Context:
Low back pain (LBP) is a significant global health burden. Combining diclofenac, a non-steroidal anti-inflammatory drug, with thiocolchicoside, a muscle relaxant, is proposed as a synergistic therapy targeting inflammation and muscle spasm. While widely used, the evidence supporting this combination’s efficacy and safety remains inconsistent.

Objective:
To evaluate the efficacy, safety, and methodological quality of studies assessing the combination therapy of diclofenac and thiocolchicoside for managing low back pain and related musculoskeletal conditions.

Methods:
A systematic review was conducted, including randomized controlled trials (RCTs) and observational studies that assessed the combination therapy. Risk of bias was appraised using the Cochrane Risk of Bias 2 (RoB 2) tool for RCTs and the Newcastle-Ottawa Scale (NOS) for observational studies. Evidence certainty was rated using the GRADE approach.

Results:
The review identified methodological variability across the included studies. One RCT demonstrated a low risk of bias across all domains, while others exhibited moderate to high risk due to issues such as inadequate blinding, missing data handling, and selective reporting. Only a couple observational studies were included in the review which also varied in their risk of bias. GRADE assessments rated the evidence for efficacy based on VAS scores as low due to heterogeneity and risk of bias. Despite methodological limitations, combination therapy consistently demonstrated superior pain relief and functional improvement compared to baseline values in multiple studies.

Conclusion:
The combination of diclofenac and thiocolchicoside is effective for managing low back pain, albeit with limitations in the quality of supporting evidence and possibly small clinical superiority to other available treatments. Enhanced trial designs with rigorous methodologies and standardized safety reporting are required to confirm these findings and improve confidence in clinical recommendations.

Πλαίσιο:
Η οσφυαλγία επιβαρύνει σημαντικά την υγεία σε παγκόσμιο επίπεδο. Ο συνδυασμός της δικλοφενάκης, ενός μη στεροειδούς αντιφλεγμονώδους φαρμάκου, με τη θειοκολχικοσίδη, ενός μυοχαλαρωτικού, προτείνεται ως συνεργιστική θεραπεία που στοχεύει στη φλεγμονή και τον μυϊκό σπασμό. Αν και χρησιμοποιείται ευρέως, τα στοιχεία που υποστηρίζουν την αποτελεσματικότητα και την ασφάλεια αυτού του συνδυασμού παραμένουν αντιφατικά.

Στόχος:
Η αξιολόγηση της αποτελεσματικότητας, της ασφάλειας και της μεθοδολογικής ποιότητας των μελετών που αξιολογούν τη συνδυασμένη θεραπεία δικλοφενάκης και θειοκολχικοσίδης για την αντιμετώπιση του πόνου στη μέση και των συναφών μυοσκελετικών παθήσεων.

Μέθοδοι:
Πραγματοποιήθηκε συστηματική ανασκόπηση, η οποία περιλάμβανε τυχαιοποιημένες ελεγχόμενες δοκιμές (RCT) και μελέτες παρατήρησης που αξιολόγησαν τη θεραπεία συνδυασμού. Ο κίνδυνος μεροληψίας εκτιμήθηκε χρησιμοποιώντας το εργαλείο Cochrane Risk of Bias 2 (RoB 2) για τις RCTs και την κλίμακα Newcastle-Ottawa Scale (NOS) για τις μελέτες παρατήρησης. Η βεβαιότητα της τεκμηρίωσης αξιολογήθηκε με την προσέγγιση GRADE.

Αποτελέσματα:
Η ανασκόπηση εντόπισε μεθοδολογική ποικιλομορφία στις μελέτες που συμπεριλήφθηκαν. Μία RCT επέδειξε χαμηλό κίνδυνο μεροληψίας σε όλους τους τομείς, ενώ άλλες παρουσίασαν μέτριο έως υψηλό κίνδυνο λόγω ζητημάτων όπως ανεπαρκής τυφλοποίηση, χειρισμός ελλιπών δεδομένων και επιλεκτική αναφορά. Στην ανασκόπηση συμπεριλήφθηκαν μόνο μερικές μελέτες παρατήρησης, οι οποίες επίσης διέφεραν ως προς τον κίνδυνο μεροληψίας. Οι αξιολογήσεις GRADE βαθμολόγησαν τα στοιχεία για την αποτελεσματικότητα με βάση τις βαθμολογίες VAS ως χαμηλής ποιότητας λόγω της ετερογένειας και του κινδύνου μεροληψίας. Παρά τους μεθοδολογικούς περιορισμούς, η συνδυαστική θεραπεία κατέδειξε σταθερά ανώτερη ανακούφιση από τον πόνο και λειτουργική βελτίωση σε σύγκριση με τις αρχικές τιμές σε πολλαπλές μελέτες.

Συμπεράσματα:
Ο συνδυασμός δικλοφενάκης και θειοκολχικοσίδης είναι αποτελεσματικός για τη διαχείριση του πόνου στη μέση, αν και με περιορισμούς στην ποιότητα των υποστηρικτικών στοιχείων και ενδεχομένως μικρή κλινική υπεροχή έναντι άλλων διαθέσιμων θεραπειών. Απαιτούνται βελτιωμένοι σχεδιασμοί μελετών με αυστηρές μεθοδολογίες και τυποποιημένη αναφορά δεδομένων ασφάλειας για την επιβεβαίωση αυτών των ευρημάτων και τη βελτίωση της εμπιστοσύνης στις κλινικές συστάσεις.