The chemical industry is a cornerstone of modern industrial economies but also one of the most environmentally impactful sectors. This study aims to explore and evaluate the advancement of sustainable practices within the chemical industry, with an emphasis on strategies that effectively integrate environmental stewardship and economic viability. The study employed a quantitative research design using a structured questionnaire distributed to employees working in various companies within the Greek chemical industry. A total of 87 valid responses were collected. The findings indicate that while many companies report implementing sustainability practices such as recycling, renewable energy use, and digital tools, the majority of respondents do not perceive sustainability as a key factor in the industry's future success. Corporate social responsibility emerged as the leading motivation for sustainability efforts, while financial incentives and perceived cost savings showed no significant association with the actual implementation of sustainable strategies. Demographic and professional variables had no statistically significant correlation with sustainability-related perceptions. There was, however, strong support for the introduction of mandatory sustainability certification. The study reveals a disconnect between sustainability in practice and sustainability in strategy. Although environmentally responsible actions are increasingly common, they are often driven by compliance and external pressures rather than by a strategic or innovation-oriented mindset. Future progress in the Greek chemical sector will require stronger managerial engagement, clearer policy frameworks, and a cultural shift toward viewing sustainability as a value-creating force.

Η χημική βιομηχανία αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο των σύγχρονων βιομηχανικών οικονομιών, αλλά και έναν από τους τομείς με τις μεγαλύτερες περιβαλλοντικές επιπτώσεις. Η παρούσα μελέτη στοχεύει στη διερεύνηση και αξιολόγηση της προόδου των βιώσιμων πρακτικών εντός της χημικής βιομηχανίας, με έμφαση σε στρατηγικές που ενσωματώνουν αποτελεσματικά την περιβαλλοντική διαχείριση και την οικονομική βιωσιμότητα. Η μελέτη χρησιμοποίησε ένα ποσοτικό ερευνητικό σχέδιο χρησιμοποιώντας ένα δομημένο ερωτηματολόγιο που διανεμήθηκε σε υπαλλήλους που εργάζονται σε διάφορες εταιρείες της ελληνικής χημικής βιομηχανίας. Συνολικά συλλέχθηκαν 87 έγκυρες απαντήσεις. Τα ευρήματα δείχνουν ότι ενώ πολλές εταιρείες αναφέρουν ότι εφαρμόζουν πρακτικές βιωσιμότητας όπως η ανακύκλωση, η χρήση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και τα ψηφιακά εργαλεία, η πλειοψηφία των ερωτηθέντων δεν αντιλαμβάνεται τη βιωσιμότητα ως βασικό παράγοντα για τη μελλοντική επιτυχία του κλάδου. Η εταιρική κοινωνική ευθύνη αναδείχθηκε ως το κύριο κίνητρο για τις προσπάθειες βιωσιμότητας, ενώ τα οικονομικά κίνητρα και η αντιληπτή εξοικονόμηση κόστους δεν έδειξαν σημαντική συσχέτιση με την πραγματική εφαρμογή βιώσιμων στρατηγικών. Οι δημογραφικές και επαγγελματικές μεταβλητές δεν είχαν στατιστικά σημαντική συσχέτιση με τις αντιλήψεις που σχετίζονται με τη βιωσιμότητα. Υπήρξε, ωστόσο, ισχυρή υποστήριξη για την εισαγωγή της υποχρεωτικής πιστοποίησης βιωσιμότητας. Η μελέτη αποκαλύπτει μια αποσύνδεση μεταξύ της βιωσιμότητας στην πράξη και της βιωσιμότητας στη στρατηγική. Αν και οι περιβαλλοντικά υπεύθυνες δράσεις είναι ολοένα και πιο συνηθισμένες, συχνά καθοδηγούνται από τη συμμόρφωση και τις εξωτερικές πιέσεις παρά από μια στρατηγική ή καινοτόμο νοοτροπία. Η μελλοντική πρόοδος στον ελληνικό χημικό τομέα θα απαιτήσει ισχυρότερη διοικητική εμπλοκή, σαφέστερα πλαίσια πολιτικής και μια πολιτισμική μετατόπιση προς την αντιμετώπιση της βιωσιμότητας ως δύναμης δημιουργίας αξίας.