδής ηλεκτροφόρηση. Η ακρίβεια και η πιστότητα των δοκιμασιών αυτών φτάνουν με αυτές των δοκιμασιών της γλυκόζης και συνεπώς θεωρείται ένα ευαίσθητος διαγνωστικός βιοδείκτης για την διάγνωση και αντιμετώπιση του διαβήτη σε ασθενείς, ενώ η συγκέντρωσή της χρησιμοποιείται και για την επίτευξη αυστηρού ελέγχου σε έγκυες διαβητικές ασθενείς. Συνεπώς, η Αμερικανική Ένωση Διαβήτη, η Ευρωπαϊκή Ένωση για την Μελέτη του Διαβήτη και ο Διεθνής Διαβητολογικός Οργανισμός αποφάσισαν ότι η δοκιμασία της HbA1c θα πρέπει να αναγνωριστεί ως η κύρια μέθοδος διάγνωσης του διαβήτη θέτοντας ως διαγνωστικό όριο για την HbA1c το 6,5%.
Συμπερασματικά η HbA1c σε σχέση με την Γλυκόζη νηστείας θα μπορούσε να προ
τιμηθεί ως καταλληλότερη μέθοδος διάγνωσης και αντιμετώπισης του Σακχαρώδη Διαβήτη, πάντα υπό την επίβλεψη των εξατομικευμένων παραγόντων και των συνθηκών κατά των οποίων δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί.

Diabetes Mellitus is one of the most common chronic metabolic diseases. According
to the most recent international statistics, 1 in 11 adults currently suffers from diabetes and by 2040 it is expected that 1 in 10 will have diabetes. It is characterized by high blood glucose levels and is accompanied by a multitude of other serious symptoms that persist over long periods. Therefore, early diagnosis and management are essential, with two main biomarkers playing a dominant role, which arise from the deficiency or impaired function of the hormone insulin. These are fasting glucose and glycated hemoglobin (HbA1c).
HbA1c is a glycoprotein that significantly increases in conditions of hyperglycemia
and represents the average plasma glucose concentration over an extended period, approximately up to 120 days.
To date, the common laboratory analytical techniques used to measure HbA1c levels
include high-performance liquid chromatography (HPLC), immunoassay, and capillary
electrophoresis. The accuracy and reliability of these tests are comparable to those of glucose tests, and therefore HbA1c is considered a sensitive diagnostic biomarker for the diagnosis and management of diabetes in patients. Additionally, its concentration is used to achieve strict control in pregnant diabetic patients.
Consequently, the American Diabetes Association, the European Association for the
Study of Diabetes, and the International Diabetes Federation have decided that the HbA1c test should be recognized as the primary method for diagnosing diabetes, setting the diagnostic threshold for HbA1c at 6.5%.
In conclusion, compared to fasting glucose, HbA1c could be preferred as a more
suitable method for the diagnosis and management of diabetes mellitus, always taking into consideration individual factors and conditions for which HbA1c cannot be used.