Ο σκοπός της παρούσας εργασίας είναι να μελετηθεί η αυτό-ίαση και ειδικότερα μέσω του μηχανισμού δράσης των προσθέτων κρυσταλλικής ανάπτυξης και πως αυτά συμβάλουν στην στεγανοποίηση και ανθεκτικότητα του σκυροδέματος. Αυτό γίνεται με εργαστηριακές δοκιμές υδατοπερατότητας σε δοκίμια σκυροδέματος με και χωρίς πρόσθετα κρυσταλλικής ανάπτυξης. Τα αποτελέσματα προέρχονται από 3 μεθοδολογίες με διαφοροποιημένες παραμέτρους. Οι μέθοδοι αυτοί μεταβάλλονται ως προς την εφαρμοζόμενη πίεση του νερού, την πειραματική διάρκεια και το χρόνο συντήρησης των δοκιμίων. Εξάγονται συμπεράσματα για το ποια είναι η μέθοδος και οι παράμετροι που αποτυπώνουν καλύτερα το μηχανισμό λειτουργίας των προσθέτων αυτών και μπορούν να εκτιμήσουν τις δυνατότητές τους. Κατ’ αρχάς τα αποτελέσματα και στις 3 μεθόδους αποδεικνύουν ότι η χρήση προσθέτων κρυσταλλικής ανάπτυξης μειώνει σημαντικά την υδατοπερατότητα των δοκιμίων. Τόσο οι μέγιστες τιμές διείσδυσης του νερού όσο και οι μέσες είναι αρκετά μικρότερες σε σχέση με τα δοκίμια αναφοράς. Όσον αφορά τις παραμέτρους ο χρόνος συντήρησης πέρα των 28 ημερών φαίνεται ότι δεν επηρεάζει τουλάχιστον θετικά την ενεργοποίηση του μηχανισμού αυτό-ίασης. Ακόμη, παρατηρήθηκε ότι η υψηλότερη πίεση νερού, η εναλλαγή της πίεσης σε κύκλους και ο χρόνος έκθεσης στην πίεση μειώνουν την υδατοπερατότητα προκαλώντας την περαιτέρω δράση της αυτογενούς ίασης.

The purpose of this thesis is to study the self-healing and in particular the mechanism of crystal growth admixtures and how they contribute to the waterproofing and durability of concrete. The research documents laboratory results from water permeability testing using water under pressure in concrete specimens. Those results come from 3 methodologies with differentiated parameters. The methods that will be introduced differ from each other in terms of the applied water pressure, the experimental duration and the curing time of the specimens. By comparing the results from various testing methods it is expected to draw conclusions on which variation fits better the mechanism of those admixtures and evaluates their potential. First of all, the results from all 3 methods prove that by using crystalline admixtures the water permeability of those specimens is being reduced significantly. Both the maximum and average penetration depth are lower than reference specimens. Regarding the parameters the curing time beyond 28 days seems not to affect at least in a positive way the activation of self-healing mechanism. On the contrary the higher water pressure, switching pressure and the exposure time to water pressure seem to cause a reduction of permeability by further activating self-healing.