Το άρθρο 237Α Ποινικού Κώδικα θεσπίζει το αδίκημα της εμπορίας επιρροής, το οποίο εντάσσεται στο ευρύτερο πλέγμα των εγκλημάτων διαφθοράς που πλήττουν τη θεσμική ακεραιότητα της δημόσιας διοίκησης και τη διαφάνεια στη λειτουργία των κρατικών οργάνων. Σύμφωνα με τη διάταξη αυτή, ποινικά κολάσιμη είναι η πράξη εκείνου που, χωρίς να είναι δημόσιος λειτουργός, ζητεί ή αποδέχεται οποιοδήποτε όφελος, με αντάλλαγμα την υπόσχεση ή την πρόφαση ότι μπορεί να ασκήσει επιρροή σε δημόσιο υπάλληλο ή άλλο πρόσωπο που ασκεί δημόσια εξουσία, προκειμένου να επιτύχει τη διενέργεια ή παράλειψη πράξης από αυτούς στο πλαίσιο των καθηκόντων τους. Η πράξη είναι αξιόποινη είτε η δυνατότητα άσκησης επιρροής είναι πραγματική είτε προσχηματική, γεγονός που υποδηλώνει τον προληπτικό χαρακτήρα της διάταξης ως προς την καταπολέμηση της διαφθοράς και των φαινομένων διαμεσολάβησης.

Η εν λόγω ρύθμιση εναρμονίζεται με διεθνείς συμβάσεις κατά της διαφθοράς, όπως η Σύμβαση του ΟΗΕ κατά της Διαφθοράς (UNCAC) και η Ποινική Σύμβαση του Συμβουλίου της Ευρώπης για τη Διαφθορά, επιδιώκοντας να ποινικοποιήσει όχι μόνο την ενεργή ή παθητική δωροδοκία, αλλά και την ενδιάμεση δράση τρίτων προσώπων που εκμεταλλεύονται προσωπικές σχέσεις ή επιρροή σε δημόσιους λειτουργούς για να εξυπηρετήσουν συμφέροντα έναντι ανταλλάγματος. Η νομοθετική επιλογή της αυτοτελούς ποινικοποίησης της εμπορίας επιρροής αναγνωρίζει την ιδιαίτερη απαξία του φαινομένου, που δεν περιορίζεται στην απλή διάρρηξη της ακεραιότητας της διοίκησης, αλλά επιπλέον ενθαρρύνει και συντηρεί ένα παρασκηνιακό δίκτυο συναλλαγών που αποδομεί τη θεσμική εμπιστοσύνη του πολίτη προς το κράτος δικαίου.