Στην παρούσα εργασία επιχειρείται κριτική ανάλυση και παρουσίαση της γυναικείας φωνής της Μήδειας. Περιγράφεται ο ρόλος και η θέση της γυναίκας στην αθηναϊκή πολιτεία τον 5ο π.Χ. αιώνα και τα διαφορετικά προσωπεία που αυτή υιοθετεί στην τραγωδία του Ευριπίδη. Ο τελευταίος ουσιαστικά αμφισβητεί τις πατριαρχικές αντιλήψεις και τα στερεότυπα της εποχής του και με τη βοήθεια της ηρωίδας του τα ανατρέπει με τον δικό του συμβολικό τρόπο. Η ευριπίδεια γυναικεία μορφή, αν και γαλουχημένη με τις κατεστημένες ανδροκρατούμενες αντιλήψεις, εισέρχεται στον ανδρικό κόσμο της πόλης, υψώνει το ανάστημά της, αντιστέκεται στην αδικία και υπερασπίζεται τον εαυτό της χρησιμοποιώντας μια κατεξοχήν ανδρική μέθοδο, αυτήν της ρητορικής. Κατά την διάρκεια των αγώνων λόγου η Μήδεια, επικαλούμενη κατάλληλα λογικά επιχειρήματα, προσδοκά και τελικά πετυχαίνει να κερδίσει την εύνοια και τη συμπάθεια των θεατών. Επιπλέον, καταφέρνει να βγάλει από τη σιωπή και να αναδείξει τη γυναικεία φωνή εκφράζοντας έτσι τα βαθιά καταπιεσμένα συναισθήματά της και την πολυπλοκότητα του ψυχισμού της. Για να γίνει περισσότερο κατανοητό το περιεχόμενο της τραγωδίας καθίσταται σκόπιμη η διάκριση κι ο ορισμός βιολογικού με το κοινωνικό φύλο καθώς και η αναφορά στην πολιτική διάσταση της δραματουργίας. Η αναφορά αυτή κρίνεται απαραίτητη από τη στιγμή που τα μηνύματα, τα οποία εκπέμπει η τραγική ηρωίδα στο κοινό, είναι συμβολικά και άρρηκτα συνδεδεμένα με το δημοκρατικό πολίτευμα της αρχαίας Αθήνας.

   In this dissertation a critical analysis and a presentation of Medea's feminine voice is attempted. The role and position of women in the Athenian state in the 5th century BC is described as well as the different characteristics it adopts embraces in Euripide's tragedy. The latter basically questions the patriarchal assumptions and the stereotypes of his time and with the aid of his heroine, he contradicts them in his own symbolic way. The Euripidean female figure, though nurtured in the established male dominated notions, enter the male world of the city, asserts herself, resists injustice and defends herself using a predominantly male method, that of rhetoric. During the agones of Medea, invoking appropriate logical arguments, anticipates and finally manages to win the viewers' favor and sympathy. Moreover, she succeeds in bringing to light and highlighting to the female voice, thus expressing her deeply repressed feelings and the complexity of her psycle in order for the content of the tragedy to be more comprehensible the distinction and definition between the biological sex to the social as well as the reference to the political aspect of dramaturgy becomes advisable. This reference is deemed essential from the moment that messages, which the tragic hero conveys to the audience are symbolic and inextricably connected with the democtratic system of Athens.