Η παρούσα εργασία εξετάζει τη ζωή και το έργο της Isabella di Morra, μιας ποιήτριας της Ιταλικής Αναγέννησης, η οποία, παρά τη σύντομη και τραγική της ζωή, άφησε πίσω της μια ποιητική παρακαταθήκη μοναδικής ευαισθησίας και λυρισμού. Ειδικότερα, η μελέτη επικεντρώνεται στις μυθολογικές αναφορές της ποίησής της, όπως αυτές αντλούνται από την αρχαία ελληνική και ρωμαϊκή γραμματεία, με ιδιαίτερη έμφαση στη θεότητα της Τύχης. Η Isabella di Morra αποτυπώνει στα ποιήματά της την προσωπική της απομόνωση και την υπαρξιακή της αγωνία, χρησιμοποιώντας την Τύχη ως σύμβολο των αντιξοοτήτων και των δεινών που αντιμετώπισε στη ζωή της. Η εργασία αναλύει τις εμφανίσεις της Τύχης σε σονέτα και ωδές της ποιήτριας, εξετάζοντας τον τρόπο με τον οποίο αυτή μετατρέπεται από ευμετάβλητη θεότητα της αρχαιότητας σε αμείλικτη και σκοτεινή δύναμη στο χριστιανικό κοσμοείδωλο της Αναγέννησης. Παράλληλα, η εργασία αναδεικνύει τη σημασία της πολιτισμικής πρόσληψης των κλασικών παραδόσεων από τους πετραρχιστές ποιητές της Αναγέννησης και διερευνά πώς η Isabella, περιορισμένη από τις κοινωνικές συνθήκες και την προσωπική της τραγωδία, αξιοποίησε τα μυθολογικά μοτίβα για να εκφράσει τη δική της φωνή. Η συμβολή της έρευνας έγκειται στη λεπτομερή ανάλυση του έργου της Isabella di Morra, ενώ παράλληλα ανοίγει νέους δρόμους για την κατανόηση της σύνδεσης της Αναγέννησης με την αρχαία γραμματεία.