Το φιλοσοφικό μυθογράφημα του Άραβα Ιμπν Τουφάυλ, Ο δρόμος του λόγου (Χάυυ Ιμπν Γιακζάν ή τα μυστικά της φιλοσοφίας της Ανατολής), συνιστά ένα πολύ ιδιαίτερο κειμενικά έργο στη φιλοσοφική γραμματεία, στο οποίο ο συγγραφέας-φιλόσοφος διερευνά και στη συνέχεια περιγράφει με πολύ ιδιαίτερο και ξεχωριστό τρόπο την πορεία του ανθρώπου προς τη γνώση και την αλήθεια. Στον φιλοσοφικό του πυρήνα κυριαρχεί η θέση του συγγραφέα περί της συνέχειας ανάμεσα στον αισθητό και τον νοητό κόσμο, στη λογικότητα και το υπερλογικό, στην καθημερινή εμπειρία και το υπερβατικό βίωμα της ένωσης με το θείο. Στο Πρώτο Κεφάλαιο της παρούσης εργασίας καταγράφεται το ιστορικό, κοινωνικό και φιλοσοφικό πλαίσιο, εντός του οποίου ο συγγραφέας γεννήθηκε, έδρασε και παρήγαγε το έργο του. Και, ως εκ τούτου, διερευνώνται οι φιλοσοφικές επιρροές του Τουφάυλ από την αρχαία παράδοση και κυρίως τον Νεοπλατωνισμό, από τον οποίο ο συγγραφέας εμφανώς αντλεί τις βασικές του ιδέες, αλλά και την ολοκληρωμένη αντίληψή του για τη θέση του ανθρώπου μέσα στην κοινωνία και στον κόσμο. Στο Δεύτερο Κεφάλαιο παρουσιάζεται, στα βασικά της σημεία, η πλοκή του μυθογραφήματος, αλλά, ωστόσο, δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στην περιγραφή της μυστικιστικής εμπειρίας του ήρωα, αλλά και στην αγωγική διαδικασία της μετάβασης από τον ορθολογισμό στην ενόραση και από το αισθητό στο νοητό, καθώς αυτός βαδίζει τον δρόμο προς την ένωση με τον Θεό. Τέλος, στο Τρίτο Κεφάλαιο, επιχειρείται μια κριτική αποτίμηση της επίδρασης που άσκησε η σκέψη του Πλωτίνου, όπως αυτή καταγράφηκε και μεταφέρθηκε από τον Αβικένα στο έργο του Τουφάυλ, αλλά και της απήχησης που είχε αυτό το έργο στους αιώνες που ακολούθησαν. Η παρούσα εργασία αποτελεί μια μικρή εισαγωγή στην αραβική φιλοσοφική σκέψη, η οποία ελάχιστα έχει μελετηθεί στη χώρα μας, παρά το γεγονός ότι συνιστά ένα πεδίο έρευνας ευρύτατο και συναρπαστικό και παρά το γεγονός ότι με τη σκέψη αυτή μας συνδέουν πολλαπλές συγγένειες και συνάφειες, αλλά και ένα αίσθημα νοσταλγίας για τη χαμένη σήμερα μεσογειακή οικουμενικότητα.

The philosophical mythography of the Arab Ibn Tufayl, The Way of Reason (Hayy Ibn Yaqzan or the Secrets of Eastern Philosophy), constitutes a very special textual work in philosophical litera-ture, in which the philosopher explores and then describes in a very special and unique way man's path to knowledge and truth. Its philosophical core is dominated by the author's thesis on the con-tinuity between the sensible and the intelligible world, between reason and the supra-logical, be-tween everyday experience and the transcendental experience of union with the divine. Chapter One of this thesis records the historical, social and philosophical context within which the author was born, acted and produced his work. And, as such, it explores Tufayl's philosophical influences from the ancient tradition and, in particular, Neoplatonism, from which the author obviously draws his basic ideas and his comprehensive conception of man's place in society and the world. Chapter Two presents, in its main points, the plot of the mythography, but, nevertheless, special emphasis is placed on the description of the hero's mystical experience and on the conductive pro-cess of his transition from rationality to insight and from the sensible to the intelligible as he walks the path to union with God. Finally, Chapter Three attempts a critical assessment of the im-pact of Plotinus' thought, as recorded and conveyed by Avicenna in Tufayl's work, and of the im-pact of this work in the centuries that followed. The present paper is a short introduction to Arabic philosophical thought, which has been little studied in our country, despite the fact that it consti-tutes a very broad and fascinating field of research and despite the fact that we are linked to this thought by multiple affinities, but also by a feeling of nostalgia for the Mediterranean unity lost today.