Η εργασία εξετάζει τους ορεινούς όγκους εντός του αστικού ιστού και συγκεκριμένα την περίπτωση των Τουρκοβουνίων, ένα σύμπλεγμα αστικών λόφων στο αττικό λεκανοπέδιο. Η μελέτη περίπτωσης επελέγη για τον ετερόκλητο χαρακτήρα του άγριου και ερημικού τοπίου συγκριτικά με την υπερδομημένη πόλη, χαρακτήρας που προέκυψε από την εκτεταμένη λατόμευση στα μέσα του 20ού αιώνα. Με το πέρας των λατομείων, ο «κενός» χώρος αντιμετωπίστηκε ως υπόλειμμα με πλήθος αυθαιρεσιών και καταπατήσεων, πρόσληψη που ενίοτε παραμένει αναλλοίωτη. Σκοπός της έρευνας είναι να εστιάσει στον ιδιαίτερο χαρακτήρα του τόπου, προς ανάδειξη των πολλαπλών αναγνώσεων και νοημάτων που εγγράφονται στο τοπίο. Συγκεκριμένα, ανιχνεύει το genius loci (πνεύμα του τόπου), στο σώμα των λόφων και συνθέτει μια περιπατητική πρόταση στο φυσικό και πολιτισμικό τους παλίμψηστο. Η μεθοδολογία που η εργασία ακολούθησε κατανέμεται ανάμεσα στη βιβλιογραφική έρευνα, χρησιμοποιώντας τη φαινομενολογία ως εργαλείο ανάλυσης και σύνθεσης του θέματος και στην επιτόπια έρευνα, τη βιωματική προσέγγιση του τόπου μέσω της περιπατητικής επιτέλεσης. Σήμερα, οι περατωμένες επεμβάσεις στο υπό μελέτη πεδίο περιορίζονται σε τεχνοκρατικής φύσεως εργασίες προστασίας και αναδάσωσης, ενώ στις μελλοντικές προθέσεις συγκαταλέγεται η κοινωνική «αξιοποίηση» των βιομηχανικών καταλοίπων των λατομείων, μέσω της επανάχρησής τους ως εξυγιασμένοι χώροι πρασίνου. Παράλληλα, στο πεδίο φύεται πληθώρα άτυπων και περιθωριακών χρήσεων, προτείνοντας μια άλλου είδους «κατοίκηση» από τη θεσμοθετημένη. Τα Τουρκοβούνια ερμηνεύονται εδώ ως ένας εν δυνάμει χώρος οικειοποίησης εκ των κάτω και ως πεδίο ποιητικού και περιπατητικού στοχασμού, αντίθετα με τις μονότονες και αμφίβολες επεμβάσεις που θα εξάλειπταν την πολυσημία του ελεύθερου χώρου και πολύτιμου πνεύμονα αυτής της πόλης.

The paper examines massives within the urban fabric, focusing on the case of Tourkovounia, a cluster of urban hills in the Attica basin. This case study was chosen for the promiscuous character of its wild and desolate landscape compared to the overbuilt cityscape—a character shaped by extensive quarrying during the mid-20th century. Following the cessation of quarry operations, the “empty” space was treated as a remnant, marked by numerous arbitrariness and encroachments, a perception that occasionally remains unchanged. The purpose of this research is to focus on the unique character of the hills, emphasizing the multiple interpretations and meanings inscribed within the landscape. Specifically, it explores the genius loci (spirit of the place) embodied in the hills and proposes a walking-based route to their natural and cultural palimpsest. The methodology employed in the study combines bibliographic research - using phenomenology as a tool for analysis and synthesis - with field research, involving an experiential approach to the area through walking performance. Currently, the completed interventions in the study area are limited to technocratic measures for protection and reforestation, while future plans include the social “utilization” of the industrial remnants of the quarries by repurposing them as remediated green areas. At the same time, the hills accommodate a variety of informal and marginal uses, suggesting an alternative form of “inhabitation” beyond institutionalized practices. Tourkovounia are interpreted here as a potential area for grassroots appropriation and as a field for poetic and reflective walking, in contrast to monotonous and questionable interventions that would eliminate the polysemy of this free area and valuable urban lung.